MENU

Τις τελευταίες εβδομάδες, ηθελημένα ή όχι, ο περισσότερος κόσμος έχει στρέψει την προσοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου.

Αναμφίβολα, το ελληνικό ενδιαφέρον είναι τεράστιο με τους περισσότερους αθλητές να παίρνουν μέρος στους τελικούς των αθλημάτων τους. Μάλιστα, η Ελλάδα - μέχρι στιγμής - έχει ανεβεί δύο φορές στο βάθρο, με την Ευαγγελία Πλατανιώτη να κατακτά δύο χάλκινα μετάλλια στο σόλο και το … στην Καλλιτεχνική Κολύμβηση.

Τις προηγούμενες δύο ημέρες, οι Εθνικές ομάδες γυναικών και ανδρών κατάφεραν και πήραν απευθείας την πρόκριση στα προημιτελικά του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος.

Αρχικά, η ομάδα της Αλεξίας Καμμένου, έχοντας πιο δύσκολο έργο, κατάφερε να σφραγίσει το εισιτήριο για την προημιτελική φάση νικώντας με 15-4 τη Γαλλία φτάνοντας στην επιθυμητή διαφορά τερμάτων (+11) στο τελευταίο σουτ. Το επίτευγμα της γυναικείας ομάδα επανέλαβε μια μέρα αργότερα η ανδρική. Οι παίκτες του Θοδωρή Βλάχου, κάνοντας επίδειξη δύναμης και θέλησης προς πάσα κατεύθυνση, νίκησαν άνετα τη Γερμανία με σκορ 16-8 για να κλειδώσουν την πρωτιά στον όμιλο και το εισιτήριο για Βουδαπέστη, όπου θα λάβουν χώρα οι υπόλοιπες φάσεις του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος.

Μέχρι εδώ όλα καλά! Το ελληνικό πόλο πρωταγωνιστεί και βρίσκεται στο κέντρο όλων των συζητήσεων, ωστόσο όχι για πολύ!

Με αφορμή λοιπόν, τις πρωτιές των ομάδων της Εθνικής Ελλάδος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, καλό είναι να μιλήσουμε για την πικρή αλήθεια που συνοδεύει την ελληνική υδατοσφαίριση εδώ και πολλά χρόνια...

Στην Ελλάδα, χωρίς καμία υπερβολή, το πόλο θεωρείται δευτέρας διαλογής άθλημα. Οι πολύ αισιόδοξοι το κατατάσσουμε στην τέταρτη θέση στα ομαδικά αθλήματα πίσω από ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλεϊ. Άλλοι, βέβαια, «αγνοούν» την ύπαρξή του. Κακώς!

Κατά την προσωπική μου άποψη το πόλο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα παραπάνω τρία αθλήματα. Οι Εθνικές σε όλα τα τμήματα πρωταγωνιστούν, ενώ σε συλλογικό επίπεδο πολλές φορές οι ελληνικές ομάδες θεωρούνται φαβορί για την κατάκτηση των διοργανώσεων όπου συμμετέχουν.

Αναμφίβολα και με… στοιχεία η Ελλάδα αποτελεί μια εκ των παραδοσιακών «σχολών» παγκοσμίως στο άθλημα της υδατοσφαίρισης. Έχει καταπληκτικές ακαδημίες και τα παιδιά από μικρή ηλικία προετοιμάζονται για πρωταθλητισμό!

Το παραπάνω γεγονός αποδεικνύεται από τις διπλές προπονήσεις που κάνουν όλοι οι σύλλογοι, ανεξάρτητου ηλικίας σε επίπεδο ακαδημιών, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα τις τακτικότατες διακρίσεις σε όλα τμήματα της «γαλανόλευκης» είτε σε ευρωπαϊκό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο!

Δυστυχώς, αυτό που έχει να ζηλέψει από τα παραπάνω αθλήματα είναι οι χορηγοί και εννοείται τα φώτα της δημοσιότητας. Και εδώ είναι που βρίσκεται η πικρή αλήθεια που συνοδεύει το πόλο. 

Και εξηγώ... Όσο πετυχημένο κι αν είναι το ελληνικό πόλο η κοινωνία - υποσυνείδητα ή μη - το υποβιβάζει αλλά πάντα πανηγυρίζει τις επιτυχίες του, πράγμα το οποίο είναι πολύ άσχημο και αρκετά υποκριτικό ως προς τους πρωταγωνιστές και το άθλημα το ίδιο.

Και ρωτώ… Γιατί ένα άθλημα σαν το πόλο, το οποίο διαφημίζει τη χώρα σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου να βρίσκεται στο περιθώριο;

Γιατί ο Ιωάννης Φουντούλης, ο οποίος ζήτησε συγγνώμη από τους πυρόπληκτους όταν η Εθνική πήρε την πρόκριση στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων να μην αποτελεί καθημερινό πρότυπο για ένα παιδί, αλλά το κάθε παιδί να μαθαίνει την ύπαρξη αυτού του παίχτη αλλά και των υπολοίπων μόνο όταν το πόλο φέρνει επιτυχίες;

Πόσο κρίμα είναι για το ελληνικό πόλο να μην έχει την αίγλη που του αναλογεί, επειδή «πνίγεται» στις πισίνες της δημοσιότητας...

Πόσο κρίμα που το ελληνικό πόλο… πνίγεται στις πισίνες της δημοσιότητας