Ας με συμπαθάει ο Ναπολέων Βοναπάρτης από εκεί που βρίσκεται, αλλά όχι «η ιστορία δεν γράφεται από τους νικητές».
Η ιστορία γράφεται… από όλους.
Ανεξαιρέτως!
Από όλους, όσοι συμμετείχαν, προσπάθησαν, κόπιασαν, ίδρωσαν, μόχθησαν, πάλεψαν.
Από όλους, όσοι έδωσαν όλο τους το «είναι», από αυτούς που κατέθεσαν κάθε ικμάδα της φυσικής και πνευματικής τους δύναμης.
Γράφεται από όσους προχώρησαν, μα κι από αυτούς που έμειναν πίσω.
Γράφεται από αυτούς που κέρδισαν, μα κι από αυτούς που κοίταξαν με θάρρος την προσωπική τους συντριβή.
Γράφεται κι από αυτούς που κοίταξαν την ήττα κατάμουτρα και την αντιμετώπισαν περιφρονητικά, φεύγοντας με το κεφάλι ψηλά.
Γράφεται κι από αυτούς που δεν φοβήθηκαν να πέσουν, να τσακιστούν, να ματώσουν, να σπάσουν σε χίλια κομμάτια και να επιστρέψουν και πάλι εκεί.
Ξανά, ξανά και… ξανά.
Και όσες φορές χρειαστεί.
Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες κι ακόμα περισσότερους φίλους.
Η ήττα είναι ορφανή.
Κι αυτός που θα την αντιμετωπίσει με τον σεβασμό που της αρμόζει, είναι ο μεγαλύτερος νικητής από όλους.
Διότι, μόνο η γεύση της ήττας σε κάνει να εκτιμήσεις την αληθινή γεύση της χαράς.
Μόνο ένας αληθινός νικητής, ένας αληθινά γενναίος, μπορεί να σταθεί όρθιος την ώρα της απόλυτης συντριβής και να σηκώσει τον διπλανό του.
Μόνο ένας αληθινός νικητής, μπορεί να τιθασεύσει τον πόνο που προκαλεί το ξερίζωμα ενός ονείρου και να εμπνεύσει για μία ακόμα προσπάθεια.
Μόνος ένας αληθινός νικητής μπορεί να γίνει το επίκεντρο της προσοχής, όταν χάνει.
Κι ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι ένας τέτοιος!
Μπορεί στον ιδιωτικό του βίο, το βράδυ όταν έσβησαν τα φώτα, να κουλουριάστηκε και να έκλαψε πικρά σε εμβρυακή στάση.
Δημόσια, όμως, κανείς δεν τον είδε ποτέ νικημένο.
Ηττημένο, μπορεί.
Νικημένο, ποτέ.
Λίγο μετά από έναν ακόμα οδυνηρό αποκλεισμό από την ομάδα που αποτελεί τον προσωπικό του «δαίμονα» κανείς δεν τον είδε κανείς να κλαίει, να οδύρεται, να σκύβει το κεφάλι, να διαλύεται.
Ο «Τσόλο», σαν να τον διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα, άρχισε να κουνάει τα χέρια του πάνω - κάτω, να ζητάει από τον κόσμο να χειροκροτήσει.
Όρμησε με φούρια στους διαλυμένους παίκτες του και ζήτησε να σηκώσουν κεφάλι και να κοιτάξουν με θάρρος, κατάματα την εξέδρα, χωρίς δάκρυα στα μάτια, αλλά μόνο με υπερηφάνεια.
Μία πρόκριση ή ένας αποκλεισμός είναι κάτι πολυπαραγοντικό, έτσι όπως κρίθηκε, ήταν σχεδόν κάτι τυχαίο.
Η προσπάθεια, ο κόπος, ο ιδρώτας, οι αμέτρητες προσωπικές υπερβάσεις των ροχιμπλάνκος -στοιχεία αδιαπραγμάτευτα στην φιλοσοφία του Τσόλο- ήταν όλα εκεί.
Η δική του Atleti «έπεσε» τελικά με τον μόνο τρόπο που θα ήθελε. Μαχόμενη.
Ξέροντας ότι δεν είχε να προσφέρει ούτε 1% παραπάνω.
Κι αυτό είναι μία μικρή νίκη.
Μπορείς να έχεις όποια γνώμη θέλεις για τον Τσόλο, μπορείς να τον θεωρείς ακόμα και καταστροφέα του ποδοσφαίρου.
Ωστόσο, είναι κάποιος που θα στηρίξει τους παίκτες, το κλαμπ, το πρότζεκτ , τον κόσμο, την φιλοσοφία με όλο του το «είναι» ακόμα και στις μεγαλύτερες συντριβές.
Είναι αυτός που θα βάλει τα στήθη του μπροστά, ώστε να μην πειράξουν ούτε τρίχα από τους «δικούς» του.
Είναι αυτός που θα οιστρηλατήσει, θα εμπνεύσει, αυτός που θα πει «δεν πειράζει, πάμε πάλι από την αρχή».
Μπορεί στα μάτια σου να είναι ένας… λούζερ. Έχει χάσει με όλους τους πιθανούς τρόπους από την Ρεάλ Μαδρίτης, από την Μπαρτσελόνα, σε 14 χρόνια τι έχει πάρει; Δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και κανένα Champions League.
Κι όμως, ο Τσόλο είναι ο μεγαλύτερος γουίνερ από όλους!
Διότι μέσα σε 14 χρόνια, μετά από χιλιάδες καθημερινές μικρές νίκες, έκανε να φαίνεται σαν αποτυχία, σαν συντριβή, ένας αποκλεισμός από τον κορυφαίο και πιο επιτυχημένο οργανισμό στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Σκέψου το λίγο…
ΥΓ: Η Ατλέτικο Μαδρίτης αποκλείστηκε από μία δίκαιη απόφαση που αφορά έναν άδικο κανονισμό. Η διπλή επαφή του Χουλιάν είναι δυσδιάκριτη, αλλά υπαρκτή. Με βάση το γράμμα του νόμου, το (εύστοχο) πέναλτι του Αργεντινού έπρεπε να ακυρωθεί.
Ένα λεπτάκι όμως. Γιατί να ποινικοποιηθεί και να τιμωρηθεί τόσο σκληρά ένα γλίστρημα; Τι είδους πλεονέκτημα αποκτά κάποιος που κάνει ακούσια διπλή επαφή σε εκτέλεση πέναλτι, ώστε θα πρέπει να θεωρηθεί «άστοχο»;
Γιατί σε μία ασήμαντη εκτέλεση πλαγίου άουτ να δίνεται επανάληψη, όταν γλιστρά η μπάλα από τα χέρια και να μην δίνεται επανάληψη σε μία ανάλογη εμφανή «γλίστρα» και διπλή επαφή σε εκτέλεση πέναλτι (ανεξάρτητα αν η μπάλα έχει μπει γκολ ή όχι) που έχει απείρως μεγαλύτερη σημασία;
Γιατί το πνεύμα του νομοθέτη να δρα τόσο τιμωρητικά / εκδικητικά σε μία ακούσια, άτυχη στιγμή και να αλλοιώνει μία διαδικασία;
Ήδη η UEFA, η FIFA και η IFAB έδειξαν αντανακλαστικά και δεσμεύτηκαν ότι θα επανεξετάσουν τον κανονισμό της διπλής επαφής σε εκτέλεση πέναλτι, όταν αυτή είναι αναμφισβήτητα ακούσια.
Μία κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση…
