Είναι από τις περιπτώσεις που «παντρεύονται» σε ένα θρίαμβο ΚΑΙ η αξία του αποτελέσματος αλλά ΚΑΙ ο ΤΡΌΠΟΣ! Γι αυτό η πρόκριση του «Αγιαξ της Ηπείρου» αποτελεί ΔΙΚΑΙΩΣΗ του ποδοσφαίρου, γι αυτό και το χειροκρότημα αξίζει απλόχερα σε αυτή την ομάδα και κυρίως στη φιλοσοφία με την οποία την έχει μπολιάσει ο δημιουργός της, ο προπονητής Αργύρης Γιαννίκης.
Είναι δεδομένο πως η μεγάλη εικόνα συζήτησης αφορά τον ηχηρό αποκλεισμό του Παναθηναϊκού, τις ευθύνες του Μπόλονι και των παικτών του, όλα αυτά που θα «κλέψουν» τα φώτα της δημοσιότητας.
Συγνώμη, όμως, αλλά δεν συνέβη καμιά… τρανή έκπληξη! Οποιος έχει δει έστω δύο φορές φέτος τον ΠΑΣ να παίζει, δεν έπεσε από τα σύννεφα. Είναι μια ομάδα η οποία διαθέτει μία βασική αρχή: παίζει για να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ όχι για να καταστρέψει. Κι όταν βρίσκει γήπεδο να το κάνει, όχι βούρκο, χιόνια και λάσπες, το κάνει με τρόπο που γοητεύει το μάτι.
Ακόμη και απέναντι σε αντιπάλους πολύ καλύτερους, όπως ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΣ έξαψε στο χορτάρι αυτό που τον εκφράζει. Πόσο μάλλον απέναντι στον Παναθηναϊκό του Μπόλονι που γουστάρει να παίζει για το αποτέλεσμα άσχετα αν αυτό προκύπτει από αντι-ποδόσφαιρο.
Θυμίζω:
1.Στο Αγρίνιο, όχι στην έδρα του, ο ΠΑΣ βρέθηκε πίσω στο σκορ από το 2ο λεπτό με το γκολ του Μακέντα. Οι περισσότερες ομάδες της περιφέρειας θα τα είχαν παρατήσει. Αντίθετα ο Γιαννίκης δεν μάσησε. Η ομάδα του πήρε την κατοχή σα να ήταν η… Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα και ΠΑΤΗΣΕ τον Παναθηναϊκό. Μέχρι που τον λύγισε με γκολ του Κάργα, ξανά με κεφαλιά από την καρδιά της περιοχής, όπως συνέβη πριν από λίγο στη Λεωφόρο με τον Παντελάκη στο 0-1.
2.Ελεγα εδώ και μέρες ότι ο ΠΑΣ δεν υπήρχε περίπτωση να μπει στη Λεωφόρο για να αμυνθεί υπερασπιζόμενος το 2-1. Ότι θα επιτεθεί για να σκοράρει. Τι έκανε; Επνιξε τον Παναθηναϊκό! Επίθεση από το 2ο λεπτό και γκολ με τον Παντελάκη. «Επίθεση πάλι» τους φώναξε ο Γιαννίκης, πάρε και το 0-2 με το ασύλληπτο αυτογκόλ του Χατζηθεοδωρίδη. Και στη συνέχεια πάλι πρέσινγκ ψηλά και επίθεση τους ζητούσε. Με τον Καρτάλη «μετρονόμο» του παιχνιδιού να κάνει ξανά συναρπαστική εμφάνιση.
Πόσο πιο ΔΙΚΑΙΗ θα μπορούσε να είναι αυτή η πρόκριση μιας ομάδας που υπερασπίζεται το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ; Πόσο περισσότερο μπορούσε να ταπεινώσει ο ΠΑΣ το «αντιποδόσφαιρο» με το οποίο ο Λάσλο Μπόλονι πιστεύει ότι πάντα μπορεί να θριαμβεύει;
Ο Ρουμάνος κόουτς έχει πετύχει σημαντικά πράγματα στο τριφύλλι κι αυτά δεν σβήνουν μονομιάς με γομολάστιχα μετά τον αποκλεισμό.
1.Παρέλαβε μια διαλυμένη ομάδα του Πογιάτος, της έδωσε αρχές, πλάνο, αυτοπεποίθηση. Την οδήγησε σε σειρά νικών και την επανέφερε στο δρόμο της διεκδίκησης εξόδου στην Ευρώπη. Όλα αυτά τα πιστώνεται. Όμως…
2.Όμως εδώ και καιρό λέμε και γράφουμε ότι ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ παίζει καθόλου καλά. Ότι δεν ενδιαφέρεται για παραγωγή ποδοσφαίρου αλλά μόνο πως θα πάρει το αποτέλεσμα. Όταν του κάθεται το προβάδισμα, συνήθως το διαχειρίζεται. Όμως αυτό «έσπασε» δύο φορές εσχάτως: στο Αγρίνιο μετά το 0-1 επί του ΠΑΣ και με την ΑΕΚ (1-1). Στα 4 τελευταία παιχνίδια, έπειτα από τον θρίαμβο με τον Ολυμπιακό έχει 3 ήττες, μία ισοπαλία και έναν ντροπιαστικό αποκλεισμό χάνοντας και στους δύο προημιτελικούς. Ο Λάσλο Μπόλονι ΔΕΝ έχει μάθει την ομάδα του να δημιουργεί, να επιτίθεται. Γιατί ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ με αυτή τη φιλοσοφία. Πίστευε στη ρεβάνς με τον ΠΑΣ πως αν δεν ξεκινούσε τον κορυφαίο του παίκτη, τον Μαουρίσιο, πως αν δεν ξεκινούσε τον Χουάνκαρ, εύκολα ή δύσκολα θα περνούσε. Του έλαχε και ο τραυματισμός του Βέλεθ, είδε τον Χατζηθεοδωρίδη (πως μπορεί αυτό το παιδί να βρίσκεται στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, αλήθεια;), να πετυχαίνει… αυτό-γκολάρα και μετά έχασε το φως του!
Πολλές αναλύσεις μπορούν να γίνουν. Για ομάδες και για παίκτες. Όμως η ουσία είναι μία. Το ποδόσφαιρο μπορεί να αργεί, μπορεί να υποφέρει, αλλά στο τέλος της διαδρομής ΠΑΝΤΑ νικάει το αντι-ποδόσφαιρο!
Πολλά μπράβο στον Αργύρη Γιαννίκη γι αυτό που πρεσβεύει, γι αυτό που υπερασπίζεται. Πολλά μπράβο στον υπέροχο ΠΑΣ του.
Οσο για τον Λάσλο Μπόλονι; Δεν ξέρω αν είναι εύκολο στα 68 του να αλλάξει φιλοσοφία και να προσπαθήσει να οικοδομήσει μια ομάδα η οποία να δημιουργεί και όχι να παίζει σχεδόν πάντα πίσω από την μπάλα. Είναι πολύ έξυπνος, εργατικός, κανονικός προπονητής. Εχει κάνει δουλειά στον Παναθηναϊκό, του έδωσε πνοή από εκεί που ήταν μισοπεθαμένος. Όμως το κλαμπ στο οποίο εργάζεται δεν μπορεί να αρκεστεί σε κάποιες νίκες με… μισό-μηδέν και να παίζει μονίμως «πίσω από τη μπάλα». Ούτε το αποτέλεσμα μπορεί να «σώζει» τέτοιες λογικές. Κάποια στιγμή έρχεται το δημιουργικό ποδόσφαιρο και τις κατατροπώνει.
Εχει την ευκαιρία ο Μπόλονι να μας δείξει –μέσα από το πρωτάθλημα που του έχει απομείνει- ότι κάνουμε λάθος όσοι πιστεύουμε σε αυτό. Εκτός κι αν ο ίδιος συνειδητοποιήσει επιτέλους πως η προσπάθεια να παντρέψει ένας κόουτς τον στόχο του αποτελέσματος με το αυτονόητο του ποδοσφαίρου αποτελεί μονόδρομο όχι… αναγκαστική στροφή!
