«Τα πάρτι δεν γίνονται σε δωμάτια ξενοδοχείων», «τι πήγε να κάνει εκεί», «γιατί δεν έφυγε νωρίτερα». Ας σωπάσουμε λίγο. Δεν αναμένει κανένας με deadline τη γνώμη μας. Ας αρχίσουμε να μπαίνουμε ως πρώτο πρόσωπο στις ιστορίες, αν θέλουμε να εκφέρουμε ουσιώδη, μα περιττή άποψη γι' αυτές. Αλλά πως να το κάνουμε, όταν απλά σταθήκαμε τυχεροί για να μην ξέρουμε...
Το 2020, το '21 και το '22 της Γεωργίας. Η άρνηση, ο θυμός, ο πόνος και η αποδοχή. Η τριετία που τη στιγμάτισε για πάντα, την διαμόρφωσε ως χαρακτήρα και το κρυφτό που αν δεν έλεγε μόνη της «φτου ξελευτερία», δεν θα την απελευθέρωνε κανένας.
Ας πάμε όμως στις γιορτές. Δεν έχω κάτι με τις γιορτές, ούτε η Γεωργία έχει. Σίγουρα αν ανατρέξει στο παρελθόν υπάρχουν παιδικές αναμνήσεις, με χριστουγεννιάτικα δέντρα, γεμάτα τραπέζια, ζεστά χαμόγελα και αθώο μυαλό. Προ παντός αθώο μυαλό. Είναι όμως ημέρες οικογενειακές, ημέρες ευαλωτότητας, ημέρες που αναπολείς όταν θες να νιώσεις ασφαλής, σε ένα περιβάλλον που για την Γεωργία, έχει πάψει να υπάρχει από καιρό, οδηγώντας την να περάσει αυτή την ημέρα με τον εργοδότη της.
«Επέλεξα να πάω σε ένα πάρτι. Δεν πήγα στο πάρτι για να βιαστώ. Πήγα γιατί ήταν μια μέρα που ήταν δύσκολη για μένα να πάω στο σπίτι μου και να ξέρω ότι όλοι είναι με την οικογένεια τους και διασκεδάζουν...».
Η αθωότητα σου πρώτα ξεριζώνεται μια τυχαία μέρα και έπειτα χτίζεις ο ίδιος το κλουβί σου. Μαθαίνεις να σηκώνεις τείχη απροσπέλαστα, προσπαθείς να τα βάλεις όλα σε μια σειρά, επιδιώκοντας να εκμηδενίσεις τις πιθανότητες πως κάτι απρόσμενο πάλι, θα διακόψει τη ροή σου. Να ανταπεξέρχεσαι στο πρότυπο του «δυνατού», του «γενναίου» και του «παραδείγματος» που άλλοι σε προέτρεψαν να ακολουθήσεις και πήρες στην πλάτη σου, γιατί νόμιζες πως έτσι γίνεται, μα πως να ξέρεις...
«Θυμάμαι πριν πάω, η φίλη μου μου έλεγε να μην το κάνω και να μην πιω άλλο. Και της έλεγα: “Σε παρακαλώ πολύ, είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα και δεν θέλω να πάω σπίτι. Εσύ έχεις τη μητέρα σου και τον πατέρα σου..."».
Πως να ξέρεις ότι δεν είναι θέμα η γιορτή, μα το δωμάτιο. Όπως όταν μπαίνεις σε έναν χώρο και ψάχνεις το βλέμμα εκείνου, που αν δεις γνωρίζεις πως όλα θα πάνε καλά. Για την Γεωργία δεν υπάρχει ούτε το δωμάτιο, μα ούτε εκείνος. Και στην προσπάθεια να το ξαναβρεί, έστω για λίγες ώρες, κατέληξε με απρόσωπες μορφές που γέμιζαν τον χώρο.
Τα υπόλοιπα γεγονός και τώρα η σειρά σου. Η σειρά σου να κρίνεις κάτι από το οποίο σε χωρίζει μόνο η τύχη, μα πως να ξέρεις...
Πως να ξέρεις, πως η Γεωργία και κάθε άνθρωπος με τα βιώματα της, χρειάζεται τη διπλή επιβεβαίωση, αγάπη και στοργή. Δικαιούται να αφεθεί, να νιώσει ελεύθερος, να τινάξει από πάνω του τις ευθύνες που δεν επέλεξε ποτέ να πάρει. Έχει ανάγκη, ή μάλλον ανάγκες και πάντα θα έχει και ας μεγάλωσε πρόωρα.
Και εσύ; Ας καταδικάζεις το γεγονός και την έκβαση των πραγμάτων δίχως να σηκώνεις περεταίρω κουβέντα, ως προς το γιατί και το πως βρέθηκε εκεί, στην απεγνωσμένη προσπάθεια σου να επιρρίψεις ευθύνες. Στο φως μονάχα η κορμοστασιά, το θάρρος και η φωνή της Γεωργίας, έχοντας πλέον επιλέξει κάτι, για πρώτη φορά η ίδια.
Μα πως να ξέρεις; Πλέον ξέρεις...
