Δεν συνηθίζει να μιλάει συχνά. Τις φορές που το κάνει, όμως, μοιάζει με χείμαρρο. Ο Νίκος Παππάς προτιμά να κρατά αποστάσεις από τα media, αλλά όταν αποφασίσει να μιλήσει, «απασφαλίζει».
Ο λόγος του δεν είναι ξύλινος. Μάλιστα, ο ίδιος τα «βάζει» με δημοσιογράφους και αθλητές που στέκονται μόνο στα αγωνιστικά και δεν βλέπουν... έξω από το γήπεδο. Δηλώνει πως δεν θέλει να τον θυμάται ο κόσμος απλά ως έναν καλό παίκτη, αλλά επιθυμεί να ξυπνήσει συνειδήσεις, να ευαισθητοποιήσει κάποιον που τον ακούει.
Πριν από τη συνέντευξή του στο SDNA είχε ακολουθήσει μια ευγενική άρνησή του στο αίτημά μας, λίγες ώρες νωρίτερα. «Έλα, άστο, τι να σου πω τώρα...», είχε πει, μακριά από το ΟΑΚΑ. Ωστόσο, στην «πράσινη» media day όταν του ζητήσαμε εκ νέου να μας μιλήσει, το έκανε και απάντησε σε όλα. Οι ερωτήσεις ήταν πολλές και απαντήσεις του μεγάλες.
Ο 29χρονος σούτινγκ γκαρντ θέλησε να δείξει την αντίθεσή του με το «σύστημα» και ανέλυσε τη σχέση του με τα media, που βρίσκεται σε περίοδο... ανακωχής, αλλά και με τα social media. «Δεν νομίζω πως κάποιος από αυτούς που με κρίνουν τα έχουν καταφέρει καλύτερα από εμένα», λέει και στη συνέχεια εξηγεί για ποιο λόγο «διαφήμισε» για πρώτο καλοκαίρι τη δουλειά του στο Instagram. Τονίζει πως όλα αυτά δεν τα λέει αλαζονικά και παραθέτει τον τρόπο σκέψης του.
Στη συζητήση για τις κοινωνικές ευαισθησίες του και την προσπάθειά του να βάλει κάποιον σε διαδικασία έρευνας και μάθησης, αναλύει πως το «μπασκετάκι» δεν είναι το Νο. 1 πράγμα της ζωής, όμως του έχει δώσει τη δημοφιλία, για να μιλά για θέματα που τον αφορούν και να ασκεί επιρροή. Βέβαια, είναι ειλικρινής και ξεκαθαρίζει πως παθιάζεται με ό,τι κάνει, φτάνοντας στο συμπέρασμα πως μία ήττα ή ένα κακό παιχνίδι μπορεί να τον αναστατώσει και να τον κρατήσει ξύπνιο τα βράδια.
Μπαίνοντας στην 7η σεζόν του στα «πράσινα» ο Παππάς αποτελεί έναν από τους αγαπημένους παίκτες της εξέδρας και το γνωρίζει καλά. «Αυτό είναι το κίνητρό μου εδώ. Δεν σου κρύβω ότι αν ήμουν σε κάποια άλλη ομάδα η αντιμετώπιση ίσως να ήταν διαφορετική. Το ότι εγώ σε όλη αυτή τη διαδρομή στον Παναθηναϊκό παθιάζομαι, κάνω λάθη, κάνω θυσίες, κάνω οτιδήποτε μπορεί να είναι πέρα από τα λογικά πλαίσια ενός αθλητή, έχει να κάνει με αυτούς», αναφέρει για τον κόσμο των νταμπλούχων Ελλάδας και σχολιάζει ανοιχτά το κεφάλαιο του Final Four. Έχει γίνει κλισέ η δήλωση πως ο στόχος είναι αυτός; «Δεν είναι κλισέ, κάθε χρόνο να με ρωτάς, αυτό θα σου λέω. Και φέτος ο πρόεδρος έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη», υποστηρίζει μεταξύ άλλων.
Το παναθηναϊκό στοιχείο είναι έντονο στην κουβέντα μαζί του και γι' αυτό το όνομα της οικογένειας Γιαννακόπουλου δεν μπορεί να μην πέσει στο τραπέζι. Ο Έλληνας γκαρντ αναφέρεται στην προσωπική σχέση που έχει με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και αποκαλύπτει μια συγκινητική ιστορία για τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Όσο την εξιστορεί, βουρκώνει. Νιώθει συναισθηματική φόρτιση. Αν τον έβλεπε κανείς θα έλεγε πως ήταν έτοιμος να δακρύσει. Σαν από μηχανής Θεός, ο Νικ Καλάθης εμφανίζεται στο... πλάνο σε εκείνο το σημείο και τον πειράζει, μην γνωρίζοντας το θέμα της συζήτησης. Ο Παππάς χαμογελάει, του απαντάει, παίρνει μια ανάσα και ηρεμεί. Κλείνοντας τη συνέντευξή του, δίνει το μήνυμά για το «τριφύλλι» συνολικά, το οποίο ήταν αρκετά ξεκάθαρο: «Να γίνει ο Παναθηναϊκός επιτέλους ενιαίος και δυνατός».
- Νίκο, η χρονιά που ολοκληρώθηκε άφησε χαμόγελα σε πολλούς παίκτες της ομάδας, με δεδομένο πως έκαναν ένα βήμα προς τα μπροστά με τον Ρικ Πιτίνο, μπήκαν στα πλέι οφ της Euroleague και πήραν το νταμπλ. Για εσένα τα πράγματα ήταν πιο... ζόρικα με την ατυχία του δεύτερου χιαστού. Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι σήμερα σωματικά;
«Κοίτα, βρίσκομαι στους 7,5-8 μήνες. Προφανώς, ιατρικά το μόσχευμα δεν είναι έτοιμο. Εδώ στην Ελλάδα επικρατεί μία εντύπωση πως στους έξι μήνες ύστερα από χιαστό παίζεις. Αυτό είναι αστείο. Ο Πορζίνγκις είναι εκτός 15 μήνες, ο γιατρός του Τόμπσον είπε ότι θα χρειαστεί δύο χρόνια. Εντάξει, προφανώς κι αυτά είναι λίγο υπερβολικά. Όχι ιατρικά, αλλά θέλω να πω ότι ο παίκτης μπορεί να μπει και σε λιγότερο. Σίγουρα, όμως, όχι στους έξι μήνες. Ευτυχώς ο κόουτς το γνωρίζει. Με περιβάλλει με εμπιστοσύνη, έχει υπομονή. Μου είπε ότι: "Θα σου δώσω τον χρόνο σου να επιστρέψεις σε όσο το δυνατόν καλύτερη κατάσταση". Ξέρει πως χρειάζεται ένας χρόνος για να γίνει αυτό. Χαίρομαι που όλο το περιβάλλον του Παναθηναϊκού με στηρίζει και με περιμένει πίσω».
- Το «κάθε εμπόδιο για καλό» είναι τίτλος ελληνικής κωμωδίας, που προβλήθηκε το 1958. Αποτελεί μια φράση που χρησιμοποιείται συχνά στην ελληνική κοινωνία. Στο δύσκολο διάστημα της αποθεραπείας υπήρξε στιγμή που να ένιωσες τόσο αισιόδοξος και να είπες πως πράγματι αυτό το εμπόδιο θα βγει σε καλό;
«Πάντα είμαι αισιόδοξος. Είναι ένας τραυματισμός. Είμαι ένας αθλητής που αμείβεται καλά, για να κάνει κάτι που τον ευχαριστεί. Χωρίς να θέλω να λαϊκίζω, υπάρχουν πραγματικές δυσκολίες στη ζωή, που βιώνουν άλλοι άνθρωποι και θα είναι υποκριτικό να πω ότι πέρασα δύσκολα ή κάτι τέτοιο. Πέρασα τις δικές μου δυσκολίες σε λογικό πλαίσιο. Είναι ένας τραυματισμός, θα περάσει. Είμαι πάλι υγιής, είμαι λειτουργικός, μπορώ να κάνω ό,τι έκανα και πριν. Άρα, είμαι μια χαρά».
- Πριν από μερικές εβδομάδες μιλήσαμε με τον προσωπικό προπονητή σου στις ΗΠΑ, τον Τζεφ. Μας είπε πως ενώ το γόνατό σου δείχνει να είναι καλά, το πρόβλημα αυτή τη στιγμή εντοπίζεται στο ψυχολογικό επίπεδο και είναι σύνηθες, για αθλητές που περνούν αυτόν τον τραυματισμό. Τι ακριβώς «φόβασαι», τι σε κρατάει πίσω;
«Είναι ανθρώπινο να φοβάσαι να μην σου ξανασυμβεί αυτό. Μπορεί να σε πάει πίσω σε κάποιες κινήσεις, αλλά βρίσκεις κι άλλες λύσεις μέσα στο παιχνίδι. Από τον λίγο καιρό που βρίσκομαι εδώ με την ομάδα και προπονούμαι συνειδητοποιώ ότι βρίσκω άλλες λύσεις, που δεν τις έβρισκα παλαιότερα. Θέλω να σου πω ότι μπορείς να είσαι το ίδιο ουσιαστικός και αποδοτικός ακόμα κι αν έχεις κάποιες φοβίες. Έχω δουλέψει αρκετά και θεωρώ πως είμαι σε πολύ καλό σημείο, καλύτερα από τον προηγούμενο χιαστό».
- Μιας και μιλήσαμε για το ψυχολογικό κομμάτι. Νιώθεις πως στα 30 σου πλέον είσαι πιο ώριμος και πιο ήρεμος;
«Αρχικά είμαι 29, μην με μεγαλώνεις. Ίσα - ίσα, είναι μια ηλικία, που παρόλο εσείς οι δημοσιογράφοι και ο κόσμος εστιάζετε σε μπασκετικά χρόνια, είμαι ένας νέος άνθρωπος. Έχω δίψα και κίνητρο μέσα μου όχι μόνο για τη δουλειά μου, που είναι το μπάσκετ, αλλά για πάρα πολλά πράγματα. Καθημερινά προσπαθώ να εξελίσσομαι και σου ξαναλέω όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά σε όλα».
Δεν νομίζω πως κάποιος από αυτούς που με κρίνουν τα έχει καταφέρει καλύτερα από εμένα
- Σε αφορά πια το τι γράφεται για εσένα στα media και στα social media; Τι θα σε πειράξει αν διαβάσεις;
«Διάφορα πέφτουν στην αντίληψή μου, αλλά είναι αστείο, διότι δεν νομίζω πως κάποιος από αυτούς που τα γράφει τα έχει καταφέρει καλύτερα από εμένα. Η ζήλια είναι ένα υγιές συναίσθημα, το οποίο όλοι έχουν. Ο φθόνος είναι λίγο αρρωστημένος. Δυστυχώς, ο φθόνος υπάρχει και υπάρχει και πολύ έντονα στον Έλληνα. Εντάξει, τι να κάνω; Σου είπα, προσπαθώ να βελτιώνομαι, να πετυχαίνω. Νομίζω ότι τα έχω καταφέρει, από τη στιγμή που οι άνθρωποί μου, η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι περήφανοι για εμένα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό».
- Θεωρείς πως αυτοί που σε κρίνουν, είτε είναι δημοσιογράφοι, είτε είναι οπαδοί, συχνά «δεν το κατέχουν το άθλημα»;
«Δεν νομίζω ότι εστιάζουν κυρίως μπασκετικά. Έχω ξεπεράσει το αγωνιστικό και μόνο κομμάτι στην όλη διαδρομή μου. Ο δεξιός θα με κρίνει γιατί είμαι αριστερός. Ο Ολυμπιακός θα με κρίνει γιατί είμαι Παναθηναϊκός. Ο Παναθηναϊκός θα με κρίνει γιατί θα ήθελε να είναι στη θέση μου και δεν είναι. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά πλέον. Δεν μου λένε κάτι. Είμαι ένας ιδιαίτερα κοινωνικός άνθρωπος, βγαίνω έξω, υπάρχω στο χώρο. Βλέποντάς με ένας νέος άνθρωπος, βλέποντας αυτά που έχω καταφέρει, είναι φυσιολογικό να θέλει να είναι στη θέση μου και δεν το λέω αλαζονικά. Νομίζω είναι ανθρώπινο. Άρα, λοιπόν, μπορείς να βρεις μια λογική στο να μπει κάποιος σε μια διαδικασία να με κρίνει ή να με "κράξει" ανώνυμα».
- Έχεις νιώσει πως στο παρελθόν ο Παππάς ήταν το εξιλαστήριο θύμα για κάποιες καταστάσεις, για όσα γίνονταν στον Παναθηναϊκό ή για την Εθνική το '17; Έχεις αισθανθεί αδικημένος;
«Εντάξει, δεν μπορώ να νιώσω αδικημένος. Εγώ βλέπω έξω από τον μικρόκοσμο του μπάσκετ. Δεν μπορώ να νιώσω αδικημένος όταν στα 29 μου έχω καταφέρει να είμαι ανεξάρτητος, να βοηθάω κόσμο και να κάνω πραγματάκια που πολλοί θα ήθελαν. Θα είναι άδικο να το πω αυτό, θα φαινόμουν άπληστος. Από εκεί και πέρα, το τι γράφετε εσείς οι δημοσιογράφοι ή το τι θα πει ο κόσμος νομίζω πως είναι στο πλαίσιο της δουλειάς σας. Σου ξαναλέω πως αν κάποιος από όλους αυτούς που με κρίνουν θεωρεί ότι τα έχει καταφέρει καλύτερα από εμένα, τότε ίσως να μπω σε μια διαδικασία να σκεφτώ γιατί τα λέει».
- Όπως και να 'χει, γυρνώντας στο μπασκετικό κομμάτι, όλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τη δουλειά σου το φετινό καλοκαίρι. Πολλές ατομικές προπονήσεις, σκληρή δουλειά στις ΗΠΑ για πρώτη φορά και όχι μόνο. Ποιο ήταν το κίνητρο που σε ώθησε να κάνεις ίσως την πιο απαιτητική και δυνατή preseason της καριέρας σου; Ήταν το θέμα του χιαστού ή βρήκες κάποιο εσωτερικό κίνητρο;
«Κοίταξε να δεις, θα μου άρεσε μετά από κάποια χρόνια, αν και εύχομαι να μην τύχει σε κανέναν αυτό, αν υπάρξουν παρόμοια παραδείγματα να βρεθεί ένας γυμναστής ή ένας φυσιοθεραπευτής ή ένας γιατρός, που θα πει στο παιδί που κάνει την προσπάθειά του ότι: "Ξέρεις, υπήρξε και ο Παππάς, που έκανε δύο χιαστούς και κατάφερε να παραμείνει στο υψηλότερο επίπεδο". Αυτό είναι τεράστιο κίνητρο για εμένα, για την υστεροφημία μου αλλά και γενικότερα, το να είμαι ένα κίνητρο για κάποια μικρά παιδιά στην προσπάθειά τους. Σε μια δύσκολη προσπάθεια, όχι σε αστειότητες τύπου πώς να σουτάρουν ένα τρίποντο. Αυτό μου δίνει κίνητρο. Από την άλλη, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως κάνω μια δουλειά, η οποία μου παρέχει τόσα πολλά πράγματα. Όσο καλύτερα την κάνω, τόσο καλύτερα θα πληρώνομαι. Συν ότι είμαι στον Παναθηναϊκό, μια ομάδα που δεν αγαπάω απλά, αλλά μεγάλωσα μαζί της. Άρα το να είμαι εδώ και να δίνω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου αποτελεί επίσης ένα σημαντικό κίνητρο».
Μπαίνω σε μια αστεία λογική που πρέπει να διαφημίζω τα αυτονόητα
- Πέρυσι είχες πει πως δεν νιώθεις την ανάγκη να «διαφημίζεις» στο Instagram ότι κάνεις ατομικές προπονήσεις μέσα στο καλοκαίρι. Φέτος το έκανες αυτό, με καθημερινά stories. Άλλαξε κάτι;
«Όχι το έκανα επιτηδευμένα. Μόνο και μόνο διότι τα social έχουν μπει τόσο βαθιά μέσα στη ζωή μας, που μπορεί να επηρεάζουν αυτούς που άμεσα με ενδιαφέρουν, όπως ο προπονητής μου, ο εργοδότης μου, ο μάνατζέρ μου και η οικογένειά μου. Έχω ξεπεράσει τη λογική ότι τα social media είναι κάτι χαβαλετζίδικο ή κάτι που απλά υπάρχει. Είναι μέρος της δουλειάς μας. Μπαίνω και εγώ δυστυχώς σε αυτή τη διαδικασία, σε αυτή την αστεία λογική, που πρέπει να διαφημίζω το αυτονόητο».
- Οι φίλοι του Παναθηναϊκού σε αγαπούν, έχουν μια πιο ρομαντική σχέση μαζί σου. Ένιωσες πως έπρεπε να τους το «ανταποδώσεις»;
«Μα αυτό είναι το κίνητρό μου εδώ. Δεν σου κρύβω ότι αν ήμουν σε κάποια άλλη ομάδα η αντιμετώπιση ίσως να ήταν διαφορετική. Το ότι εγώ σε όλη αυτή τη διαδρομή στον Παναθηναϊκό παθιάζομαι, κάνω λάθη, κάνω θυσίες, κάνω οτιδήποτε μπορεί να είναι πέρα από τα λογικά πλαίσια ενός αθλητή, έχει να κάνει με αυτούς. Έχει να κάνει με τον κόσμο, που μου έχει δείξει αγάπη με ανιδιοτέλεια, γιατί αυτό ξεκίνησε από τις πρώτες μου μέρες στον Παναθηναϊκό, χωρίς να έχω καταφέρει κάτι ιδιαίτερο. Τι πιο όμορφο από το να μπορείς να ανταποδώσεις αυτή την αγάπη και να τους κάνεις χαρούμενους;».
- Αγαπάς και εσύ την ομάδα και πολλές φορές λειτουργείς με το συναισθηματικό κομμάτι σε πρώτο πλάνο. Σκέφτεσαι πως θα ήθελες να κάνεις μερικά καινούργια και να κλείσεις την καριέρα σου με το τριφύλλι στο στήθος;
«Έπειτα από επτά χρόνια σίγουρα το σκέφτομαι. Βέβαια, είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Μιλάμε για μια ομάδα κορυφαίου επιπέδου. Όσοι έχουν καταφέρει να το κάνουν αυτό είναι μύθοι στο μπασκετάκι. Θα μου άρεσε και εμένα. Από εκεί και πέρα, δεν θέλω να με θυμούνται μόνο ως έναν καλό μπασκετμπολίστα, που έπαιξε για επτά ή οκτώ ή δέκα ή δώδεκα χρόνια στον Παναθηναϊκό. Θέλω να με θυμούνται και για άλλα πράγματα. Αυτό μου δίνει κίνητρο για να συνεχίζω εδώ».
Δεν είμαι απίθανος τύπος ή ψυχάρα επειδή βάζω δυο τρίποντα
- Η επόμενη ερώτηση είχε ακριβώς αυτή την λέξη, που μόλις χρησιμοποίησες. Πολλές φορές αναφέρεσαι στο άθλημα ως «μπασκετάκι», θέλοντας να δείξεις πως υπάρχουν και πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Όμως, αυτό είναι η καθημερινότητά σου, αλλά και η δουλειά σου. Υπάρχουν φορές που μια μεμονωμένη αποτυχία ή η συνολική αδυναμία της πρόκρισης στο Final Four σε έχουν κρατήσει ξύπνιο την νύχτα ή σε έχουν αναστατώσει;
«Εννοείται, παθιάζομαι με ό,τι κάνω, το κάνω με συναίσθημα. Με το συναίσθημα λειτουργώ. Προφανώς, μπορεί να το λέω μπασκετάκι, αλλά όταν μπαίνω μέσα στο γήπεδο θα δώσω και τη ψυχή μου, γιατί μου αρέσει να το κάνω αυτό. Ο μόνος λόγος που το αποκαλώ έτσι είναι για να προσπαθήσω να απομυθοποιήσω όλο αυτό που χτίζεται στο δικό μας μικρόκοσμο με το μπάσκετ. Είναι απλά ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, το οποίο για κάθε αθλητή έχει μια ημερομηνία λήξης, όσον αφορά το επαγγελματικό επίπεδο. Μετά μπορεί να παίζει ο άνθρωπος όποτε θέλει. Δεν χρειάζεται ούτε να θυσιάζουμε τις ζωές μας, ούτε να παραβλέπουμε πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή όπως η οικογένεια ή η βοήθεια σε μια ψυχή, είτε ανθρώπινη, είτε ζώου. Και εσείς οι δημοσιογράφοι πρέπει να σταματήσετε να χρησιμοποιείτε "βαρείς" χαρακτηρισμούς για ανρθρώπους που απλά παίζουν μπάσκετ. Δηλαδή όχι επειδή βάζω δυο τρίποντα είμαι μια ψυχάρα ή ένας απίθανος τύπος. Είμαι ένας τύπος που παίζει μπάσκετ. Το αν είμαι απίθανος τύπος δεν το ξέρεις. Μπορεί εγώ φεύγοντας από εδώ να πουλάω ναρκωτικά ή να κακομεταχειρίζομαι γυναίκες και πρόσφυγες. Δεν τα ξέρετε όλα αυτά. Γι' αυτό και εσείς πρέπει να ηρεμήσετε λίγο, όσον αφορά την αποθέωση σε ανθρώπους που παίζουν μπάσκετ».
- Το «μπασκετάκι», πάντως, σε έχει κάνει ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο και έχεις χρησιμοποιήσει τη δημοφιλία σου για κοινωνικά θέματα, όπως για παράδειγμα για το Θεραπευτικό Κέντρο Εξαρτημένων, την Αυτογνωσία, για το Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων, το Save a Greek Stray, για τα οποία ανέβασες σχετικές φωτογραφίες και στο Instagram ή για την υπόθεση της Ηριάννας. Στις ΗΠΑ, ο Λεμπρόν Τζέιμς λειτουργεί με το διάσημο «More Than An Athlete». Στην Ελλάδα οι αθλητές αρκούνται στις δηλώσεις και τις αναλύσεις για όσα γίνονται μέσα στο γήπεδο. Νιώθεις πως έχεις μια εσωτερική «υποχρεώση» να μιλάς γι' αυτά τα ζητήματα, όταν σου δίνεται η ευκαιρία;
«Νομίζω πως αυτό που μου έχει προσφέρει περισσότερο, πέρα από τα χρήματα και την αναγνωρισιμότητα, τα οποία τα θεωρώ ματαιόδοξα πράγματα, είναι αυτό. Μπορώ να ασκήσω επιρροή σε μια μερίδα ανθρώπων και με αυτόν τον τρόπο να φτάσω στον σκοπό μου, που μπορεί να είναι να βοηθήσω κάποιος άλλους. Τι θέλω να πω; Εδώ σου ξαναλέω, το λάθος δεν είναι μόνο των αθλητών. Οι αθλητές πέφτουν σε αυτή την παγίδα την οποία πλασάρει το γενικότερο σύστημα και αφορά μόνο το αγωνιστικό κομμάτι. Εσείς χαρακτηρίζετε ψυχάρες, θεούς, πρότυπα, ανθρώπους που μπορεί να βγάλουν μια φανέλα και να την δώσουν. Έχουμε δύναμη στον ελληνικό χώρο, πόσω μάλλον αθλητές παγκοσμίου βεληνεκούς, που μπορούμε να επηρεάσουμε μια κοινωνία ολόκληρη με θετικό τρόπο. Σκέψου δηλαδη να φτάναμε σε ένα σημείο που ένας άνθρωπος, ας πούμε καλή ώρα με τα social, που έχει 5 εκατ. ακόλουθους ή 1 εκατ. ή 100χιλ. ή 90 χιλ. αντί να διαφημίζει τα Ultrex να μιλάει για πιο σημαντικά ζητήματα, να τα ακούει ο κόσμος και να ενδιαφέρεται, να αρχίσει να ανησυχεί και να διαβάζει για αυτά. Σκέψου πόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα. Αυτό προσπαθώ να κάνω και μάλιστα πολλές φορές νιώθω άσχημα, γιατί δεν έχω δώσει τη βάση που θα ήθελα να δώσω. Θα μπορούσα να έχω κάνει ακόμα περισσότερα. Μακάρι να είχα αυτή την πολυτέλεια και να την έχω και στο μέλλον».
- Θα κάνω μια παρένθεση εδώ, με μια ερώτηση που δεν ήταν γραμμένη αλλά αφορά τη συζήτησή μας. Νωρίτερα στην media day μίλησα με τον Μπέντιλ για την Γκάνα, τις μέρες που δεν είχε να φάει και για το παράδειγμα που δίνει στα παιδιά από την Αφρική και με τον Ουάιλι, του οποίου ο πατέρας ήταν αλκοολικός. Υπάρχουν συγκλονιστικές ιστορίες, μεγαλύτερες από το μπάσκετ. Νιώθεις, όμως, ότι οι Έλληνες αθλητές είναι σε αυτό το επίπεδο για να μιλήσουν και να ανοιχτούν στα media, για τέτοια θέματα; Είτε είναι πολιτικά, είτε κοινωνικά. Ξέρεις πως εσύ καμιά φορά αντιμετωπίζεσαι ως ο «διαφορετικός».
«Όχι δεν νομίζω. Από τους Έλληνες αθλητές που έχω συναναστραφεί ελάχιστοι έχουν το μορφωτικό επίπεδο. Ή μάλλον όχι, δεν έχει να κάνει με θέματα μόρφωσης και εκπαίδευσης. Νομίζω πως όλα ξεκινούν από το σπίτι, στη συνέχεια πηγαίνουν στο γήπεδο, στο χώρο της δουλειάς και μετά σου λέω πως πέφτουν σε αυτή την παγίδα, που προσπαθούν όλοι να αποδείξουν σε εσένα, τον δημοσιογράφο ή τον εκάστοτε προπονητή, ότι απλά είναι καλοί αθλητές, είναι ήσυχοι, δεν μιλούν, δεν λαλούν και δεν έχουν άποψη γενικά. Είναι ένα ντόμινο που τελικά μετά τα 35, όταν βγαίνουν από το προσκήνιο και πάνε στο παρασκήνιο, βλέπουν τα πράγματα να δυσκολεύουν. Όλο αυτό έχει μια συνέχεια. Από τον άνθρωπο που θα βρεις για να ζήσεις μαζί, τη δουλειά που θα κάνεις μετά, πώς θα αξιοποιήσεις τα χρήματα που έχεις βγάλει. Δεν είναι τυχαίο, νομίζω πως γνωρίζεις, ότι απίθανοι αθλητές με πολλά χρήματα και τεράστια συμβόλαια και καριέρες έχουν χάσει τις περιουσίες τους και έχουν κατασταφεί. Δεν είναι τυχαία αυτά που λέω. Κάποιοι βρίσκονται στο προσκήνιο και τους αποθεώνουν, όπως και εμένα, που παίζω εδώ, κάνω, ράνω. Μετά ο καθένας καταλήγει και δεν το μαθαίνει κανένας. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει αυτή τη στιγμή πολλούς αθλητές, οι οποίοι να μπορούν να ασκήσουν επιρροή».
Δεν είναι κλισέ η δήλωση για το Final Four, κάθε χρόνο θα την κάνω αφού την πιστεύω
- Πηγαίνοντας πίσω στα μπασκετικά, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τέτοιες μέρες, σε αυτό το γήπεδο, σε αυτές τις συνεντεύξεις, οι τίτλοι που βγαίνουν είναι πως ο στόχος του Παναθηναϊκού είναι το Final Four. Θεωρείς πως αυτή η δήλωση είναι πλέον λίγο κλισέ;
«Όχι δεν είναι κλισέ. Και εμένα κάθε χρόνο να με ρωτήσεις αυτός είναι ο στόχος. Αφού αυτό πιστεύω, αυτό θα πω. Απλά κάθε χρόνο που δεν πηγαίνουμε ακούγεται έτσι λίγο πιο περίεργα στα αυτιά του κάθε φιλάθλου ή όποιου ασχολείται».
- Πιστεύεις πως είναι άδικη αυτή η «απαίτηση» του κόσμου για το Final Four, που ίσως βάζετε και εσείς στους εαυτούς σας, με δεδομένο πως η Euroleague γίνεται πιο δύσκολη και πιο ανταγωνιστική;
«Τα τελευταία χρόνια λόγω και της κρίσης, αλλά και όλης αυτής της διαδικασίας με τη φορολογία, ο στόχος δυσκολεύει. Νομίζω ότι και φέτος έχει χτιστεί ένα ρόστερ, που πιστεύω ότι αν φτάσει το ταβάνι του μπορεί να πάει μέχρι τέλους. Προφανώς, δεν ξεκινάμε με αφετηρία τη δεδομένη συμμετοχή στο Final Four. Όμως, η προσπάθεια που έχει γίνει είναι αξιόλογη. Οι παίκτες είναι πολύ καλοί και καλοί χαρακτήρες. Ο προπονητής είναι πολύ καλός. Ο πρόεδρος για ακόμα μια φορά έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του κόσμου. Εμείς είμαστε εδώ για να δουλέψουμε σκληρά και να πετύχουμε».
Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
- Πέραν της προσωπικής όρεξης για διάκριση και της φιλοδοξίας, που θρέφει έναν αθλητή, πόσο πολύ νιώθεις πως θέλεις να πετύχετε αυτή τη διάκριση στην Ευρώπη και για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, που την κυνηγάει αυτά τα χρόνια;
«Προσωπικά το θέλω πάρα πολύ. Καθαρά στο ανθρώπινο κομμάτι είναι ένας άνθρωπος που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Με στηρίζει, συνεχίζει να με στηρίζει και πάντα είναι εκεί για εμένα. Τι πιο όμορφο από το να είμαι μέρος μιας ομάδας, που θα φτάσει στον στόχο, τον οποίον θέλει πολύ και ο ίδιος; Βέβαια, μιλάμε για έναν έξυπνο άνθρωπο, έναν έξυπνο επιχειρηματία, που μπορεί να καταλάβει πως οι εποχές είναι δύσκολες και δεν είναι το ίδιο εύκολο όπως τις "χρυσές εποχές", που πηγαίναμε στο Final Four συνέχεια. Μια συμμετοχή στο Final Four τώρα συνιστά ακόμα μεγαλύτερο επίτευγμα. Ο ίδιος με την προσπάθεια που έχει κάνει το αξίζει, αλλά εμείς είμαστε που μπαίνουμε στο παρκέ, εμείς παίζουμε και αυτός είναι ο στόχος και φέτος».
- Έχεις δηλώσει πως είχες αδυναμία στον Θανάση Γιαννακόπουλο και τον αγκάλιαζες σαν να είναι ο παππούς σου. Πώς βίωσες την απώλειά του;
«Σίγουρα ήταν κάτι που με στεναχώρησε πάρα πολύ. Μπορώ να σου πω ότι ήταν ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στα χρόνια μου στον Παναθηναϊκό. Έτυχε να είμαι και στο νοσοκομείο παράλληλα με τον χιαστό, ήμουν κάθε μέρα. Υπάρχει μία πολύ ιδιαίτερη στιγμή για εμένα. Πηγαίνα στο νοσοκομείο και κάποια στιγμή στην εντατική με άφησαν να μπω. Με ρώτησαν πώς με λένε και λέω: "Είμαι ο Παππάς". Είχε δώσει εντολή η οικογένειά του να μπαίνω εγώ και οι ίδιοι».
Ό,τι χειρότερο έχω ζήσει στα χρόνια μου στον Παναθηναϊκό η απώλεια του Θανάση
- Αυτό σημαίνει πως και ο ίδιος σε έβλεπε έτσι...
«Δεν ξέρω αν με έβλεπε, αλλά νομίζω ότι προφανώς είχαν καταλάβει η οικογένειά του, η κόρη του, η γυναίκα του και τα ανίψια του και είχαν δώσει αυτή την εντολή. Ήταν κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Κάποια στιγμή τους είπα: "Σίγουρα, μήπως είναι κάποιος άλλος;". Και μου είπαν: "Όχι ο Νίκος Παππάς μπορεί να μπαίνει να τον επισκέπτεται". Κάθε μέρα ήμουν εκεί. Σχεδόν κάθε μέρα δηλαδή, όποτε μπορούσα, γιατί δεν είχα και υποχρεώσεις. Και τα άλλα παιδιά μπορεί να ήθελαν να είναι εκεί, αλλά εγώ είχα το γόνατό μου. Ήταν πολύ άσχημο, ήταν το χειρότερο που έχω ζήσει εδώ. Τι να κάνουμε, ήταν ένας άνθρωπος που "έφυγε" γεμάτος. Έζησε πολύ ωραίες στιγμές, όπως και ο κύριος Παύλος. Μπορεί να ακούγεται μακάβριο, αλλά μακάρι όλοι να έχουμε ένα παρόμοιο τέλος, τόσο ένδοξο».
- Θέλω να ελαφρύνω το κλίμα, γιατί συγκινήθηκες. Η τελευταία ερώτηση είναι πιο αθλητική. Ασχολείσαι με τα παναθηναϊκά κοινά, αφού είναι η ομάδα που στηρίζεις ούτως ή άλλως. Πώς βλέπεις την πρωτοβουλία Pao Alive, αλλά και την προοπτική του Βοτανικού, για να υπάρχει ένα σπίτι για όλον τον Παναθηναϊκό εκεί;
«Προφανώς, είναι κάτι που ονειρεύεται ο κάθε Παναθηναϊκός. Δεν ξέρω για την τοποθεσία αν είναι η ιδανική. Δεν το γνωρίζω δηλαδή, αυτό εννοώ. Παρ' όλα αυτά, τι πιο ωραίο από το να στεγάζεται όλος ο Παναθηναϊκός σε ένα μέρος και επιτέλους αυτό το όραμα να γίνει πραγματικότητα; Από εκεί και πέρα, όσον αφορά το Pao Alive, νομίζω είναι μια πρωτοβουλία του Δημήτρη, για να δει τις προθέσεις του κόσμου και πόσο αγαπούν έμπρακτα τον Παναθηναϊκό. Μακάρι να προχωρήσει και να πάνε όλα καλά. Μακάρι να βρεθούν τόσοι Παναθηναϊκοί και τόσα χρήματα, ώστε να επιτευχθεί κι αυτός ο στόχος και να προχωρήσει το έργο, για να γίνει ο Παναθηναϊκός επιτέλους ενιαίος και δυνατός».