«Παρακολούθησα μαζί με τον Μιρτσέα Λουτσέσκου την πρόκριση του ΠΑΟΚ στο κύπελλο και την απολαύσαμε».
Έτσι μας συστήθηκε. Έτσι συστήθηκε στον κόσμο του ΠΑΟΚ λίγη ώρα μετά την άφιξή του στην Ελλάδα. Ο Μιρτσέα Λουτσέσκου είναι ο προπονητής με τον οποίο θα πήγαινε μέχρι την άκρη του κόσμου. Θα πήγαινε μαζί του στον πόλεμο, όπως θα ήταν μια πιο κοινότυπη και ταιριαστή φράση – αλλά αυτό εν μέρει το έκαναν, ήδη, και το μαύρο χιούμορ δεν εκτιμάται πάντα. Μαζί είδαν τον ΠΑΟΚ να προκρίνεται. Τον ΠΑΟΚ του Ραζβάν Λουτσέσκου. Απέναντι στον Παναθηναϊκό. Τον Παναθηναϊκό του πολύ καλού του φίλου Μπέντζαμιν Βέρμπιτς, τον οποίο βοήθησε να «αποδράσει» από την Ουκρανία όταν έγινε η ρωσική εισβολή. Τον Παναθηναϊκού του Τιμότεους Πούχατς, ο οποίος έπαιζε βασικός την προηγούμενη Πέμπτη στην Λεωφόρο. Οι δυο τους μεγάλωσαν μαζί. Έκαναν όνειρα μαζί. Και κοίτα τελικά πόσο μικρός είναι ο κόσμος…
«Όταν τον είδα πρώτη φορά ήταν μωρό στην κούνια. Οι πατεράδες μας έπαιζαν μαζί οπότε συνήθως τους φωνάζουμε θείους». Ο μικρός Τιμότεους και ο μικρός Τόμας. Θα μεγάλωναν να γίνουν αμφότεροι μπακ. Θα μεγάλωναν στη Λεχ Πόζναν, θα μεγάλωναν στον κήπο του σπιτιού τους. Οι πατεράδες τους ποδοσφαιριστές, οι μητέρες τους εκείνες που έκαναν τα όνειρα. «Η μητέρα του Τόμκα και εγώ είχαμε το όνειρο να δούμε τα παιδιά μας να παίζουν μαζί στο γήπεδο της Λεχ. Έγινε εν μέρει πραγματικότητα το 2017, αλλά δεν ήταν στο Πόζναν. Εντέλει, έπαιξαν μαζί στην Εθνική ομάδα και αυτό ήταν ακόμα σπουδαιότερο», διηγήθηκε η μητέρα του Πούχατς, για να συμπληρώσει ο άσος του Παναθηναϊκού.
«Γνωριζόμαστε από παιδιά. Οι μπαμπάδες μας έπαιζαν στην ίδια ομάδα, οι μητέρες μας ήταν φίλες και στο σπίτι παίζαμε μαζί ποδόσφαιρο. Ήταν για μένα παράδειγμα, ήθελα να ακολουθήσω τον δρόμο του για να πετύχω στο ποδόσφαιρο. Είχα να το λέω ότι κλωτσούσαμε μαζί τη μπάλα στην αυλή μας».
Μόνο που ο Τόμας δεν την κλωτσούσε μόνο στην αυλή. Και μέχρι να γεννηθεί ο Τιμότεους, η μητέρα του ήταν εκείνη που αναλάμβανε το ρόλο του… τοίχου. Κάπως έπρεπε να επιστρέφει η μπάλα στα πόδια του Κεντζιόρα. Η μπάλα που ήταν η ξεκάθαρη επιλογή και απόφασή του από βρέφος…
Η κινέζικη παράδοση…
Το τελετουργικό έχει ως εξής: Μπροστά στο παιδί απλώνονται διαφορετικά αντικείμενα. Κάθε αντικείμενο συμβολίζει ένα επάγγελμα ή μια τάση στη ζωή του. Στα πρώτα του γενέθλια, σχεδόν μπουσουλώντας στις περισσότερες περιπτώσεις, θα διαλέξει ένα αντικείμενο. Οι γονείς περήφανοι και συγκινημένοι θα μάθουν εκείνοι τη στιγμή τι δρόμο θα ακολουθήσει το παιδί του. Η παράδοση ονομάζεται ζουανζού και χρονολογείται από το 420 μετά Χριστώ. Ήταν μια παράδοση που ακολούθησε η οικογένεια Κεντζιόρα. Δεν έχει κάποια σχέση με την Κίνα, ωστόσο αν το καλοσκεφτείς, είναι ένα τελετουργικό που έχει κάποιον ενδιαφέρον. Μπροστά στον Τόμας ήταν λεφτά, ένα κομποσκοίνι, ένα ποτήρι και μια μπάλα. Τι φαντάζεστε ότι διάλεξε;
«Ο πατέρας μου έλειπε συχνά από το σπίτι. Προπονήσεις, αγώνες, ταξίδια, ξέρετε πώς είναι η ζωή του ποδοσφαιριστή. Συνεπώς, η μαμά μου ήταν εκείνη που μου έμαθε ποδόσφαιρο. Όπου πηγαίναμε, καθόταν κι έπαιζε μαζί μου». Ο πατέρας του ήταν ποδοσφαιριστής, μέχρι που έγινε προπονητής. Και η μητέρα του παρέδωσε τότε τη σκυτάλη. «Ήμουν τεσσάρων ετών, όταν άρχισα να προπονούμαι στην Ζιέλονα Γκόρα. Δεν υπήρχε ακόμα τμήμα για τέτοια ηλικία οπότε έκανα με παιδιά οκτώ και εννέα χρονών», θυμάται ο Τόμας Κεντζιόρα, ο οποίος περιγράφει πώς ήταν να έχει για προπονητή τον μπαμπά του. «Ήταν πολύ ωραίο το συναίσθημα. Έκανα περισσότερο προπόνηση με την μπάλα, παρά με τα υπόλοιπα παιδιά επειδή ήταν μεγαλύτερα, αλλά ο πατέρας μου πάντα απαιτούσε περισσότερα από μένα. Ήταν απαιτητικός προπονητής, έριχνε βάρος στην λεπτομέρεια, αλλά ήξερε και πώς να σου δίνει κίνητρο. Ήταν ωραίες εποχές τότε και όπου κι αν έφτασα, ποτέ κανείς δε γύρισε να μου πει ότι το πέτυχα χάρη στον μπαμπά μου».
Ο Τόμας έκανε όνειρα. Θα περνούσε όλη του την καριέρα στην Λεζ Πόζναν, αν αυτό έπρεπε να κάνει. Δεν τον ενδιέφερε άλλη πολωνική ομάδα. Τον ενδιέφερε πολύ και ακόμα τον ενδιαφέρει η Premier League. Μακάρι να μπορούσε να φτάσει εκεί – δε θα σταματήσει να τον κυνηγάει. Θαύμαζε τον Τζον Τέρι. Εξάλλου, μέχρι τα 15 του χρόνια έπαιζε ως κεντρικός αμυντικός (σ.σ. εξ ου και η έφεση που έχει στο σκοράρισμα σε στημένες φάσεις) και αργότερα μετατοπίστηκε δεξιά. Τα όνειρά του διέκοψε η Ουκρανία. Η Ντιναμό τον απέκτησε το 2017, ο Τόμας ήταν 23 ετών και έφευγε πρώτη φορά από τη χώρα του.
«Ξέρω ότι ενδιαφερόταν καιρό για μένα, αλλά μετά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 21 ετών, το ενδιαφέρον έγινε πιο χειροπιαστό. Ήθελα να πάω σε έναν σύλλογο με τέτοια παράδοση, με συμμετοχές στο Champions League και να διεκδικήσω τίτλους». Τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά. Βρήκε την Ουκρανία όμοια με την Πολωνία σε πολλούς τομείς. Έμαθε γρήγορα τη γλώσσα. Γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του, κατέκτησε τίτλους, καθιερώθηκε, άντεξε την πανδημία, αλλά δεν άντεξε όταν η γυναίκα του τον ξύπνησε στις 5 το πρωί… «Ήταν, ήδη, στο παράθυρο. Εγώ κοιμόμουν και δεν είχα ακούσει τι γινόταν. Με φώναξε και βλέπαμε τις εκρήξεις, τους καπνούς. Ναι, δεν ξέρεις τι να κάνεις εκείνη τη στιγμή, δεν ξέρεις αν θα συνεχιστεί ή αν θα σταματήσει στη μία φορά, αλλά το να λειτουργήσεις παρορμητικά δεν είναι η λύση».
Η διέξοδός του στην Πολωνία, σχεδόν απόδραση, έγινε θέμα στα μίντια. Εν αντιθέσει με αρκετούς αθλητές, ο Τόμας δε φοβήθηκε να επιστρέψει. Έχει το λόγο του… «Αν δεν υπήρχε η γειτονιά μου, αυτό το σχολείο της ζωής, δε θα ήμουν εδώ που είμαι. Μου έδειξε ότι πρέπει να κερδίζω μόνος μου τις μάχες μου και να μην το βάζω κάτω ποτέ. Η ζωή θα σε διδάξει ότι αν δεν δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και αν δεν είσαι δίκαιος, τότε αργά ή γρήγορα θα το βρεις μπροστά σου».
Ή καμιά φορά μπορεί να είναι η ίδια η γειτονιά που θα βρεις μπροστά σου… Πόσο μικρός είναι αυτός ο κόσμος!
