Εκείνη την εποχή, το Euro δεν είχε καμία σχέση με τα τουρνουά που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια. Τότε ήταν τεράστια υπόθεση να μπεις στην τελική φάση, στην οποία για 5 σερί διοργανώσεις συμμετείχαν 4 ομάδες. Κάτι σαν final-4.
Για να κάνει λοιπόν μια Εθνική check-in, έπαιζε ‘προημιτελικά’ τα οποία ήταν αυτό που σήμερα λέμε μπαράζ. Διπλοί αγώνες για την πρόκριση στο μεγάλο event.
Το 1960, η Ισπανία κληρώθηκε να παίξει στα ημιτελικά με την Σοβιετική Ενωση. Και εδώ αρχίζει το πρώτο κομμάτι της ιστορίας. Εκείνα τα χρόνια η Ισπανία ήταν υπό την κυριαρχιά του στρατιωτικού δικτάτορα, Φράνκο, ο οποίος δεν επέτρεψε στην Εθνική ομάδα να κάνει το ταξίδι στην Μόσχα, υπό τον φόβο της προπαγάνδας σε περίπτωση ήττας.
Αυτό έφερε τον αποκλεισμό της La Roja και η Σοβιετική Ενωση κατέκτησε τον τίτλο στα γήπεδα της Γαλλίας νικώντας την Τσεχοσλοβακία στα ημιτελικά και την Γιουγκοσλαβία στην παράταση στον τελικό.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην Μαδρίτη, οι δύο ομάδες τελικά συναντήθηκαν στον αγωνιστικό χώρο. Και ήταν για το ματς που θα έκρινε τον τίτλο του Euro για το 1964. Η Ισπανία είχε νικήσει στον ημιτελικό στην παράταση την Ουγγαρία με 2-1, ενώ η κάτοχος του τίτλου, Σοβιετική Ενωση, είχε περάσει άνετα, με δύο γκολ από το πρώτο μέρος, κόντρα στην Δανία (3-0). Ο τελικός έγινε στο Santiago Bernabeu και τον παρακολούθησαν από κοντά 80.000 θεατές.
Οι διοργανωτές, όπως αναμενόταν, μπήκαν δυνατά και κατάφεραν να πάρουν το προβάδισμα μόλις στο 6’. Η σέντρα του Λουίς Σουάρεθ της Ιντερ βρήκε στην πλάτη της άμυνας τον Χέσους Περέδα και εκείνος νίκησε τον Λεβ Γιασίν στην κλειστή του γωνία. Το 1-0 διατηρήθηκε όμως για μόλις δύο λεπτά. Η μπαλιά του Βάλερι Βορονίν έβγαλε τον Κουσαΐνοβ στον χώρο και εκείνος παρά το αδύναμο σουτ του, νίκησε τον Χοσέ Ιριμπάρ (1-1). Στη μοναδική άλλη καλή στιγμή μέχρι το τέλος του πρώτου μέρους, ο Γιασίν έδειξε την κλάση του στο δυνατό σουτ του Λαπέρτα.
Η επανάληψη δεν ήταν πολύ διαφορετική από το πρώτο μέρος, με λίγες ευκαιρίες και λίγες ‘ποιοτικές’ στιγμές. Στο 60’ ο Αμάνθιο Αμάρο μπορεί να μην πέτυχε γκολ, όμως η ενέργειά του να περάσει τρεις και να γίνει επικίνδυνος, έδωσε ‘σπίθα’ στην Ισπανία. Αμάρο και Σουάρεθ έπαιρναν πλέον περισσότερες μπάλες και η La Roja έκανε φάσεις.
Ο σκόρερ, Περέδα, ανατράπηκε αλλά το πέναλτι δεν δόθηκε, ο Ριβίγια ανάγκασε τον Γιασίν σε νέα σημαντική επέμβαση και η κεφαλιά του Θόκο, πέρασε έξω. Τελικά, η Ισπανία βρήκε το πολυπόθητο γκολ στο 84’.
Ο Περέδα ήταν ξανά πρωταγωνιστής καθώς από δική του σέντρα ο Μαρθελίνο αντέδρασε πιο γρήγορα απ’ όλους και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του, ανήμπορου, αυτή τη φορά να κάνει κάτι, Γιασίν. Το 2-1 διατηρήθηκε μέχρι το φινάλε και χάρισε στην Ισπανία το πρώτο Euro και τον τίτλο που ήταν ο μοναδικός μέχρι το 2008 όταν και έγινε η πρώτη χώρα που κατακατά τρεις σερί μεγάλες κούπες [Euro 2008, Mundial 2010, Euro 2012].
