Ανακατανομή τώρα στα εισιτήρια του Μουντιάλ ανά ήπειρο (πίνακας)

Κάθε φορά που έχει προκριματικά Μουντιάλ επικεντρωνόμαστε στις προσπάθειες της δικής μας εθνικής, και σε ευρύτερο πλαίσιο στη ζώνη της Ευρώπης. Και καλά κάνουμε, αφού αυτό είναι το δικό μας μονοπάτι κι οφείλουμε να το εξετάζουμε καλύτερα. Το συνειδητοποιείτε, όμως, ότι απόψε το βράδυ, στην τελευταία αγωνιστική των τελικών ομίλων από τα τελικά της CONCACAF, μπορούν να σφραγίσουν τα εισιτήριά τους για την τελική φάση το Κουρασάο, το Σουρινάμ και η Αϊτή του Φρανζί Πιερό;

Αυτές οι ομάδες, οι οποίες δεν πρωταγωνιστούν καν σε τοπικό επίπεδο της Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής, έχουν τις περισσότερες ελπίδες για να περάσουν. Κι αν δεν τα καταφέρουν, τα εισιτήρια θα καταλήξουν μεν σε πιο… υπαρκτές ποδοσφαιρικές δυνάμεις (π.χ. Τζαμάικα, Παναμά ή Ονδούρα), οι οποίες ενίοτε πρόσφεραν αυτό το απαραίτητο χρώμα σε παλαιότερες τελικές φάσεις, αλλά δεν θάμπωναν κόσμο με την απόδοσή τους.

 Ψηφοθηρικοί οι λόγοι

Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, είναι η μόνιμη επωδός. Έτσι λειτουργεί η FIFA, προσθέτουμε εμείς. Η διαδικασία κατανομής των εισιτηρίων πρόκρισης στο διευρυμένο Μουντιάλ των 48 ομάδων που θα παρακολουθήσουμε το επόμενο καλοκαίρι εξυπηρετεί ψηφοθηρικούς σκοπούς και όχι ποδοσφαιρικούς. Αυτό ούτως ή άλλως λεγόταν για κάθε διεύρυνση, αλλά τώρα παράγινε το κακό.

Μέχρι και τα προκριματικά του Μουντιάλ 1962 στη Χιλή, η Παγκόσμια Ομοσπονδία είχε ελάχιστα μέλη από Αφρική και Ασία και δεν νοιαζόταν να δώσει «παγκόσμιο» χρώμα στην τελική φάση. Το 1966 η απόφαση να υπάρξει μια στάνταρ μία θέση για ομάδα της Αφρικής ή της Ασίας στο Μουντιάλ της Αγγλίας οδήγησε σε μποϋκοτάζ ολόκληρης της αφρικανικής ζώνης, που διαμαρτυρήθηκε για υπο-εκπροσώπηση. Μόνο το1970, που το Μουντιάλ γινόταν ακόμα με 16 ομάδες, η FIFA ανακοίνωσε ότι θα υπάρχει ένα στάνταρ εισιτήριο για ομάδες από την Ασία, την Αφρική και την Βόρεια/Κεντρική Αμερική.

Ο πίνακας των προκριματικών

Ας δούμε, λοιπόν, σ’ αυτόν τον συνοπτικό πίνακα πόσα εισιτήρια ανά ηπειρωτική ζώνη δίνονταν στα Μουντιάλ (ανάλογα με τις θέσεις της τελικής φάσης) και τα ποσοστά τους.

Τι παρατηρούμε; Ότι η Ευρώπη μέχρι τη διοργάνωση που είχε γίνει και πάλι στις ΗΠΑ το 1994 «έδινε» πάνω από το 50% των ομάδων της τελικής φάσης. Με αποκορύφωμα το 1974 και το 1978, που το ποσοστό εκπροσώπησής της άγγιξε σχεδόν το 60%. Έκτοτε όσες επεκτάσεις έγιναν ευνόησαν τις άλλες ηπειρωτικές ζώνες, παρά τον κατακερματισμό της Ευρώπης μετά το 1990 με τη διάλυση ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβίας και Τσεχοσλοβακίας, η οποία οδήγησε σχεδόν σε διπλασιασμό των μελών της. Στα προκριματικά του 1970 συμμετείχαν 29 ομάδες από την ευρωπαϊκή ζώνη και στα τωρινά προκριματικά 54 (με αποκλεισμένη τη Ρωσία).

Πλέον το ποσοστό της Ευρώπης έχει μειωθεί σχεδόν στο μισό από εκείνο το ανώτατο του 1978. Από τις 48 ομάδες τα ευρωπαϊκά εισιτήρια είναι 16. Από αριθμητικής πλευράς εξακολουθεί να είναι πλεονασμός να δίνεται το 1/3 των εισιτηρίων σε μία ζώνη (η οποία έχει συνολικά κάτι λιγότερο από το 25% των μελών της FIFA), αλλά από ποδοσφαιρικής;

Με την αξία τους να προκριθούν

Την ίδια στιγμή, η Αφρική έχει σίγουρα εννέα εισιτήρια και μία θέση σε μπαράζ μεταξύ ομάδων διαφορετικών ζωνών, δηλαδή έχει υπερδιπλασιάσει το ποσοστό της σε σχέση με το Μουντιάλ 1990, όπου προφανώς υπο-εκπροσωπούνταν. Το ζήτημα είναι τι θέλουμε: Μια διοργάνωση όπου να έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν όλοι, ανεξαρτήτως ποιότητας, ή ένα παγκόσμιο ποδοσφαιρικό ραντεβού υψηλού επιπέδου;

Το μυαλό των φανατικών «φίλων» αυτής της διοργάνωσης πηγαίνει σε εξωτικές χώρες που έκαναν μεγάλες πορείες σε τελικές φάσεις: Το αγαπημένο Καμερούν του 1990, η «σπρωγμένη» Νότια Κορέα το 2002, μέχρι και το Μαρόκο στην προηγούμενη τελική φάση του 2022. Από εκεί, όμως, μέχρι να δίνονται «σώνει και καλά» σχεδόν 7 εισιτήρια τελικής φάσης στην CONCACAF, η οποία όντως έχει 41 μέλη, αλλά περισσότερα από τα μισά είναι μικρά νησάκια της Καραϊβικής με ελάχιστο πληθυσμό κι ακόμα μικρότερη ποδοσφαιρική κουλτούρα, πάει πολύ.

Ιδιαίτερα, μάλιστα, από τη στιγμή που στην άλλη ένωση της Νότιας Αμερικής δίνονται 6,5 εισιτήρια (6 στάνταρ και 1 μπαράζ) από τις συνολικά 10 ομάδες που έχει στη δύναμή της.

Τι θα ήταν πιο σωστό; Να υπάρχουν στάνταρ θέσεις για κάθε ηπειρωτική ζώνη (4 ή 5 για την καθεμιά, συν τη θέση της Ωκεανίας), που μαζί με την διοργανώτρια ή τις διοργανώτριες να εγγυώνται τον παγκόσμιο χαρακτήρα της διοργάνωσης και την εκπροσώπηση όλων των ηπείρων με ικανό αριθμό ομάδων.

Και στη συνέχεια, όπως γίνεται στα προ-ολυμπιακά τουρνουά του μπάσκετ, να γίνονται μικρά τουρνουά με τη συμμετοχή ομάδων από διαφορετικές ηπείρους. Εκεί τα κριτήρια πρόκρισης θα είναι καθαρά αγωνιστικά, αν η «μικρή» ομάδα καταφέρει να νικήσει το «φαβορί», δικαίως θα προκριθεί στην τελική φάση.

Με αυτόν τον τρόπο ακόμα περισσότερες ευρωπαϊκές ομάδες θα έμεναν ζωντανές στο κυνήγι της πρόκρισης και τουλάχιστον θα υπήρχε ένα μίνιμουμ στάνταρ ποιότητας στην τελική φάση. Ειδικά από τη στιγμή που η FIFA μελετά το ενδεχόμενο να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο ο αριθμός των ομάδων στην τελική φάση σε 64 (!) ομάδες (λόγω του επετειακού τουρνουά του 2030, αλλά αυτό είναι η αφορμή) οφείλει να προσέξει μήπως οι πρώτες φάσεις του Μουντιάλ μετατραπούν σε… σούπες που δεν τρώγονται με τίποτα.