Ο Ρικ Πιτίνο είναι και επισήμως ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής αποτελώντας μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες (αν όχι τη μεγαλύτερη) που έχουν κληθεί να οδηγήσουν την Εθνική μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δε ξέρω αν αυτή είναι μια απάντηση του Γιώργου Βασιλακόπουλου στους σκληρούς επικριτές του ή στον Λευτέρη Αυγενάκη αλλά σε κάθε περίπτωση ο ισχυρός ανήρ πιστώνεται μια πραγματικά ιστορική κίνηση που ακούγεται στα πέρατα της μπασκετικής υφηλίου. Θα μου επιτρέψετε να μη μπω σε περισσότερες αναλύσεις σε ό,τι έχει να κάνει με την πολεμική στο μπάσκετ διότι θεωρώ πως είναι η στιγμή να μιλήσουμε με ντοκουμέντα και πράξεις.
Κάποια στιγμή στην Ελλάδα θα πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος ανοίγει τον δρόμο, ποιος κρατά τη σημαία ψηλά και ποιος συμβάλλει στην εξέλιξη του αθλήματος. Δυστυχώς, τον τελευταίο χρόνο ο Παναθηναϊκός έχει αναμειχθεί με το έτσι θέλω ορισμένων στο «πρόβλημα» του ελληνικού μπάσκετ. Σαφώς και τους «πράσινους» τους αγγίζουν όλα τα θέματα που αφορούν το άθλημα αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπουν στο ζύγι με άλλους.
Τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πανηγυρίζει με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής από τον Ρικ Πιτίνο οφείλουμε να θυμηθούμε τον Δεκέμβριο του 2018 που ο Παναθηναϊκός και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος άνοιγαν το κεφάλαιο Πιτίνο στη χώρα μας. Τότε, υπήρχαν λοιδορίες, υπήρξαν άνθρωποι που άσκησαν δριμεία κριτική για την επιλογή και υπήρχαν φυσικά και αυτοί που κατάλαβαν πως άνοιξε μια παγκόσμια πόρτα για την Ελλαδίτσα μας.
Ο Παναθηναϊκός είχε για μια ακόμη φορά χαράξει τον δρόμο προς ένα μονοπάτι που ουδείς είχε σκεφτεί ή ακόμη και να το είχε κάνει δεν το είχε τολμήσει. Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα όπου αυτή η τεράστια προσωπικότητα του παγκόσμιου αθλητισμού ανέλαβε την Εθνική Ελλάδος.
Παράλληλα, με το μπάσκετ να βάλλεται με κάθε τρόπο και τον Ολυμπιακό να επιχειρεί να το τινάξει στον αέρα, τα παραδείγματα του ποιος το στηρίζει και ποιος όχι πλήθαιναν αντί να μειώνονται. Η λογική θα έλεγε πως ο «επαναστάτης» που βροντοφώναζε πως θα κάνει την Ευρώπη να παραμιλά γυρίζοντας την πλάτη στην ελληνική …σαπίλα θα έφτιαχνε κάτι που θα έκανε εχθρούς και φίλους να το χαζεύουν.
Αντί να γίνει αυτό, όμως, είδαμε τον Παναθηναϊκό να επενδύει ξανά και να φέρνει στην Ελλάδα τεράστια ονόματα (π.χ. Τζίμερ Φριντέτ, Ουέσλι Τζόνσον) την ώρα που η δήθεν επανάσταση του Μαρτίου έχει τα αποκαρδιωτικά (τουλάχιστον) αποτελέσματα που παρατηρεί όλη η Ευρώπη κάθε εβδομάδα στο ΣΕΦ.
Πάρτε το χαμπάρι όσο είναι νωρίς και βγάλτε τα οπαδικά γυαλιά. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός αποτελεί τη λύση και όχι το πρόβλημα στο μπάσκετ. Αν δεν ήταν ο Παναθηναϊκός το ελληνικό μπάσκετ θα είχε φτάσει να είναι σαν μια κουτσουλιά. Από τα χρόνια που ο αιώνιος αντίπαλος έπαιζε στον Κορυδαλλό με ρόστερ αμφιβόλου ποιότητας μέχρι σήμερα που ο αιώνιος δεν παίζει στην Α1 και στην Ευρωλίγκα διασύρεται.
Δεν θα πω ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει φέρει επιτυχίες και δεν έχει επενδύσει, ωστόσο, δεν μπορεί να μπει καν στο ζύγι η προσφορά του στο μπάσκετ. Μη τσουβαλιάζετε, λοιπόν, τους δύο τους γιατί δεν έχουν καμία σχέση. Κοιτάξτε τον Πιτίνο και σκεφτείτε ποιος τον έφερε στη χώρα. Κοιτάξτε τον Καλάθη, τον Φριντέτ, τον Τζόνσον, τον Διαμαντίδη, τον Σάρας, τον Ζοτς, τον Ιτούδη ακόμη και τον Σπανούλη και δείτε από που ξεκινούν όλα. Κόψτε τις αηδίες για …μαγαζιά και παρασκήνια και κοιτάξτε το προϊόν που για 30 χρόνια το κρατά αυτός ο Σύλλογος στον αφρό. Ακόμη και ο Ολυμπιακός μέσω Παναθηναϊκού εξελίχθηκε (Σπανούλης) πριν προσγειωθεί ξανά στην πραγματικότητα του.
ΥΓ: Η παρουσία του Ρικ Πιτίνο δεν θα αποτελέσει τον εγκέφαλο μιας εθνικής ομάδας που έχει πραγματικά μεγάλες δυνατότητες αλλά τον εμπνευστή. Αυτό που έλειψε όσο τίποτε άλλο από την Ελλάδα.
