Οι δύσκολες στιγμές, που περνάμε, θέλουμε να φτάσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο τέλος. Το τέλος, όμως, είναι μακριά. Ετσι φαίνεται. Μιλάμε για το τέλος, που θέλουμε όλοι. Να επανέλθουμε, δηλαδή, στη γνωστή μας κανονικότητα.
Από την Δευτέρα, που μας έρχεται, θα μπορούμε να κυκλοφορούμε χωρίς τα περιβόητα μηνύματα και η προσοχή, που πρέπει να δείχνουμε, πρέπει να είναι ακόμη μεγαλύτερη. Το κράτος λέει αυτά, που πρέπει να πει, αλλά εμείς θα καθορίσουμε με την συμπεριφορά μας πως θα πάνε τα πράγματα. Μέχρι στιγμής, για Ελληνες, τα πάμε πολύ καλά. Ας συνεχίσουμε στο ίδιο μήκος κύματος.
Μέσα σε όλα αυτά είναι και ο κόσμος, που ρωτάει για το ποδόσφαιρο, για το μπάσκετ. Είναι λογικό, αφού κάποια στιγμή η ζωή θα συνεχιστεί σε καλύτερες συνθήκες από τώρα. Και τότε θα μας νοιάζει και πάλι π.χ. αν ο τάδε, που έφερε ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος από τον Φριντέτ, που έφυγε, και αν ο Μπαρτζώκας δώσει συνέχεια στην σωστή τροχιά, που έβαλε πριν από την διακοπή του ιού τον Ολυμπιακό.
Οι Παναθηναϊκοί μοιάζουν να έχουν μεγαλύτερη αγωνία από τους Ολυμπιακούς και δύο είναι οι βασικοί λόγοι: ο διάδοχος του Ρικ Πιτίνο και τι θα γίνει με τον Νικ Καλάθη.
Πάμε πρώτα για το θέμα του προπονητή. Από την στιγμή, που δεν μπορείς να πάρεις Ομπράντοβιτς, Ιτούδη, Σάρας, τι μένει; Ευρωπαϊκές μετριότητες ή κάπως έτσι, ο Γιώργος Βόβορας και ο Δημήτρης Πρίφτης, που ακούγεται συχνά πυκνά. Δεν θα λέγαμε ακριβώς ότι όποιον και να πάρεις το ίδιο θα είναι, αλλά από την στιγμή, που δεν μπορείς να πάρεις Ζοτς, Ιτούδη και Σάρας, δεν μπορείς σε αυτό το κομμάτι να κάνεις υπέρβαση. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αρέσκεται, πάντως, σε εκπλήξεις. Αν θα υπάρχει και πάλι τέτοια, η λογική λέει ότι θα είναι από την Αμερική, αν και πολλοί αποκλείουν τέτοιο ενδεχόμενο.
Το θέμα του Καλάθη το ανέλυσε πριν από μερικές ώρες στο SDNA ο Σωτήρης Βετάκης. Εμείς δεν μπορούμε να μπούμε στην τσέπη κανενός. Αυτό είναι το πλέον σίγουρο. Ο Καλάθης είναι ο σούπερ σταρ του Παναθηναϊκού και δυσκολευόμαστε να δούμε την επόμενη «πράσινη» μέρα χωρίς αυτόν. Αλλά στη ζωή έχουμε δει και βλέπουμε πολλά πράγματα, που δεν πιστεύαμε ότι θα γίνουν. Το πλέον τρανταχτό; Αυτό, που ζούμε τώρα. Στις 8 Φλεβάρη ήμουν στην Times Square στην Νέα Υόρκη και δεν μπορούσες να περάσεις από τον κόσμο. Τόσος πολύς ήταν. Τώρα ούτε μύγα δεν βρίσκεις εκεί. Οπότε σχεδόν τίποτα δεν πρέπει να μας φαντάζει απίστευτο.
Αν θα έπρεπε να γείρω προς μια πλευρά, θα ήταν σαφώς η άκρως μπασκετική. Να συνεχίσει με τον Καλάθη ο Παναθηναϊκός. Αλλά επειδή είπαμε ότι δεν μπορούμε να μπούμε στην τσέπη του οποιουδήποτε και επειδή η νέα οικονομική πραγματικότητα θα είναι πολύ σκληρή για πολλούς, δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει αν ο Νικ τραβήξει για άλλες πολιτείες.
Το ιδεατό για το «τριφύλλι» θα ήταν να υπάρξει επέκταση του υπάρχοντος συμβολαίου του 31χρονου πλέι-μέικερ για δύο ακόμη χρόνια. Εννοείται αλλάζοντας το 2.3 εκ. δολάρια της επόμενης σεζόν. Δεν θα αργήσουμε πολύ να μάθουμε τι τελικά θα γίνει.
Το πλέον σίγουρο (για μας προσωπικά) είναι ότι ο Παναθηναϊκός θα πάρει καλύτερο αποτέλεσμα σε σχέση με φέτος από τους έξι ξένους, που θα έχει του χρόνου. Προσοχή: δεν λέμε ότι οι φετινοί ξένοι ήταν κακοί παίκτες. Κάθε άλλο. Αλλά η παρουσία τους κυμάνθηκε κάτω του μετρίου. Όχι μόνο από δική τους ευθύνη, αλλά και από ευθύνη της προπονητικής ηγεσίας. ‘Η αν θέλετε ακόμη και η χημεία της ομάδας δεν ήταν τέτοια, που θα βοηθούσε να βγει καλύτερο αποτέλεσμα.
Ο Παναθηναϊκός ως γνωστόν έχει εδώ και καιρό ένα επιτελείο προπονητών με επικεφαλής τον κόουτς, Νίκο Παππά, που ασχολείται με μέρα νύχτα με το θέμα των ξένων παικτών. Η προπονητική αυτή σύνθεση έχει «χτενίσει» όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου (αυτά, που πρέπει δηλαδή) και έχει καταλήξει στο ποιους παίκτες χρειάζεται η ομάδα τους. Αν θα είναι προπονητής ο Βόβορας, θα προχωρήσει αμέσως η διαδικασία, από την στιγμή, που ο Βόβορας είναι ήδη μέσα στην ομάδα. Αν θα είναι άλλος ο προπονητής, το υπάρχον σταφ θα του δώσει τις εισηγήσεις του και εκείνος θα αποφασίσει. Εννοείται ότι μπορεί να πάει σε άλλες περιπτώσεις σε σχέση με αυτές, που θα του προταθούν από το «πράσινο» σταφ.
Οσο για τα ονόματα, που έχουν ξεχωρίσει, είναι γνωστά μερικά από αυτά. Εχουν γραφτεί ήδη του Νόκο, του Γκεντράιτις, του Φόστερ.
Θυμάστε αυτό, που έλεγε παλιότερα ο Παναγιώτης Γιαννάκης κάθε λίγο και λιγάκι; Υπομονή. Αυτό εξακολουθεί να χρειάζεται από όλους μας. Και θα έρθει και πάλι η στιγμή, που θα ασχολούμαστε με μία καθημερινότητα, που εν πολλοίς μας είχε κουράσει, αλλά, ακόμη και έτσι, την αναζητούμε πλέον με μανία.
