Ας ξεκινήσουμε με τον… ελέφαντα στο δωμάτιο: Το κλίμα που υπήρχε για τη συνέντευξη Αλαφούζου ήταν εκ των πραγμάτων αρνητικό. Όποιοι κι αν ήταν εκεί, δε θα ικανοποιούσαν. Όσα κι αν ρωτούσαν, δε θα ικανοποιούσαν. Κυρίως όμως, όποιες κι αν ήταν οι απαντήσεις, δε θα άλλαζαν τη διαμορφωμένη άποψη που έχει ο καθένας για το χθες.
Εδώ που τα λέμε, πώς «σώζεται» επικοινωνιακά μια 15ετία (13 χρόνια επί Αλαφούζου) όπου ο Παναθηναϊκός δεν έχει πάρει πρωτάθλημα, έγιναν τόσα λάθη, τόσα πισωγυρίσματα, έφτασε στο χαμηλότερο επίπεδο της ιστορίας του; Δε σώζεται είναι η απάντηση.
Κατά συνέπεια, καμία έξτρα απάντηση, καμία επιπλέον ερώτηση, δε θα άλλαζε το γενικό συμπέρασμα. Ειδικά με την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί. Λες και ο Αλαφούζος θα αποκάλυπτε καλά κρυμμένα κρατικά μυστικά, που θα μας γέμιζε ικανοποίηση η γνώση τους. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε για όσα συνέβησαν. Τον Παναθηναϊκό αυτό τον «τρώει». Το πώς φτάσαμε στο αποτέλεσμα, ή θα ήταν πολύ λάθος, ή απίστευτα λάθος, ή υπέρμετρα λάθος.
Με λίγα λόγια, πειστικές απαντήσεις για το χθες, δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Το χθες επί ημερών Γιάννη Αλαφούζου, είναι από προβληματικό έως καταστροφικό. Θέλετε από προσωπικά του λάθη, θέλετε από λάθος ανθρώπους που είχε δίπλα του, η ουσία και το αποτέλεσμα παραμένουν ίδια.
Αυτή η μανία του Παναθηναϊκού να ασχολείται με το χθες, ένας τρόπος υπάρχει για να μετριαστεί. Να μπει τέλος στα χρόνια μακριά από την κορυφή. Είτε μέσω πρωταθλήματος, είτε μέσω μιας ευρωπαϊκής παρουσίας που θα συνταράξει και θα ξεσηκώσει. Μόνο αυτά θα μπορέσουν να ωθήσουν τον καθέναν στο παραπάνω βήμα.
Ο Ολυμπιακός σταμάτησε να ασχολείται με τα δικά του πέτρινα χρόνια – λιγότερα απ’ του Παναθηναϊκού – όταν ξαναπήρε τίτλο. Η ΑΕΚ ξέχασε τη Γ’ Εθνικη, όταν πήρε πρωτάθλημα μετά από πολλά χρόνια. Όλες οι ομάδες έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Για να ξεφύγουν απ’ τα χαμηλά, πρέπει να κάνουν το άλμα για τα ψηλά. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Όσο κι αν «περπατάς» στα κάτω σου, απλά θα βρίσκεις νεότερα προβλήματα και τίποτα περισσότερο.
Επειδή ακόμη κι αυτό παρεξηγείται στον Παναθηναϊκό – όπως τα πάντα άλλωστε – το παρελθόν δε θα σβήσει με την κατάκτηση τίτλου. Απλά θα είναι τέτοια η «έκρηξη» μετά τα τόσα χρόνια θλίψης, που δεν μπορούμε ούτε να τη φανταστούμε. Το «τριφύλλι» παραμένει τεράστιο μέγεθος, απλά δεν φαίνεται λόγω της στεναχώριας όσων το αγαπούν.
Γι’ αυτό καμία απάντηση για θέματα του χθες, δε θα έπειθε. Η καταγραφή της πραγματικότητας, έχει κατατάξει τα πεπραγμένα κι αυτό δεν αλλάζει με καμία απάντηση / δικαιολογία, όσο σωστή κι αν είναι. Είναι σαν την πείνα. Όταν πεινάς δε θα πεις στο στομάχι σου «ξέρεις δεν έχω λεφτά αυτή τη στιγμή για να σε γεμίσω», για να ξεπεράσεις την ανάγκη σου. Θα συνεχίσεις να πεινάς όλο και περισσότερο. Απλά θα ξέρεις το γιατί πεινάς. Πόσο καλύτερα θα αισθανθείς με αυτό;
Ο Γιάννης Αλαφούζος χρειάζεται να πείσει με το σήμερα και με το αύριο. Το χθες έχει καταγραφεί, δε «σβήνει» ούτε διαγράφεται. Η ανάγκη του Παναθηναϊκού είναι να πείσει η ιδιοκτησία του από εδώ και πέρα. Πώς; Ξεπερνώντας τον ανταγωνισμό σε κάθε επίπεδο. Να έχει το καλύτερο ρόστερ. Το μεγαλύτερο μπάτζετ. Το καλύτερο γήπεδο. Τις καλύτερες συνθήκες. Τις κορυφαίες ακαδημίες.
Κι αυτά, όχι στα λόγια. Γι’ αυτό δε συμφωνούμε και με την άποψη πως έπρεπε να ειπωθούν περισσότερα για το μέλλον. Κατά καιρούς έχει πάρει ο κόσμος απίστευτες υποσχέσεις που έπεσαν στο κενό και έκαναν κρότο. Ας πείσουν οι κινήσεις και τα αποτελέσματα αυτών. Για το σήμερα και το αύριο της ομάδας. Το χθες δεν αλλάζει.
Υ.Γ. Το μέγεθος του Παναθηναϊκού είναι τέτοιο που εξυπηρετεί να μένει χαμηλά. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε σερί νικών, το ακολουθεί μια κακή διαιτησία. Κάθε προσπάθεια συσπείρωσης, την ακολουθεί «πολεμική». Αυτά βέβαια δε θα έχουν καμία σημασία αν πείσουν οι κινήσεις που γίνονται. Τότε ναι, θα μιλάμε για κάτι που αξίζει την ελπίδα.
