Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή. Ή μάλλον επειδή δεν πρέπει ποτέ να είμαστε απόλυτοι, πολλά πράγματα δεν είναι τυχαία στη ζωή. Μία τρανή επιβεβαίωση ήρθε χθες το βράδυ μέσω της εκπομπής «Magic Euroleague» στην Web Tv του SDNA, που είχε καλεσμένο τον Ιωάννη Παπαπέτρου.
Πρόκειται για μία επιβεβαίωση διπλή, που μας την προσέφερε ο εξαιρετικός γκαρντ-φόργουορντ του Παναθηναϊκού. Μία επιβεβαίωση, που αφορά στον ίδιο, αλλά και στο «τοτέμ» του Ολυμπιακού και του ευρωπαϊκού μπάσκετ γενικότερα, Βασίλη Σπανούλη.
Δεν συνηθίζω να γράφω για θέματα, που δεν είναι αποκλειστικά αγωνιστικά. Ο «Πάπι», όμως, με υποχρεώνει να βγω λίγο έξω από τις γραμμές του δικού μου παρκέ και αν δείτε προσεκτικά την χθεσινή εκπομπή θα καταλάβετε ακριβώς το γιατί.
Τον Παπαπέτρου τον θυμάμαι από παιδάκι. Από τότε, που ήταν στον Πανιώνιο. Τον έφερνε στην Νέα Σμύρνη ο πατέρας του, ο Αργύρης, παλιός διεθνής μπασκετμπολίστας, και ο οποίος πάντα, απολύτως λογικά, πίστευε τρομερά στο καμάρι του. Το παιδί δούλεψε και δουλεύει πολύ, για αυτό και έχει φτάσει εκεί, που έχει φτάσει. Και ακόμη δεν έχει ακουμπήσει το ταβάνι του. Εννοείται ότι δεν αρκεί από μόνη της η δουλειά για να φτάσει κάποιος πολύ ψηλά. Απαιτούνται δύο ακόμη βασικά πράγματα: η πρώτη ύλη, το ταλέντο, δηλαδή, αλλά και ο χαρακτήρας.
Πόσοι παίκτες είχαν ταλέντο και έμειναν στου δρόμου τα μισά; Και πόσοι άλλοι δεν είχαν έξτρα φουλ ιδιαίτερες ικανότητες και όμως έκαναν την υπέρβασή τους; Είναι πράγματα και καταστάσεις, που δεν τις συναντάς μόνο στο μπάσκετ, αλλά γενικότερα στη ζωή.
Ο Παπαπέτρου, λοιπόν, έχει ήδη κάνει μία σημαντική πορεία και συνεχίζει για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα. Είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχει τους στόχους του, γιατί όπως αναφέραμε έχει την απαιτούμενη τριάδα: φουλ δουλειά, προσόντα και χαρακτήρα.
Στη χθεσινή εκπομπή δεν μας άφησε ακριβώς με το στόμα ανοιχτό με τον τρόπο, που μίλησε, αλλά μας χαροποίησε αφάνταστα. Μας χαροποίησε αφάνταστα, γιατί τέτοιους ανθρώπους θέλει η κοινωνία. Τέτοια μυαλά. Τέτοιους χαρακτήρες. Τέτοιες συμπεριφορές. Εννοείται ότι δεν μπορεί όλοι οι άνθρωποι να είναι το ίδιο. Και εννοείται ότι και ο Παπαπέτρου, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει τα μειονεκτήματα του. Εχει τα κουσούρια του, που σίγουρα δεν θα φανούν σε μισή ώρα εμφάνισής του σε μία εκπομπή.
Όλα, όμως, είναι ανεκτά. Είναι ανεκτά μέχρι εκεί, που δεν θα ξεπερνάνε το όριο. Μέχρι εκεί, που δεν θα ενοχλούν τον δίπλα μας, που δεν θα διαταράσσουν το κοινό καλό. Το κοινά σωστό.
Εκεί δε, που έδειξε ακόμη πιο πολύ το μεγαλείο του ο 27χρονος αστέρας του Παναθηναϊκού είναι όταν μίλησε για τον Βασίλη Σπανούλη. Άλλος στην θέση του ίσως να έλεγε τα τυπικά πολύ καλά πράγματα, που κάθε λογικός άνθρωπος έχει να πει για το «τοτέμ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Παπαπέτρου, όμως, δεν δίστασε να το πάει παραπέρα το θέμα. Να πει κάτι, που οι περισσότεροι (έτσι πιστεύουμε) δεν θα το έλεγαν. Να πει την αλήθεια, δηλαδή, με έναν δικό του, ξεχωριστό τρόπο: «Τι μπορώ να πω εγώ για τον Μπίλι. Είμαι ευγνώμων που έχω παίξει μαζί του. Είμαι ευγνώμων που έχω υπάρξει δίπλα του. Είναι ένα κινητό παράδειγμα για κάθε αθλητή. Τον έχω δει να κάνει μεγαλύτερα πράγματα από την σημερινή του εμφάνιση κόντρα στην Ζενίτ. Μία μέρα είχαμε προπόνηση και μετά το τέλος αυτής κάθισα να κάνω λίγη έξτρα προπόνηση και ο Βασίλης καθόταν κι αυτός στο άλλο καλάθι και έκανε. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Βασίλης είχε παίξει πριν από δύο μέρες 35 λεπτά, πριν από πέντε μέρες άλλα 30 λεπτά. Εγώ δεν είχα παίξει καθόλου μέχρι τότε στον Ολυμπιακό, ήμουν 19 χρόνων. Κάποια στιγμή ήρθε ο γιατρός και μου είπε “μικρέ ήρθε η ώρα να φύγεις”. Όταν τον ρώτησα γιατί, μου απάντησε “αν δεν φύγεις, δεν θα φύγει ούτε ο Βασίλης”. Στα αποδυτήρια τον ρώτησα τον Βασίλη “άμα καθόμουν άλλη μισή ώρα θα καθόσουν κι εσύ;” Μου είπε “άμα καθόσουν άλλη μισή ώρα εγώ θα καθόμουν άλλα 45 λεπτά. Κανένας δεν θα δουλέψει πιο πολύ από μένα, έτσι έχω μάθει στη ζωή μου» ήταν τα λόγια του Παπαπέτρου στην χθεσινή «Magic Euroleague» και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι παραπάνω. Δεν χρειάζεται να πούμε, δηλαδή, κάτι περισσότερο για την ποιότητα του ανδρός (λέγε με Παπαπέτρου) και για το χρυσό κινητό παράδειγμα του αθλητισμού και όχι μόνο (λέγε με Σπανούλη).
Οσους περισσότερους Παπαπέτρου και Σπανούληδες αποκτήσουμε, τόσο καλύτερη θα γίνει η κοινωνία μας. Μία κοινωνία, που δυστυχώς πάει από το κακό στο χειρότερο, όπως βλέπετε και βλέπουμε καθημερινά.
