MENU

Αλήθεια, έχετε ποτέ σκεφτεί τι καλά που θα ήταν να 'χαμε έναν Διαμαντίδη σε όλες τις πτυχές της ζωής μας;

Έναν Διαμαντίδη-συνάδελφο. Να βγάζει πιο πολλή παραγωγή από σένα χωρίς να παραπονιέται, δίχως να διεκδικεί το κάτι παραπάνω ή να σε ανταγωνίζεται. Και να προσπαθεί να σε βοηθήσει να γίνεις πιο παραγωγικός. Να είναι φιλότιμος και να αναδεικνύει και τη δική σου δουλειά.

Έναν Διαμαντίδη-ερωμένη/σύζυγο/μνηστή. Να μη φοβάσαι ότι θα σε εγκαταλείψει, ότι θα φύγει μακριά. Να συμφωνεί μαζί σου σε δευτερόλεπτα. Να πατάει στη Γη και να είναι ταπεινή. Να μην τη ξεμυαλίζει το ξένο, το ακριβοθώρητο. Να νιώθεις ασφαλής μαζί της.

Έναν Διαμαντίδη-φίλο. Να ξέρεις ότι δεν θα σε προδώσει ποτέ. Να μη σου θυμώνει. Αλλά ακόμα κι αν σου θυμώνει, να το ξεχνάει έπειτα από λίγη ώρα, να σου χαμογελάει και να σου λέει «νταξ'». Κι όλα καλά, όλα όπως πριν.

Με τον Δημήτρη Διαμαντίδη στη σύνθεση του, από το 2004 έως το 2016, ο Παναθηναϊκός κέρδισε πολλές φορές και ηττήθηκε λιγότερες. Το αίσθημα της υπεροχής, όμως, να νιώθεις δηλαδή πως, ό,τι κι αν γίνει, ακόμα και αν η πλάστιγγα έχει γείρει οριστικά στην πλευρά του αντιπάλου, οι «πράσινοι» θα βρουν τρόπο να κερδίσουν επειδή στο παρκέ βρίσκεται το «13», εκείνη τη δωδεκαετία ήταν πιο έντονο ποτέ.

- Και τώρα τι κάνουμε; Θα χάσουμε σίγουρα. Είμαστε πίσω στο σκορ και ο χρόνος που απομένει είναι ελάχιστος.

- Όλα καλά θα πάνε, μη φοβάσαι. Έχουμε Διαμαντίδη...

Μια συνηθισμένη στιχομυθία στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, τα χρόνια τα καλά, τα χρόνια τα αξέχαστα. Όταν ο πληρέστερος και πολυτιμότερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών μάγευε την Ευρώπη, αλλά και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με τα κατορθώματά του. 

Τελικά είχαν δίκιο όσοι πίστευαν ότι δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορείς να κάνεις σε έναν αγώνα μπάσκετ. Εντάξει, δεν σου ζήτησε κανείς να πετύχεις step back τρίποντο απέναντι στον ΛεΜπρόν Τζέιμς, να ταπώσεις τον Κρις Πολ, τον Τιμ Ντάνκαν, τον αείμνηστο Κόμπι Μπράιαντ. Αλλά τα έκανες κι αυτά, αθεόφοβε...

Χρόνια σου πολλά Δημήτρη Διαμαντίδη της Καστοριάς, του Ηρακλή, της Εθνικής Ελλάδας, μα, πάνω απ' όλα, του Παναθηναϊκού. Είθε στα επόμενά σου γενέθλια να πανηγυρίζουμε μαζί μια πρόκριση του Τριφυλλιού σε φάιναλ φορ. Όπως παλιά...

Αν είχαμε έναν Διαμαντίδη στη ζωή μας...