Για (νέα) αρχή, η Εθνική δεν κέρδισε κάποια καινούργια εδάφη. Δεν προσαρτώνται έτσι κι αλλιώς, καινούργια εδάφη με μόλις μία εβδομάδα δουλειά. Ακόμη περισσότερο σε ματς με Φινλανδίες και Ιρλανδίες τα οποία φτάνουν μόνον, ως το να επιβεβαιώνουν την υπεράσπιση των ήδη κεκτημένων εδαφών. Αυτό, ακριβώς αυτό, η Εθνική το πέτυχε. Υπερασπίστηκε τα κεκτημένα. Οπως το παράγγειλε ο τραυματίας Μασούρας, στους μάχιμους συντρόφους που ταξίδευαν για Δουβλίνο. Μία επανάληψη (του περσινού), παρακαλώ...παικταράδες μου! Η παραγγελιά, εξετελέσθη. Το περσινό, επαναλήφθηκε. Με copy-paste σκορ.
Η Ελλάδα νίκησε, Σάββατο και Τρίτη, δύο αντίπαλους που κατάφεραν και έβγαλαν στην πραγματικότητα του γηπέδου, την τακτική στόχευσή τους. Αλλο, τι (δεν) εξαργύρωσαν. Η Φινλανδία, να επιτεθεί κατά μέτωπο με "παίκτη παραπάνω" στον άξονα. Η Ιρλανδία, να εμβολίσει με υπεραριθμίες στη δική της δεξιά πλευρά. Φυσιολογικά, με το πλάνο ok, εξαργυρώνεις τουλάχιστον...ένα γκολ. Φινλανδία και Ιρλανδία, δεν έκαναν σεφτέ. Μη γυρίζουμε στη Φινλανδία, το αναλύσαμε στο προηγούμενο σημείωμα. Η Ιρλανδία ηττήθηκε, πρωτίστως επειδή το γκρουπ είναι εθισμένο να ηττάται. Φαίνεται, στις επιλογές και στις αποφάσεις. Δεν πιστεύουν, που λέμε. Και η κάθε ήττα, φέρνει την αμέσως επόμενη ήττα. Προσωπικότητα, στο ναδίρ. Οι αριθμοί (market values κ.λπ.) ευημερούν, το ποδόσφαιρό τους δυστυχεί.
Η ανάλυση των αγώνων, όχι τα αποτελέσματα εννοείται, είμαι σχεδόν πεπεισμένος πως δεν ικανοποιεί τον Γιοβάνοβιτς. Δηλαδή...ελπίζω πως δεν τον ικανοποιεί. Ποιο, απέναντι στο φινλανδικό και στο ιρλανδικό, ήταν το ελληνικό πλάνο για την άφιξη στο σημείο-γκολ; Η προφανής στόχευση, είναι ο Ιωαννίδης. Κάπως να του πάμε τη μπάλα, κάτι θα βρει να την κάνει αυτός, κάτι θα πάρει, και να είναι όσο γίνεται κοντά ο Μπακασέτας κι ο έξω αριστερά για να στηρίξουν αυτό το κάτι που θα κάνει ο Φώτης. Αλληλένδετο, αναπόσπαστο, αναπόφευκτο. Σε ενδεχόμενο βαθμό, εξάρτησης. Διότι στο Δουβλίνο του Ιωαννίδη, πρώτο ημίχρονο δεν του πήγαινε τίποτα!
Μία κακή μέρα, στη δουλειά. Αντί να είναι ο μπελάς των Ιρλανδών, εύρισκε όλους τους μπελάδες με τους Ιρλανδούς. Οπου και να αναμειγνυόταν με αυτούς, έχανε από αυτούς. Το μόνο για να θυμάται κανείς, ήταν μία κεφαλιά-απόκρουση σε αμυντική στατική φάση. Γενικώς ήταν στην αναμέτρηση τόσα λίγα τα περιστατικά, που μπορούσες να τα θυμάσαι ένα προς ένα. Με τον Ιωαννίδη off, όλη η επιθετικότητα της ομάδας συμπυκνώνεται σε ένα κόρνερ και ένα φάουλ. Αναμενόμενα γκολ στο 45', 0,07 Ιρλανδία 0,06 Ελλάδα. Πειστήριο εξάρτησης.
Ενα ωφέλιμο αντίβαρο όταν δεν δημιουργείς, είναι η εμπειρία και η ικανότητα των διεθνών να "βάζουν στη σειρά" και να κάνουν ορισμένες κατοχές, συνηθέστατα με τον Μπακασέτα στο επίκεντρό τους. Οι κατοχές, και οι φλύαρες όχι λιγότερο, τον αντίπαλο τον πηγαίνουν δώθε-κείθε και του απομυζούν ενέργεια. Και τίποτα να μη κάνεις (με τη μπάλα), πάλι κάτι κάνεις...κι ας μη φαίνεται εκείνη τη στιγμή. Ασε που, αν μη τι άλλο, δεν κινδυνεύεις.
Ενα άλλο αντίβαρο βέβαια, είναι η ένταση. Οι δύο προσθήκες του προπονητή από Σάββατο σε Τρίτη, ήταν ολοφάνερο πού αποσκοπούσαν. Εδώ, κατεγράφη 2/2 ευστοχία. Και στις δύο πλευρές του παιγνιδιού ο Τζόλης έβαλε τα τρεξίματά του, έπαιξε το ξύλο του, στήριξε τον Ιωαννίδη, στήριξε και τον Τσιμίκα. Δεν βάζω καν, το γκολ. Το γκολ, ήρθε μετά από όλα αυτά. Ο δε Σιώπης σε ολόκληρο το πλάτος, αλλά κυρίως με εκείνο το πρέσινγκ ψηλά στην πρώτη πάσα των Ιρλανδών από τον σέντερ-μπακ στον κεντρικό χαφ, το παιγνίδι "το έσκισε". Ευχάριστο να σιγουρεύεις από καιρού εις καιρόν, διότι δεν τον βλέπουμε και συχνά στην Τσάμπιονσιπ, ότι προστατεύει το επίπεδό του.
Οι "δεύτερες μπάλες" είναι καίριο σκέλος αυτού που, εν περιλήψει, λέμε ένταση. Οταν με την πρώτη μπαλιά ο Κουλιεράκης έψαξε αναποτελεσματικά τον Ιωαννίδη στα 30-40 μέτρα, επί τόπου η ορμή του Τσιμίκα να κάνει δική του τη δεύτερη μπάλα καθόρισε ποιος θα επιτεθεί, ποιος θα υποχωρήσει. Επιτέθηκε η Ελλάδα, υποχώρησε η Ιρλανδία. Επειτα η σκυτάλη πέρασε από Τζόλη, Ρότα, Χατζηγιοβάνη και κατέληξε στον αναμενόμενο Μπακασέτα. Ο Μπακασέτας ήξερε, δεν είναι και δύσκολο άλλωστε, πού να την ακουμπήσει. Αρκούσε, ο Ιωαννίδης ν' απομακρυνθεί δυο-τρία μέτρα από τους...μπελάδες του. Και να τη ζητήσει, ενόσω εκείνοι έκαναν το στιγμιαίο σφάλμα, ένα σφάλμα συγκέντρωσης, να μείνουν στατικοί. Να μη ακολουθήσουν κατά πόδας, την κίνησή του.
Δίνεις στον Ιωαννίδη, χώρο και χρόνο; Πέθανες! Ο Φώτης ευχαρίστησε για την πολυτέλεια, μπουμπούνισε το curler, και αυτό ήταν το λιγότερο που έπαθαν οι Ιρλανδοί. Το χειρότερο ήταν ότι, μετά ο αληθινός Ιωαννίδης πήρε μπρος. Εγινε αυτός, ο μπελάς τους. Εξερράγη. Η καλύτερη "χρυσή αλλαγή" στο ποδόσφαιρο είναι...ένα γκολ. Ενα γκολ που ανοίγει το σκορ, είναι η κάλλιστη χρυσή αλλαγή. Εκτοτε, δεν υπήρχε επιστροφή. Μόνον...ένα μικρό άγχος, να πιει μια μπύρα στην υγειά μου ο βενζινοπώλης που με είχε ρωτήσει το πρωί και του είπα να καρφώσει άφοβα το διπλό και να το εμπλουτίσει με "δύο έως τρία" γκολ. Τακτοποιήθηκε και αυτό, το δεύτερο γκολ, λίγο αργότερα.
Με το, κλασικό στο ποδόσφαιρο, τρικ. Χαμήλωσε ο Ιωαννίδης, έτρεξε "στην πλάτη" ο Τζόλης, και ξανά ο Μπακασέτας ήξερε, αλίμονο, πού να τη στείλει. Φίλοι μου, φυσικά Παναθηναϊκοί, τον αρκετό τελευταίο καιρό αντιλαμβάνομαι να τραβάνε ένα είδος...δυσανεξίας με τον Μπακασέτα. Αρκεί να σας πω ότι είναι οι ίδιοι που παλαιότερα τραβούσαν ένα είδος, ή...και δύο, δυσανεξίας με τον Ιωαννίδη! Εν πάση περιπτώσει, ό,τι και να λένε οι απέξω, το μόνο που μετράει είναι τι λένε οι μέσα. Δεν έχουν λοιπόν, παρά να εισακούσουν για τον Μπακασέτα τον αυθόρμητο Ιωαννίδη που, όποτε ερωτάται, δεν φιλτράρει απαντήσεις. Προ ημερών ο Ιωαννίδης είπε πως με κανένα μες στο παιγνίδι δεν "βρίσκεται" τόσο καλά, είτε είναι open play είτε είναι επιθετική στατική φάση, όσο με τον Μπακασέτα.
Πρώτο ταμείο, συνεπώς, για να το κλείσουμε προτού το ξαναπιάσουμε σε ένα μήνα. Σε χοντρές γραμμές η Εθνική συνεχίζει να κάνει ό,τι έκανε, όπως το έκανε. Με μία, πλην κολοσσιαίας σημασίας, διαφορά. Χάρη στον κοσμαγάπητο Ιβάν, με μηδενική γύρω-γύρω γκρίνια. Ο,τι έκαναν, όπως το έκαναν, και με μηδενική γκρίνια, προς το παρόν αυτό αρκεί για να δημιουργεί στο γκρουπ την προοπτική, να το κάνουν κάθε φορά και λίγο καλύτερα. Ολο και περισσότερο με τον "τρόπο Γιοβάνοβιτς" που αυτή τη στιγμή είναι διακριτός μονάχα σε κάτι ψιλά γράμματα του έργου...
