Ο Παναθηναϊκός έχασε το τρίτο παιχνίδι στα τελευταία πέντε που έχει δώσει, αλλά δεν είναι τόσο σημαντικό αυτό, όσο η εικόνα που βγάζει στο παρκέ. Εδώ και εβδομάδες από αυτό εδώ το μπλογκ, γράφουμε ότι δεν λειτουργεί σωστά ως ομάδα στο αμυντικό κομμάτι, έχει σοβαρά θέματα περιστροφών και αλληλοκαλύψεων, ενώ η περιφερειακή του άμυνα απέχει έτη φωτός από την περσινή. Ο εφησυχασμός, ότι η ομάδα θα πατήσει το κουμπί και θα παίξει όπως πρέπει, όταν πρέπει, μπορεί να δείχνει μια αυτοπεποίθηση, αλλά τα σημάδια αυτήν την στιγμή δεν δείχνουν κάτι τέτοιο.
Πάλι 50 στο ημίχρονο
Ο Παναθηναϊκός προερχόταν από την ήττα στο Κάουνας και θα περίμενε κανείς, να μπει σε αυτό το παιχνίδι με το μαχαίρι στα δόντια. Αντ’ αυτού, είδαμε και πάλι μια νωχελικότητα, μάτια που σίγουρα δεν γυάλιζαν και χαρακτηριστική έλλειψη έντασης, που ειδικά απέναντι σε μια τόσο αθλητική ομάδα, ήταν προαπαιτούμενο.
Οι πράσινοι, είχαν στο πλάνο τους, να βγάλουν την μπάλα από τα χέρια του Μάικ Τζέιμς, για αυτό σε κάθε ball screen ο ψηλός έβγαινε αρκετά έξω και καθόταν και αρκετή ώρα, μέχρι να φύγει η μπάλα. Ο χαρισματικός σκόρερ της Μονακό, προφανώς έχοντας μιλήσει και με τον Σπανούλη για αυτό, μετατράπηκε, ειδικά στο πρώτο μέρος σε έναν κορυφαίο δημιουργό, αφού έβρισκε γρήγορα την πάσα, χωρίς καν σκαλοπάτι, κόβοντας την άμυνα του Παναθηναϊκού κάθετα.
Ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος με 1/2 σουτ και οκτώ ασίστ, ενώ συνολικά είχε 10, παράγοντας 23 πόντους για τους συμπαίκτες του. Ο κόουτς Σπανούλης αν κάποια πράγματα έχει ως βασικές αρχές του, είναι η άμυνα και το μοίρασμα της μπάλας στην επίθεση. Για το πρώτο, θα χρειαστεί χρόνο και αρκετές προπονήσεις, αλλά για το δεύτερο, έχει την προσωπικότητα να πείσει τους παίκτες του να βλέπουν την έξτρα πάσα. Ειδικά απέναντι σε μια άμυνα όπως αυτήν του Παναθηναϊκού.
Οι πράσινοι, από την αρχή της χρονιάς, έχουν πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι. Το έχουμε τονίσει αρκετές φορές. Καμία ομάδα δεν μπορεί να πάει στο Φάιναλ-4, έχοντας καλή επίθεση, όπως έχει ο Παναθηναϊκός, αλλά χωρίς να βρίσκεται στις 5-6 καλύτερες αμυντικές ομάδες της διοργάνωσης. Αυτήν την στιγμή, είναι στην 9η θέση, παρόλο που έχει την πρώτη επίθεση της Ευρωλίγκας. Ένα από τα βασικά προβλήματα της ομάδας του Εργκίν Αταμάν, είναι η περιφερειακή πίεση. Δεν έχει καμία σχέση η ένταση η φετινή, με την αντίστοιχη περσινή, που έπνιγε τον αντίπαλο, με τους πράσινους να είναι στις πρώτες ομάδες, στα λάθη που προκαλούσαν στον αντίπαλο.
Και εδώ έρχεται το ζήτημα της διαχείρισης. Πολλές φορές έχουμε εκθειάσει τα σχήματα με τρία γκαρντ, όμως το Μπράουν-Σλούκας, είναι αρκετά αδύναμο αμυντικά. Δεν υπάρχει μέγεθος, αδύναμα κορμιά, σχεδόν καθόλου αθλητικότητα. Όταν δε, ο τρίτος είναι ο Ναν και όχι ο Γκραντ, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Αν προσθέσουμε και την παρουσία του Μήτογλου, που αμυντικά είναι πάρα πολύ κακός φέτος, τότε, έχουμε τρεις στους πέντε που είναι εν δυνάμει στόχοι του αντιπάλου. Οι καλές ομάδες αυτό θα το διαβάσουν, όπως έκανε η Μονακό.
Ο Παναθηναϊκός δέχτηκε 50 στο ημίχρονο και 91 συνολικά. Το πιο σοκαριστικό, είναι ότι η Μονακό ήταν από τις τελευταίες ομάδες στην διοργάνωση σε assisted καλάθια, μόλις με 54% και στο χθεσινό αγώνα, σκόραρε μετά από τελική πάσα το 84% (!!)των καλαθιών της. Αλλά, έτσι είναι, όταν δεν δέχεται πίεση, δεν δυσκολεύει η κυκλοφορία, η Μονακό των 16 ασίστ μέσο όρο, μπορεί να φτάσει της 26.
Το small ball και το κακό διάβασμα
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε στο τέταρτο δεκάλεπτο να γυρίσει το παιχνίδι και να πάρει το προβάδισμα, κυρίως χάρις στον Λεσόρ και τα τρίποντα του Χουάντσο. Εκεί ο κόουτς Σπανούλης, έχοντας τον Μοντεγιούνας σχεδόν unplayable σε αυτό το ματς και τον εξαιρετικό Παπαγιάννη με φάουλ, επιλέγει ένα ακραίο small ball, με Τζέιμς, Οκόμπο, Λόιντ, Ντιαλό και Μπράουν ως πεντάρι. Αυτό το σχήμα, έμελλε να αλλάξει και την ιστορία του αγώνα, καθώς μπορεί να μην έχει ύψος, αλλά έχει ταχύτητα στις περιστροφές, αθλητικότητα, εκτέλεση και δημιουργία στην επίθεση.
Στα 6:54 που έπαιξε, είχε ένα +8 στο επιμέρους σκορ και εκμεταλλεύτηκε το κακό διάβασμα του Παναθηναϊκού στην επίθεση. Ο κόουτς Αταμάν, ήθελε να πάει η μπάλα στον Λεσόρ μετά τις αλλαγές που γίνονταν σε κάθε σκριν, ώστε να εκμεταλλευτεί το εσωτερικό mismatch.
Οι παίκτες της Μονακό, έκαναν εξαιρετική δουλειά στο να παίζουν άμυνα από μπροστά και να υπάρχει κάποιος από πίσω για να περιμένει την λόμπα. Ακόμα και ο Σλούκας που ειδικεύεται σε αυτές τις πάσες, μαζί με τον Νικ Καλάθη, δεν μπόρεσε να περάσει την μπάλα στον Γάλλο σέντερ. Στο διάστημα αυτής της small ball πεντάδας, ο Λεσόρ δεν πήρε ούτε μια φορά την μπάλα σε ροή αγώνα (είχε 2 επιθετικά ριμπάουντ) για να κάνει ζημιά και να αναγκάσει τον Σπανούλη να αλλάξει το σχήμα.
Έτσι η Μονακό, έβγαλε τις άμυνες που ήθελε, εκμεταλλεύτηκε τις κακές επιθέσεις που άφηναν αμυντική ανισορροπία και σκόραρε στο transition 22 πόντους, ένα τεράστιο νούμερο για τόσο κλειστό ματς.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να φτιάξει την άμυνα του, αν θέλει να έχει επιτυχία φέτος. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει να βρει και τα κατάλληλα σχήματα. Από άποψη analytics, οι πεντάδες που κάνουν την διαφορά, είναι αυτές που έχουν μέσα Γκραντ, Χουάντσο και Όσμαν, δηλαδή μέγεθος και σκληράδα στην άμυνα. Ούτε αυτό είναι τυχαίο, παρόλο που δεν τις βλέπουμε για πολλή ώρα.
Για το τέλος, ένα ακόμη στοιχείο, που εύκολα κάποιος μπορεί να καταλάβει πολλά για την αμυντική λειτουργία των πρασίνων. Μέσα στον μήνα Νοέμβριο, ο Παναθηναϊκός έδωσε έξι αγώνες για την Ευρωλίγκα, με ρεκόρ 3-3. Σε αυτά τα παιχνίδια, οι αντίπαλοι του σούταραν με 42.9% στο τρίποντο. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο να πούμε.
