Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα; Σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι του Παναθηναϊκού θα παρακολουθούμε επιθετικό ρεσιτάλ με πολλά γκολ κι όποτε πληρώνει διόδια εκτός Λεωφόρου θα ψάχνουμε τον τρόπο με τον οποίο θα χάνει το ματς; Κατά πως φαίνεται, ναι. Μέχρι να βρει την περιβόητη ισορροπία. Η οποία όμως χρειάζεται προϋποθέσεις για να «αποκτηθεί».
Όλα έχουν ποδοσφαιρική εξήγηση, δεν είναι… μεταφυσικά. Ούτε ξαφνικά ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς έγινε ομάδα για «πέταμα» και ο Σέρβος «κακός προπονητής». Η δουλειά του εξακολουθεί να είναι στο σωστό δρόμο, αυτόν που χρειάζεται για να ξαναγίνει το τριφύλλι όπως πρέπει. Στον δρόμο με αρχές και επιθετική λογική στο παιχνίδι του.
Όμως πλέον είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός μακριά από τη Λεωφόρο βγάζει πολύ πιο εύκολα τα μειονεκτήματα που τον ταλαιπωρούν. Στην προκειμένη περίπτωση για ακόμα μία φορά το έλλειμμα ποιότητας στην άμυνά του.
Στην Τρίπολη ήταν ο Αχιλλέας Πούγγουρας εκείνος που… βρήκε τον τρόπο να δωρίσει στον Αστέρα Τρίπολης όχι μόνο το γκολ αλλά ολόκληρη την χαμένη ψυχολογία του πίσω! Θείο δώρο ήταν για την ομάδα του Ράσταβατς το πέναλτι που έκανε ο Πούγγουρας στον Μπαράλες μόλις δύο λεπτά μετά το 0-1 του Καρλίτος. Ο Αστέρας δεν υποχρεώθηκε να ανέβει ούτε να δώσει χώρους στον Παναθηναϊκό, που θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του Καρλίτος και του Παλάσιος. Δεν πρόλαβε καν να αισθανθεί ότι παίζει με μειονέκτημα στο σκορ. Με το γρήγορο και εύκολο 1-1 έφερε ξανά τα πράγματα στη δική του ισορροπία.
Κι αν ο Πούγγουρας είχε όλες τις επιλογές για διώξιμο μπάλας αλλά έκανε και γκέλα στο κοντρόλ και πέναλτι στον Μπαράλες, αυτό που συνέβη στο 2-1 εκθέτει όλη την άμυνα του τριφυλλιού. Από τη στιγμή που έκανε το κακό βολέ ο Μπρινιόλι στα πόδια του Σίτο, δεν βρέθηκε ούτε ένας στα δεξιά να σταματήσει με φάουλ την επέλαση του Σίτο. Ούτε ένας δεν το… σκέφτηκε. Και σα να μην έφτανε αυτό, η σέντρα του βρήκε εντελώς μόνο τον Σόνι να σκοράρει, με τον Χουάνκαρ να… αγνοείται!
Με αυτή την άμυνα ο Παναθηναϊκός μοιάζει απίθανο να μπορέσει να βρει ισορροπία στα εντός-εκτός Λεωφόρου ματς και κάνει διαρκώς τραμπάλα στο ζεστό-κρύο. Είναι προφανές, θα το γράψω για πολλοστή φορά, πως εκτός από τη δουλειά χρειάζεται και πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές στο αμυντικό κομμάτι του γηπέδου. Διότι, απλούστατα, αν ο Πούγγουρας (ο οποίος ζήτημα είναι αν πήρε μία κεφαλιά απ΄τον Μπαράλες!) δεν είχε κάνει το «παιδικό» λάθος και η ομάδα του είχε χρόνο στα πόδια της αφήνοντας τον Αστέρα στη «μιζέρια» του 0-1 να ψάχνει και να πιέζεται, ο χώρος θα βρισκόταν πολύ πιο εύκολα μπροστά για φάσεις.
Αντίθετα ο Παναθηναϊκός «κατόρθωσε» να πάει στα αποδυτήρια με συνθήκες Ζωσιμάδων και «Κλ. Βικελίδης». Δηλαδή να κυνηγάει στο σκορ. Κι όπως είδαμε σε όλο το β’ ημίχρονο, μπορεί να είχε τον έλεγχο αλλά ευκαιρία κλασική δεν έκανε. Ο,τι είχε συμβεί δηλαδή και στα προηγούμενα ματς που κυνηγούσε το σκορ. Πόσο μάλλον απέναντι στον έμπειρο σε τέτοιες καταστάσεις Αστέρα που ήταν σιδερένιος όταν απέκτησε ξανά αυτοπεποίθηση.
Στην Τρίπολη περιμέναμε να δούμε αν ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος να αλλάξει πίστα, έπειτα από το «Χ» στο Φάληρο και μια ακόμη εντυπωσιακή τεσσάρα στην έδρα του. Η απάντηση ήταν αρνητική. Χρειάζεται ακόμη δουλειά, υπομονή και παίκτες. Αφήστε που δεν ξέρουμε πόσο θα τον πληγώσει η τιμωρία αφού θα αναγκαστεί να δώσει δύο ματς στην έδρα του χωρίς κόσμο.
Για την ώρα πάντως έβαλε ακόμη ένα «βάρος» στην πλάτη του. Το παιχνίδι με τον ευρισκόμενο σε τρομερή κρίση Ατρόμητο μεσοβδόμαδα για το κύπελλο, αποκτά μεγαλύτερη σημασία για μια ομάδα που δεν έχει νίκη εκτός έδρας. Θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχε νικήσει στην Τρίπολη καθώς θα «φώναζε» ότι έχει επανέλθει στα φυσιολογικά των φιλοδοξιών του εκεί που πρέπει, στο πρωτάθλημα. Τώρα όμως επέστρεψε ξανά το «βασανιστικό» για τους πράσινους τα τελευταία χρόνια «πρέπει» στο κύπελλο. Και μετά από 3 ήττες σε 4 ματς ένας αποκλεισμός εκτός έδρας θα είναι βαρύς κι ασήκωτος για μια ομάδα που «πετυχαίνει» να αδικεί τον εαυτό της εκεί που είναι έτοιμοι να την πιστέψουν φίλοι και εχθροί της…
