Το ταξίδι στη Μπολόνια είχε κυκλωθεί από την κλήρωση του Ιουλίου. Σαν το πιτσιρίκι που μετά από 22 χρόνια γυρίζει στην παλιά του γειτονιά. Οι πέτρινοι Πύργοι γύρω από την Piazza Maggiore ήταν εκεί. Ακόμα και το φαρμακείο που διανυκτέρευε εκείνο το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου του 2002 όταν το θερμόμετρο έγραφε 40άρια, έστεκε αγέρωχο.
Ο κόσμος ήταν εκεί, όπως τότε. Κι όταν αρχίζεις τους παραλληλισμούς, ψάχνεις κι άλλους. ΟΚ αλλά ποιος θα κάνει τον Κουτλουάι στην προτελευταία επίθεση; Ο Γκριγκόνις.
Ο εκτελεστής της Βίρτους όμως, όπως το 2002, φορούσε τη φανέλα με το Νο 10. Όταν το γήπεδο έμοιαζε να έχει γείρει, όταν ο Χάκετ έκανε παλιομοδίτικα κόλπα για να τον βγάλει από το comfort zone, ο άνθρωπος που στις 8 Ιουλίου πήρε την απόφαση να αλλάξει την ιστορία, έμεινε εκεί, προσηλωμένος στον στόχο. Έβγαλε το joystick και κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό στο μεγαλύτερο ίσως ματς-«πρέπει» της 12ετίας.
Αν ο Ναν είναι το μπασκετικό Jogo Bonito, ο παίκτης που πληρώνεις εισιτήριο για να τον δεις να κάνει τη μπάλα κομπολόι πριν το nothing but net, ο Σλούκας είναι αυτός που πληρώνεις για να σου δείξει «πώς γίνεται». Πώς πας σε δέκα Final 4. Η προσφορά του πλέον δεν αποτυπώνεται σε αριθμούς. Κι ας έχει 38 ασίστ για 10 λάθη, κι ας έχει 14,5 πόντους μέσο όρο, κι ας διέλυσε τον τελευταίο μήνα τη Ρεάλ, τη Μπάρτσα, τη Βίρτους
Ο Σλούκας είναι ο ηγέτης που έψαχνε ο Παναθηναϊκός στη μετά Διαμαντίδη εποχή. Είναι η επίδραση, η σιγουριά που νιώθουν όλοι, ο φόβος στα μάτια των αντιπάλων του.
Ο Παναθηναϊκός έφυγε αλώβητος από την κυριολεκτικά σειόμενη, έδρα της Βίρτους, παρότι κουνήθηκε συθέμελα σαν τη σιδηροκατασκευή του γηπέδου στα τρίποντα του Μπελινέλι. Παρότι δεν είχε παραπάνω από δυο διακριθέντες σε όλο το 40λεπτο.
Το καλοκαίρι πλήρωσε και τώρα δρέπει τους καρπούς. Αν ο τρίτος πόλος μεγάλης επένδυσης, (Χουάντσο) έπαιζε στο 40% της προσδοκίας όλων, τότε σήμερα ο Παναθηναϊκός ίσως να μην δινόταν δεύτερο φαβορί για κατάκτηση από τις στοιχηματικές.
Ο δρόμος πλέον για τον Παναθηναϊκό άνοιξε. Στο Μόναχο απέναντι στην αδιάφορη βαθμολογικά αλλά πάντα γερμανικής νοοτροπίας Μπάγερν θα παίξει τη μισή πρόκριση στο Final 4.
Τα έξαλλα πανηγύρια στη Μπολόνια, οι αγκαλιές, το ξέσπασμα, το διήμερο ρεπό του Αταμάν, ήταν αποτέλεσμα μιας συσσωρευμένης πίεσης που φέρνει το must win. Η τεράστιας σημασίας νίκη του Ολυμπιακού θα έχει μόνο χαρακτήρα γοήτρου αν ο Παναθηναϊκός περάσει από το Μόναχο καθώς η 4αδα θα έχει κλειδώσει οριστικά.
Αν… πολλά αν… Αν δεν είχε καταλήξει στον Μπραζντέικις ο Ολυμπιακός αντί του Ναν, αν ο Μπαρτζώκας είχε σηκώσει το τηλέφωνο του να καλέσει τον Σλούκα στη διάρκεια της 4ωρης στείρας σύσκεψης στα γραφεία των Αγγελόπουλων, αν η στάση αυτή δεν έδινε το κίνητρο στον Σλούκα να πάει στον Παναθηναϊκό, τότε κανένα ματς στο Μόναχο δε θα είχε την αξία που έχει σήμερα. Κανένα ματς στη Μπολόνια δε θα ήταν τόσο αποφασιστικής σημασίας.
Η κίνηση ματ ήταν όταν ο Μπαρτζώκας έβαλε στο πικ απ του Σλούκα τον δίσκο του αγαπημένου του Νίκου Οικονομόπουλου να παίζει από τη Δευτέρα το απόγευμα της 3ης Ιουλίου μέχρι το πρωινό της Παρασκευής όταν συνάντησε τον Δημήτρη Κοντό εξ ονόματος του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
It’s all about respect…
«Γιατί εκείνα που τα ήθελα πολύ ποτέ δεν βρήκα»…
Είναι η αγάπη, η εκτίμηση που θα εισπράξεις, το κίνητρο για το απονενοημένο…
«Με την ψυχή μου δεν τα βρήκα πουθενά»…
Είμαι άραγε ηγέτης; Έχω τα κάκαλα να οδηγήσω τον πιο πεινασμένο σύλλογο της Ευρώπης στη γη της επαγγελίας;
«Στέγνωσα θάλασσες και γκρέμισα βουνά»…
Θα με κατηγορήσουν… Θα πουν ότι το έκανα για τα λεφτά… Εγώ ξέρω την αλήθεια…
«Πάνω μου, πάνω μου το λάθος… διώξε με…».
Έκπτωτος Άγγελος. Όχι όμως «μονάχος» αλλά με εκατομμύρια πιστούς πίσω του.
Ίσως φαίνεται, ίσως να είναι και καζούρα το χθεσινοβραδινό post του DPG7000. Αλλά είναι 100% αληθινό. Χωρίς την απόφαση του Ολυμπιακού το περασμένο καλοκαίρι, όταν πίστεψαν ότι εισακούοντας την προπονητική πρόταση «θα πάει στη Φενέρ, στην Παρτιζάν ή και κάπου αλλού» αποκλείοντας τον Παναθηναϊκό, ξεκίνησαν τη σύνθεση της καλύτερης πορείας του «εξάστερου» στη regular season της Ευρωλίγκας εδώ και 15 χρόνια.
Χωρίς υπερβολή, χωρίς αν και εφόσον. Ο Παναθηναϊκός χρωστάει στον Ολυμπιακό. Όχι 2,7 αλλά και 4 εκατομμύρια να είχε διαθέσιμα, δύσκολα θα έβρισκε στο δρόμο του, τέτοιο θεόσταλτο δώρο.
