Κανείς δεν τον κοιτούσε με δέος ή θαυμασμό. Κανείς δεν ντράπηκε να τον κοιτάξει στα μάτια, να τον τζαρτζάρει, να του ρίξει και καμιά κλοτσιά. Οι φιλοφρονήσεις σταμάτησαν με το πρώτο σφύριγμα, από εκεί και μετά ήταν απλώς ένας από τους 22. Οι εποχές που ένας παίκτης της Super League θα έμενε με ανοιχτό το στόμα και θα κοιτούσε σαν μαγεμένος ένα τεράστιο ποδοσφαιρικό μέγεθος, όπως αυτό του Γιάγια Τουρέ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ο Ιβοριανός έμεινε στο γήπεδο μόλις για 45 λεπτά. Αντικαταστάθηκε ανώνυμα στην ανάπαυλα, όσο ανώνυμη ήταν και η παρουσία του στο «Γεντί Κουλέ». Πάντα ήταν βαρύς σκελετός, μα σαν να δείχνει βαρύτερος από ποτέ. Τα σπριντ του είναι πια πολύ μετρημένα. Παίζει πιο πολύ με το μυαλό, παρά με τα πόδια. Τα χιλιόμετρα στην μηχανή του δεν κρύβονται. Στα τέσσερα πρώτα του παιχνίδια στο reunion με τους «ερυθρόλευκους», σε αυτά τα 195 λεπτά στο χορτάρι, ο Γιάγια Τουρέ είναι περισσότερο μέρος του προβλήματος, παρά η λύση του.
Λάθος στο casting
Η επιστροφή του στο λιμάνι ήταν κάτι σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αργά ή γρήγορα, κάποτε θα συνέβαινε. Μόνο που η απόκτηση του εξυπηρετούσε περισσότερο επικοινωνιακούς, παρά πρακτικούς λόγους.
Ενστικτωδώς, έγινε μία προσπάθεια να πλασαριστεί ως ενεργός στην περσινή Μάντσεστερ Σίτι (10 συμμετοχές στην Premier League), ενώ η πραγματικότητα έλεγε πως δεν είχε ούτε ένα γεμάτο 90λεπτο και μόλις 228 αγωνιστικά λεπτά σε όλη την σεζόν! Σε ένα βαρύ κορμί, όπως αυτό του Τουρέ η απραξία δημιουργεί διαφορετικές επιβαρύνσεις, κάνει πιο δύσκολη την απόκτηση ρυθμού. Οι φωτογραφίες με την… κοιλίτσα στην επίσημη παρουσίαση με την (στενή) νέα φανέλα του Ολυμπιακού δεν ήταν δυνατόν να κρυφτούν, ούτε με photoshop.
Στα 35 του, ο Τουρέ είναι σχεδόν αδύνατον να παίξει χαμηλά στα χαφ. Θέλει άλλους για να κάνουν τρεξίματα και αγγαρειοδουλειές, δεν μπορεί πια να παίζει μακριά από την αντίπαλη περιοχή. Μόνο σε έναν τέτοιο ρόλο, τύποις δεκάρι μπορεί να είναι πια επιδραστικός στο παιχνίδι. Αλήθεια όμως, πόσο ανάγκη είχε ο Ολυμπιακός από έναν τέτοιο παίκτη στο ρόστερ του, έχοντας τους δύο πιο ακριβοπληρωμένους μισθολογικά παίκτες στο ρόστερ του (Φορτούνης, Νάτχο) για έναν πανομοιότυπο ρόλο;
Μήπως η ανάγκη για μία ηχηρή μεταγραφή και μία επικοινωνιακή νίκη δημιούργησε ένα πρόβλημα ισορροπίες στο ρόστερ; Μήπως τελικά ήταν λάθος η επιλογή του Ολυμπιακού να κάνει την οικονομική υπέρβαση με ένα παίκτη σε θέση που δεν χρειαζόταν, αντί να τα… χώσει για ένα βαρβάτο σέντερ-φορ ή έναν κεντρικό αμυντικό κλάσης;
Θα βελτιωθεί;
Δεν είναι από τις φίρμες που θα δημιουργήσουν πρόβλημα στον σύλλογο. Αυτός, όχι. Ο περιβόητος ατζέντης του, Ντμίτρι Σέλουκ, ίσως. Αυτός όμως όχι. Οι πληροφορίες λένε ότι το παλεύει πολύ. Προπονείται εντατικά, έχει καλύψει κάποιο από το χαμένο έδαφος, όμως ακόμα μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που δεν έκανε καλοκαιρινή προετοιμασία και ο οποίος χρειάζεται παιχνίδια και χρόνο για να ξαναβρεί την λάμψη του. Πόση πίστωση χρόνου όμως μπορεί να δώσει ο Ολυμπιακός, με τα συνεχόμενα παιχνίδια που «ζεματάνε»;
Πόσο διατεθειμένος είναι ο Κώστας Φορτούνης να μετατοπίζεται στα άκρα (κάτι που αποδεδειγμένα δεν του αρέσει) για να δει στον χώρο ευθύνης του τον Τουρέ; Πόση υπομονή ακόμα μπορεί να κάνει ο Νάτχο, ο οποίος δεν έχει ξεκινήσει ακόμα στην ενδεκάδα ούτε σε ένα παιχνίδι της Super League; Όλοι μαζί δεν χωράνε, αναιρείται η ποδοσφαιρική λογική. Κάποιος από όλους αυτούς θα πρέπει να μείνει δυσαρεστημένος.
Επειδή μιλάμε για παγκόσμια κλάση, ο Γιάγια μπορεί να το γυρίσει στην πορεία. Κι αν τότε όμως είναι αργά και το πουλάκι έχει πετάξει από πλευράς στόχων; Ήδη ο Ολυμπιακός είναι στο -6 από την κορυφή…
Νεκροταφείο ελεφάντων
Ένας από τους λόγους που οδήγησαν την χώρα ένα βήμα από την χρεοκοπία ήταν οι καταναλωτικές συνήθειες δυτικοευρωπαίων σε συνδυασμό με τις τριτοκοσμικές πηγές εσόδων. Μία μικρογραφία είναι και το ποδόσφαιρο. Παθιασμένοι για επικοινωνιακές νίκες, μεταγραφές αεροδρομίου και ηχηρά πρωτοσέλιδα, όλοι ανεξαιρέτως οι πρόεδροι των μεγάλων ελληνικών ομάδων δημιούργησαν στην χώρα μας ένα ιδιόμορφο «νεκροταφείο ελεφάντων», φέρνοντας παίκτες με τεράστιο βιογραφικό, οι οποίοι όμως στην πραγματικότητα δεν είχαν ζήτηση σε καμία προηγμένη ποδοσφαιρική αγορά, με μοναδικό αντάλλαγμα λίγο σούσουρο και μερικά διαρκείας παραπάνω. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για παίκτες με μηδενική μεταπωλητική αξία, αμφίβολη διάθεση να προσφέρουν και ταλαιπωρημένα κορμιά, που δελεάστηκαν από τον ήλιο, την θάλασσα, την dolce vita και τα (αφορολόγητα για εκείνους) λεφτά, που δεν θα έβρισκαν πουθενά αλλού στην Ευρώπη.
Αν σκαλίσει κανείς την πρόσφατη ιστορία, θα δει κανείς μόνο μεγάλες προσδοκίες, πεταμένα εκατομμύρια και μηδενική προσφορά. Ο Μάικλ Εσιέν ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη κλωστή που τραβήχτηκε από το πράσινο πουλόβερ. Αν και ήρθε τραυματίας, δεν κόπηκε στα ιατρικά, πήρε ένα σκασμό λεφτά, δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα, ήταν μία φούσκα που έσκασε με κρότο, τα απόνερα της οποίας ταλαιπώρησαν τον Παναθηναϊκό για χρόνια. Αν μπορούσε κανείς να συνοψίσει κανείς την παρουσία του σε μία φράση, θα ήταν αυτή του Γιάννη Αναστασίου σε πρόσφατη συνέντευξη του: «Εγώ είχα ζητήσει οι παίκτες να είναι fit. Ο Εσιέν 4,5 μήνες δεν έκανε ούτε μια προπόνηση, δεν τον είδα στο γήπεδο».
Όταν ο Ιβάν Σαββίδης έκανε πράξη την τρέλα με τον Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ, περίμενε από αυτόν να αλλάξει μόνος του επίπεδο τον ΠΑΟΚ. Όπως και ο Τουρέ, ο Βούλγαρος «έσκασε μύτη» αρχές Σεπτεμβρίου, χωρίς προετοιμασία, χωρίς να κολλάει στο υπάρχον ρόστερ, χωρίς ρυθμό, χωρίς να μπορεί να αντεπεξέλθει στις παράλογες απαιτήσεις. Ο Ιγκόρ Τούντορ τον διαχειρίστηκε σαν πρωτάρης, σταδιακά έσκασαν και κάνα δυο μυϊκοί τραυματισμοί και… χαίρετε.
Σάμπως η ΑΕΚ δεν την πάτησε με ανάλογο τρόπο; Ο Ούγκο Αλμέιδα και ο Τζόλεον Λέσκοτ ήταν οι δύο τελευταίες τρέλες της Ένωσης, που έπαθε και έμαθε. Έκτοτε, ούτε που ξανακούστηκε στο ρεπορτάζ της παίκτης με ανάλογο προφίλ, ως υποψήφιος μεταγραφικός στόχος. Δεν χρειάζεται κιόλας.
Ίδια περίπτωση (μεταγραφή 31ης Αυγούστου) στον Ολυμπιακό ήταν και ο Όσκαρ Καρντόσο. Μέχρι να πάρει μπροστά και να προσαρμοστεί, η σεζόν είχε τελειώσει. Ακόμα κι αυτό που κάποτε έκανε καλά (να σκοράρει δηλαδή) το ξέχασε στην Ελλάδα, όπου άρχισε να βλέπει την εστία σαν σπιρτόκουτο.
Εδώ, ολόκληρος Κέβιν Μιραλάς, ο οποίος επέστρεψε τον Ιανουάριο στο λιμάνι, μόλις στα 31 του και δεν μπορούσε να κάνει ούτε τα αυτονόητα.
«Θα κάνει πλάκα»
Την επόμενη φορά που θα ακούσετε το κλισέ «θα κάνει πλάκα στο ελληνικό πρωτάθλημα» για έναν σταρ ηλικίας 33+ που έρχεται στην χώρα μας, κουβαλώντας όνομα βαρύ σαν ιστορία, να κρατάτε μικρό καλάθι. Κανείς δεν μπορεί πια να κάνει πλάκα από μόνος του. Κανείς δεν μπορεί να κάνει την διαφορά, αν δεν έχει μία στρωμένη ομάδα πίσω του, με σταθερές δομές, με ρόλους, με ποιότητα. Εκεί, ναι. Εκεί μπορεί με μερικές πινελιές να κάνει την διαφορά. Αρκεί να μιλάμε για κάποιον, ο οποίος φροντίζει το σώμα του, παραμένει αθλητής και έχει μέσα του ακόμα έντονο τον ποδοσφαιρικό εγωισμό.
Για κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ο Ριβάλντο ναι, έκανε όντως πλάκα, αλλά μιλάμε για παίκτη που πήρε Χρυσή μπάλα και για ελληνικό ποδόσφαιρο 15 χρόνια πίσω, όταν οι αντίπαλοι του ζητούσαν αυτόγραφο εντός αγωνιστικού χώρου.
Ο Ιμπαγκάσα και ο Τσόρι άφησαν το αποτύπωμα τους, ο Σαβιόλα και ο Καμπιάσο είχαν ορισμένες σημαντικές αναλαμπές, αλλά αυτές οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οι κακογερασμένοι σταρ είναι ότι χειρότερο στα χέρια του εκάστοτε προπονητή. Ακόμα και όταν δεν πρέπει να παίζουν, εντούτοις… πρέπει να παίζουν. Γι’ αυτό και έχουν θέση μόνο σε πρωταθλήματα-σόου όπως αυτά των Η.Π.Α., των αραβικών χωρών, της Κίνας και της Ιαπωνίας. Στο δικό μας, που έχει μάχες, ξύλο, σκληρές έδρες, αδηφάγα media, πίεση και τρομακτικές απαιτήσεις είναι δίκοπο μαχαίρι, ωρολογιακές βόμβες.
