MENU

Ήταν μία ομάδα που είχε σχεδόν τα πάντα. Είχε ισχυρές προσωπικότητες. Είχε χαρακτήρες. Είχε σκληράδα. Είχε ποδοσφαιρική μαγκιά. Είχε ποιότητα. Είχε μπαρουτοκαπνισμένους. Είχε πολεμοχαρείς τύπους. Είχε διακριτούς ρόλους. Είχε χημεία. Είχε παρεΐστικο κλίμα.

Ήταν μία από τις πιο αγαπησιάρικες ομάδες για τον κόσμο του ΠΑΟΚ κι ας μην σήκωσε ούτε έναν τίτλο. Ήταν η ομάδα που έγραψε την εποποιία του «Σουκρού Σαράτσογλου». Η παρέα που λύγισε ομάδες που σήκωσαν ακόμα και ελικόπτερα πάνω από τον ουρανό της Τούμπας για να την εκφοβίσουν.

Ήταν η παρέα που έφτασε στους -20 της Μόσχας μία ανάσα από μία ιστορική πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ, σε μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ευκαιρίες όλων των εποχών.

Είναι η παρέα του Πάμπλο Γκαρσία, του Ζλάταν, του Λίνο, του Βιτόλο, του Ίβιτς, του Σάλπι, του Κοντρέρας, του πιτσιρικά Βιεϊρίνια, του Χαλκιά, του Κλάους.

Σχεδόν όλοι όσοι ανοίγουν το συρτάρι των αναμνήσεων και ανασύρουν εικόνες από εκείνη την ομάδα, ξεχνούν κάποιον. Εξάλλου, ήταν πάντα αθόρυβος, χωρίς θαυμαστές ή λάτρεις του παιχνιδιού του.

Το μισό γήπεδο του αντιπάλου έμοιαζε με ναρκοπέδιο με εκείνον. Σπάνια περνούσε την μεσαία γραμμή, οι κατεβασιές του ήταν πολύ μετρημένες και ζυγισμένες. Οι σέντρες του δεν ήταν ακριβώς για… σεμινάριο, είχαν γίνει ένα inside joke για τους οπαδούς του Δικεφάλου.

Σε 240 επίσημα παιχνίδια στην χώρα μας με την φανέλα του Ηρακλή και του ΠΑΟΚ, δεν σκόραρε ούτε μία φορά, μόνο σε τερματοφύλακα μπορείς να βρεις ανάλογο στατιστικό!

Σχεδόν πάντα όμως, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, με κάθε προπονητή έβρισκε τρόπο να τρυπώνει στην ενδεκάδα. Είτε δεξιά είτε αριστερά. Ο Μίρο Σνάουτσνερ ήταν πάντα η αποθέωση της εργατικότητας. Τίμιος. Σταθερός. Άοκνος. Χωρίς «εγώ».

Ο τύπος που αναλάμβανε όλες τις επικίνδυνες αποστολές. Ο τύπος που έπρεπε να εκμηδενίσει τους πιο ζόρικους ακραίους κάθε αντιπάλου. 

Χαμηλό κέντρο βάρους, ευέλικτος, κολλιτσίδας, ακούραστος, ένα τσιμπούρι κανονικό, ένας μπελάς για κάθε αντίπαλο. Δεν σου γέμιζε το μάτι, μα δεν θυμάμαι ποτέ να τον εξέθεσε κάποιος αντίπαλος στα 5 χρόνια και τις 129 συμμετοχές του με τα ασπρόμαυρα.

Δεν γεννήθηκαν όλοι για να είναι νέοι Μέσι ή νέοι Κριστιάνο. Δεν γεννήθηκαν όλοι με Θεόσταλτο ταλέντο ή με χάρισμα να χαϊδεύουν την μπάλα κι εκείνη να τους υπακούει.

Υπάρχουν και παίκτες που αποτελούν προϊόν δουλειάς, προπόνησης, πειθαρχίας, προσπάθειας. Είναι οι παίκτες ειδικών αποστολών, τα εργαλεία που χαίρονται να έχουν όλοι οι προπονητές αυτού του κόσμου. Χρειάζονται και τέτοιοι σε κάθε ομάδα.

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου τους μέτρησε, τους ξαναμέτρησε, τους ζύγισε και είδε ότι του λείπει ένας τέτοιος πίσω. Ένας παίκτης ειδικών αποστολών σε παιχνίδια που η ομάδα του θα αναγκαστεί να παίξει πίσω από την μπάλα, να αμυνθεί, να αναχαιτίσει. 

Του έλειπε (και ποσοτικά και ποιοτικά) ένας τύπος που θα μπορεί να παίξει παντού. Και δεξιά και αριστερά, ακόμα και στο κέντρο της άμυνας αν παραστεί ανάγκη, με παραστάσεις, εικόνες, σκληράδα, κορμί.

Ένας τύπος που θα μπορεί να παίξει αμέσως, ένας δυνατός χαρακτήρας, ένας team first παίκτης, που προσφέρει ότι έχει και ζητά λίγα.

Πήρε τις απαραίτητες συστάσεις από τον πατέρα του, τον Μίρτσεα, που τον έχει στην δούλεψη του τα τελευταία 2,5 χρόνια στην Ντιναμό Κιέβου και… πάτησε την σκανδάλη, σε μία συμφωνία που μοιάζει να έχει ελάχιστα ρίσκα για τον ΠΑΟΚ.

Ο Τόμας Κεντζιόρα είναι ένας αμυντικός που οι προπονητές τον αγαπούν / εκτιμούν περισσότερο από τους οπαδούς. Γιος προπονητή, ένας παίκτης που μεγάλωσε με ποδοσφαιρική παιδεία από τότε που θυμάται τον εαυτό του.

Ένας παιγμένος τύπος που στα 28 του έχει καμιά 400αριά παιχνίδια στο βιογραφικό του, εκ των οποίων τα 66 σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ένας παίκτης που ξέρεις τι θα σου δώσει, ένας παίκτης που ποτέ δεν θα υποδυθεί κάτι άλλο από αυτό που είναι.

Σκληρός, εξαιρετικός στον αέρα και σκληρός σε κάθε μάχη σώμα με σώμα. Ένας αξιόπιστος μπακ. Τελεία.

Είναι απίθανο να αγαπηθεί από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα εκτιμηθεί από αυτούς…

Ο νέος… Σνάουτσνερ του ΠΑΟΚ!