MENU

Η εβδομάδα ξεκίνησε με τις δύο ομάδες να συμφωνούν να παίξει το παιχνίδι ένας ελίτ διαιτητής. Σκέφτεσαι πως κάτι δεν πάει καλά, συμφώνησαν σε κάτι.

Δεν πέρασαν πολλές ώρες και ο Ολυμπιακός έγινε έξαλλος γιατί ο διαιτητής είναι Σλοβάκος. Ελίτ, αλλά Σλοβάκος. Γνωστή φιλοΠΑΟΚτσήδικη κοινωνία η Σλοβακία, χώρα που προέρχεται ο συμπαθής σε όλο τον οργανισμό του ΠΑΟΚ Λούμπος Μίχελ.

Άκουσα τον Καραπαπά να δηλώνει πως περίμενε διαιτητή από πιο προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα. Γνωστοί Μονεγάσκοι εκεί στον Πειραιά, δεν μπορούν να αντέξουν την πλέμπα της ανατολικής Ευρώπης. Ξέχωρα αν ο Λετονός Τρεϊμάνις στον πρώτο γύρο προσέφερε δύο σφυρίγματα που θα μπορούσαν να τους χαρίσουν ένα πονταλάκι και να στερήσουν δύο από τον ΠΑΟΚ. Το πέναλτι που δεν έδωσε στον Ολιβέιρα και το φάουλ του Μπακαμπού στον Ίνγκασον που δεν σφυρίχτηκε και έδωσε την ευκαιρία στον Ελ Αραμπί να πλασάρει σε σχεδόν κενή εστία. Εμφανίστηκε βέβαια ο τσολιάς Σάστρε και του στέρησε τη χαρά.

Προσπαθώ να θυμηθώ στα 47 μου χρόνια, ένα παιχνίδι ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός που ευνοήθηκε ο ΠΑΟΚ. Δυσκολεύομαι. Ακόμα και στις εκτός έδρας νίκες μας, κάτι χοντρό είχε συμβεί για να μας τις στερήσει. Στο νέο Καραϊσκάκη που είναι αρκετές αυτές, θυμάμαι την πρώτη που κρατήθηκαν 12 λεπτά καθυστέρηση. Θυμάμαι τις δύο του Σάντος το 2010 που ο Δαλούκας έβγαζε στοχευμένα κάρτες στον Βιτόλο, ενώ αποβλήθηκε ο Κοντρέρας επειδή του την έπεσε ο Μέλμπεργκ. Το 15 ακυρώθηκε καθαρό γκολ του Τζανδάρη στη νίκη με 1-2. Στον πρώτο γύρο συνέβη αυτό που θυμάστε όλοι. Σίγουρα μπορώ να θυμηθώ κι άλλα, όμως είναι λίγο βαρετό.

Την φιλοσοφία του Ολυμπιακού εύκολα μπορείς να την αναλύσεις. «Κράτος είναι ο Ολυμπιακός» και τέλος. Τα δικά τους, δικά τους, τα δικά μας, δικά τους. Εμάς κράτος δεν μας λες σίγουρα. Το αντίθετο.

Όχι ότι είναι κανένα παράσημο να λες πως είσαι κράτος σε αυτό το κράτος, αλλά η αίσθηση εξουσίας να υπάρχει και ας είναι μέσα σε βόθρο.

Ο Ολυμπιακός ανεβάζει τους τόνους μονίμως, αλλά κυρίως όταν αισθάνεται πως ποδοσφαιρικά δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Κάτι που συμβαίνει τώρα, κάτι που συνέβη όταν στέρησε από τον ΠΑΟΚ ένα πρωτάθλημα μέσα από την πλέον σιχαμένη συμπεριφορά του στην ιστορία. Τότε, το είχε σπάσει το κοντέρ.

Φέτος, έχει να αντιμετωπίσει κάτι πολύ ξένο σε αυτόν. Το γεγονός πως τέσσερις ομάδες είναι στο κόλπο για το πρωτάθλημα ενώ πατήσαμε Φλεβάρη. Στις δηλώσεις τους οι άνθρωποί του λένε δημοσίως πως θα πάρουν το πρωτάθλημα, στις πράξεις δείχνουν πως τρέμουν την 4η θέση.

Καθημερινά άλλωστε δουλεύουν το αφήγημα που θα πατήσουν αν βγούνε 4οι.  Η συμμορία και τα γνωστά, αλλά αν ψάξεις να βρεις μισή φάση που αδικήθηκαν, μπορεί να κάψεις όλα τα κύτταρά σου.

Με τον ΠΑΟΚ τρελαίνονται γιατί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν το πως ο συμπαθής κάποτε 4ος, είναι η δεύτερη ομάδα σε τίτλους αυτή τη χιλιετία στη χώρα και αυτή που τους έχει κάνει τις περισσότερες κηδείες. Δύο στα δύο νίκες σε τελικούς, αποκλεισμοί σε διπλές αναμετρήσεις, οκτώ νίκες στην έδρα τους. Όμως το χειρότερο που τους κάνεις, είναι πως τους έχεις αναγκάσει πολλές φορές να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι.

Τα συμπλέγματά τους φαίνονται στις πράξεις τους. Οι μεταφορές Κυριάκος, το παιχνίδι που ήταν κεκλεισμένων των θυρών και κουβάλησαν 2,5 χιλιάδες αστυνομικούς, το παιχνίδι που έφυγαν, η «ανάπηρη» πόρτα και το πέσιμο στους ποδοσφαιριστές μας, η ΕΕΑ του Αυγενάκη και αρκετά μικρότερα που δείχνουν το πόσο κομπλεξικοί είναι με εμάς.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κερδίζουμε μέσα στο γήπεδο με όποιες συνθήκες κι αν υπάρχουν. Ο ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα εκπαιδευμένη να μη χάνει το μυαλό της από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, από φαλτσοσφυρίγματα, από το οτιδήποτε.

Η προσωπικότητα του Ιβάν, η προσωπικότητα του Λουτσέσκου, η αύρα του κοινού, το γκρουπ των ποδοσφαιριστών, συνθέτουν ένα παζλ που εγγυάται αν μη τι άλλο πως η προσπάθεια θα είναι αυτή που πρέπει.

Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν όλα τα αποτελέσματα και είμαστε όλοι συμβιβασμένοι με αυτό.

Απλά μόνο και μόνο που απέναντί μας έχουμε αυτή τη νοοτροπία, η χαρά της νίκης είναι δεκαπλάσια. Και αυτό το ξέρουν τα παιδιά μας.

ΥΓ Η αλητεία του Αυγενάκη με την Superleague 2, δεν είναι μόνο το ότι πήρε λεφτά από τις ομάδες για να τα δώσει σε αγώνες που διοργανώνονται στη περιφέρειά του. Είναι το ότι στερεί μεροκάματο σε εκατοντάδες οικογένειες για να ταϊσει δικούς του. Και βέβαια είναι ο καθρέφτης μίας κυβέρνησης που αυτό κάνει 3,5 χρόνια τώρα.

ΥΓ Αν θέλει η  Superleague να την παίρνουμε στα σοβαρά, δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ στέλεχος ομάδας πρόεδρός της. Ας βρούνε έναν CEO, ας τον χρυσοπληρώσουν για να δεχτεί να τρέξει αυτό το συνονθύλευμα και ας τον αφήσουν να δουλέψει.

Το κόμπλεξ το δείχνουν οι πράξεις