Άνοιξη 2012. Ο Παναθηναϊκός, για πρώτη φορά στην ιστορία του, κινδυνεύει να υποβιβαστεί στο βόλεϊ ανδρών και χρειάζεται μόνο νίκη στην Πάτρα, απέναντι στην Ε.Α. Πατρών. Κερδίζει με 3-1 και σώζει την παρτίδα στο παρά πέντε. Όσοι πίστευαν ότι επρόκειτο απλώς για ένα κακό όνειρο διαψεύδονται. Την επόμενη περίοδο (2012-13), όπως και τη μεθεπόμενη (2013-14), οι «πράσινοι» της Αθήνας, όχι απλώς δεν διεκδικούν τίτλους, αλλά φλερτάρουν επικίνδυνα με την Α2. Το ενδεχόμενο το Τριφύλλι να αποχαιρετήσει την ανώτατη κατηγορία (μέχρι σήμερα, οι «πράσινοι» είναι ο μοναδικός σύλλογος που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ, σε κανένα από τα τρία μεγάλα ομαδικά σπορ, σε επίπεδο ανδρών) φαντάζει εφιαλτικό. Στις 16 Απριλίου 2013, ο 24 φορές πρωταθλητής Ελλάδας, Παναθηναϊκός, ηττάται 3-2 στην Κυψέλη από τη Νίκη Αιγινίου, τερματίζει τελευταίος στην ειδική βαθμολογία των πλέι άουτ και τα «μεγάλα σαλόνια» αποτελούν παρελθόν. Δύο περίπου μήνες αργότερα, το Δ.Σ. της ΕΣΑΠ, με ψήφους 8-3 (και 1 λευκό) αποφασίζει να παραμείνουν οι «πράσινοι» στην Α1 και να υποβιβαστεί ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης, λόγω οικονομικών ατασθαλιών (και όχι λόγω οικονομικών προβλημάτων, όπως αναφέρθηκε στη μετάδοση της κρατικής τηλεόρασης). Ο Ολυμπιακός, για την ιστορία, ψήφισε κατά του Τριφυλλιού...
Την περίοδο 2014-15, με διοίκηση οργανωμένων οπαδών και υπό καθεστώς πρωτοδικείου, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται μια ανάσα από τους τελικούς της Α1, αλλά αποκλείεται από τον μετέπειτα πρωταθλητή ΠΑΟΚ με 3-2 νίκες. Ήταν η αναλαμπή πριν από τις νέες περιπέτειες... Την περίοδο 2017-18, ο Παναθηναϊκός γλιτώνει πάλι στο τσακ. Αυτήν τη φορά, επικρατεί 3-1 της Νίκης στο Αιγίνιο, σώζει την κατηγορία και το τέλος του αγώνα βρίσκει την Θύρα 13 να πανηγυρίζει μαζί με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού, Σωτήρη Πανταλέοντα και τους συμπαίκτες του, τραγουδώντας, όλοι μαζί, τον ύμνο του συλλόγου.
19 Φεβρουαρίου 1964. Η ημέρα που σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά του «πατέρα» όλων των Παναθηναϊκών. Ακριβώς 56 χρόνια αργότερα (19/2/2020), ο Παναθηναϊκός, έχοντας αισθητά μικρότερο μπάτζετ από τον «αιώνιο» αντίπαλό του και με το ρόλο του αουτσάιντερ, αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό, στον δεύτερο τελικό του Λιγκ Καπ «Νίκος Σαμαράς» (ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες βολεϊμπολίστες όλων των εποχών, ο οποίος φόρεσε, εκτός των άλλων, και τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος). Το άγχος να πανηγυρίσει έναν ομαδικό τίτλο το ανδρικό βόλεϊ, έπειτα από μία δεκαετία (Κυπελλούχος 2010 με νίκη 3-2 εναντίον των «ερυθρολεύκων» στο κλειστό Tae-Kwon-Do του Παλαιού Φαλήρου), είναι μεγαλύτερος αντίπαλος και από τον σπουδαίο διαγώνιο των Πειραιωτών, Μίχαλ Φίνγκερ. Παρά το αρχικό 2-0 σετ υπέρ του, το Τριφύλλι καταρρέει στα επόμενα τρία σετ και οι εφιάλτες του παρελθόντος κάνουν την εμφάνισή τους στο κλειστό του Αγίου Θωμά. Ο Ολυμπιακός -όπως και ο Παναθηναϊκός στο Ρέντη- ανατρέπει την κατάσταση, κατακτά τη νίκη με 3-2 και όλα πλέον θα κριθούν στο χρυσό σετ. Η ψυχολογία είναι πλέον «ερυθρόλευκη». Η ψυχή, όμως, είναι «πράσινη»... Το έξτρα σετ λήγει 15-13 και η λεωφόρος Κηφισίας μετατρέπεται σε... Λεωφόρο Αλεξάνδρας!
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον αρχιτέκτονα του όμορφου κλειστού του Γ.Σ. Αμαρουσίου, ο οποίος φρόντισε να δώσει στην οροφή τόσο ύψος όσο απαιτείται για να κατακτηθεί ο νικητήριος πόντος. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος, όχι μόνο ήταν παρών, αλλά πανηγύρισε έξαλλα την επιστροφή του Συλλόγου Μεγάλου στα τρόπαια. Η κίνησή του να αποκτηθεί ο αρχηγός της Εθνικής Μαυροβουνίου, Βοΐν Τσάτσιτς, ήταν καταλυτική. Κακά τα ψέματα, αν δεν βρισκόταν στο τάραφλεξ ο νεαποκτηθείς ακραίος του Παναθηναϊκού, ίσως τώρα ο Γιώργος Πετρέας να έκανε πράξη την υπόσχεση που έδωσε στους φίλους του Ολυμπιακού την προηγούμενη εβδομάδα: «Θα επιστρέψουμε στο Ρέντη με την κούπα».
Ένα ακόμα πιο μεγάλο «ευχαριστώ» σε όσους κράτησαν το τμήμα στην Α1 τα δύσκολα χρόνια, παρά τις αμέτρητες αντικειμενικές δυσκολίες που καλούνταν να αντιμετωπίσουν. Οφείλουμε να αναφέρουμε τα ονόματα απλών οπαδών του Τριφυλλιού, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα από παραγοντιλίκι και παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο έπιασαν την «καυτή πατάτα» αλλά, σε ορισμένες περιπτώσεις, επωμίστηκαν τα χρέη σε προσωπικό επίπεδο, βάζοντας μέχρι και σε υποθήκη μέρος της προσωπικής τους περιουσίας. Δημήτρης Κάσσαρης, Μάνος Λαδουκάκης, Άκης Γεωργακέλλος, Σταύρος Σπύρου, Γιώργος Αλεξανδρής. Ονόματα άγνωστα για τους περισσότερους. Χωρίς αυτούς, όμως (και κάποιους ακόμα). ίσως να αγωνιζόμασταν στην Α2 σήμερα. Ίσως να είχαμε διαλυθεί κιόλας... Ένα κομμάτι από το -μικρό σε μέγεθος- τρόπαιο που παρέλαβε ο Σωτήρης Πανταλέων ανήκει και σε εκείνους.
Ένα τεράστιο «μπράβο» στον Δημήτρη Ανδρεόπουλο. Στον τελευταίο πόντο του αγώνα ο φακός τον συλλαμβάνει να σωριάζεται από την αγωνία του στο έδαφος! Στον γιο του, Χαράλαμπο. Οι δηλώσεις του ήταν βάλσαμο και ελπίδα μαζί στις καρδιές όλων των Παναθηναϊκών: «Εύχομαι ο αποψινός μας τίτλος να αποτελέσει την απαρχή ώστε ο Παναθηναϊκός να γίνει ξανά πρωταγωνιστής σε ΟΛΑ τα σπορ», είπε ο «μικρός» (και «μέγας» παράλληλα) Χαράλαμπος, μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του ελληνικού βόλεϊ και του Τριφυλλιού. «Μπράβο» σε όλους όσοι αγωνίστηκαν σήμερα και ας ηττηθήκαμε στην ουσία. Στον Πελεκούδα, τον Στάροβιτς, τον Γιάκομπσεν, τον Ράπτη, τον Ρανγκέλ και φυσικά στον μεγάλο αρχηγό και καλό φίλο, τον Σωτήρη Πανταλέοντα, ο οποίος τώρα είναι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο. Ήταν σίγουρα η πιο γλυκιά ήττα στην ιστορία του «πράσινου» βόλεϊ...
Για την κερκίδα το «μπράβο» είναι αυτονόητο. Στο κλειστό του Αγίου Θωμά βγήκε πολύ άχτι, ξορκίστηκαν κατάρες, έσπασαν καρδιές, έκλεισαν φωνές. Ο τίτλος πανηγυρίστηκε έξαλλα, ίσως και σε υπερβολικό βαθμό. Είναι όμως απολύτως λογικό, αν αναλογιστεί τι έχει περάσει το αγαπημένο τμήμα των ρομαντικών της εξέδρας.
Ο Παναθηναϊκός, πλέον, έχει κατακτήσει όλους τους εγχώριους τίτλους σε ανδρικό επίπεδο: Πρωτάθλημα Ελλάδας, Κύπελλο Ελλάδας, Σούπερ Καπ, Λιγκ Καπ, Πρωτάθλημα Κέντρου. Αυτός ήταν ο 62ος τίτλος του βόλεϊ στο «ισχυρό» φύλο σε όλες τις ηλικίες και παράλληλα ο 1.585ος στα 38 αθλήματα που έχει κατά καιρούς καλλιεργήσει ο μεγαλύτερος σύλλογος της χώρας.
Τέλος, συγχαρητήρια στην ομάδα (εννοώντας τους παίκτες και το τεχνικό τιμ) του Ολυμπιακού. Ήταν ένας σπουδαίος αντίπαλος, ο οποίος, μαζί με τη δική μας ομάδα, τον Παναθηναϊκό, χάρισαν στο φιλοθέαμον κοινό τον μακρύτερο σε διάρκεια εγχώριο αγώνα, από τότε που καθιερώθηκε το νέο σύστημα πόντων. Οι Πειραιώτες θα μπορούσαν, με λίγη τύχη, να φύγουν τροπαιούχοι από τον Άγιο Θωμά. Μια οποιαδήποτε άλλη ημέρα όμως, όχι τη 19 Φλεβάρη. 'Οχι την ημέρα του ιδρυτή...
ΥΓ.: Ο Στέλιος Προσαλίκας, καίτοι ως παίκτης φόρεσε την «ερυθρόλευκη» φανέλα επί σειρά ετών, παραμένει ένας γλυκύτατος άνθρωπος, ο οποίος μας θυμίζει πολύ όμορφες εποχές του «πράσινου» βόλεϊ, καθώς υπήρξε στο παρελθόν προπονητής του Τριφυλλιού. Σίγουρα, ένα μέρος τη καρδιάς του ανήκει και στον Παναθηναϊκό. Τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε όσοι παρακολουθήσαμε τον αγώνα και ακούσαμε το σχολιασμό του Όσον αφορά δε τον εκφωνητή, Νίκο Λιώλη, είναι απαράδεκτο, για έναν τόσο μεγάλο γνώστη του αθλήματος, να μην αναφέρει το σωστό αριθμό πρωταθλημάτων που έχει κατακτήσει ο Παναθηναϊκός, διαγράφοντας μεγάλο μέρος της ιστορίας του σπορ, μη σεβόμενος ουσιαστικά τους «σκαπανείς» της ελληνικής πετοσφαίρισης, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Παναθηναϊκός, ο σύλλογος που έφερε στην Ελλάδα τις αθλοπαιδιές, έπειτα από τους Διασυμμαχικούς Αγώνες του 1919.
Ο Παναθηναϊκός, αγαπητέ κ. Λιώλη, έχει στεφθεί 24 φορές πρωταθλητής Ελλάδας. Αποδείξεις και πειστήρια βρίσκονται δημοσιευμένα στο βιβλίο «Και Χιλιάδες Τίτλοι». Για το εν λόγω θέμα, την αναγνώριση δηλαδή «πράσινων» τίτλων στο βόλεϊ, καθώς και σε άλλα σπορ, θα επανέλθουμε σύντομα...
