Γνωστοί ως "καλλιτέχνες ταφής", απλοί άνθρωποι αποφάσιζαν να θαφτούν ζωντανοί με αέρα και τροφή να τους παρέχονται μέσω κάποιου σωλήνα σε κάτι που θεωρούνταν ως ένα είδους μακάβριο κατόρθωμα αντοχής.
Ο Τεξανός Μπιλ Ουάιτ είχε κάνει καριέρα, καθώς αποκαλώντας τον εαυτό του "The Living Corpse" (Το Ζωντανό Πτώμα), θαβόταν συχνά κάτω από το έδαφος για να προωθήσει αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και άλλες επιχειρήσεις.
Πολλοί έκαναν τέτοια ρεκόρ τα οποία εκείνη την εποχή ήταν συνήθως ήταν αυτοαναφερόμενα και ασαφή. Για παράδειγμα το 1933, ένας άνδρας από το Ιλινόις ονόματι, Τζακ Λόριν ισχυρίστηκε ότι είχε περάσει 64 ημέρες στο χώμα. Το 1963, ο Φρανκ Άλεν, ένας κλόουν τσίρκου στη Δυτική Βιρτζίνια, αναδύθηκε αφού είχε περάσει 73 ημέρες κάτω από το έδαφος. Η έλλειψη επίσημων αρχείων, η διαμάχη σχετικά με το μέγεθος του φέρετρου και σε ορισμένες περιπτώσεις, η κακή δημοσιότητα εμπόδισαν κάποιους να καυχιούνται για το ρεκόρ.
Ο Μικ Μίνι, ένας 33χρονος δυνατός και γεροδεμένος Ιρλανδός που ήθελε να γίνει πρωταθλητής πυγμαχίας, αλλά ένας τραυματισμός έβαλε τέλος σε αυτό το όνειρο και κατέληξε να σκάβει τούνελ στο Λονδίνο. Όταν ενώ έσκαβε ένα ατύχημα τον παγίδευσε για λίγο κάτω από το τούνελ, παρέμεινε ψύχραιμος και τότε τον κυρίευσε μία άλλη φιλοδοξία: να κατακτήσει το ρεκόρ για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που πέρασε θαμμένος ζωντανός σε αυτό που πίστευε ότι θα ήταν ένα ρεκόρ που θα έμενε στην ιστορία.
Έτσι το 1968 ο Μίνι αποφάσισε να σπάσει το ρεκόρ του Ουάιτ, ο οποίος τότε καυχιόταν για το ρεκόρ των 55 ημερών, χωρίς να δίνει σημασία σε άλλους όπως ο Λορίν και ο Άλεν.
"Για μένα είναι όλοι αόρατοι άνθρωποι, γιατί δεν έχω δει κανέναν από αυτούς να θάβεται στη ζωή μου", είχε πει για τις προηγούμενες προσπάθειες.
Πλέον χρειαζόταν κάποιον να αναλάβει την οργάνωση του εγχειρήματος. Γι’ αυτό, απευθύνθηκε στον Μάικλ "Μπάτι" Σούγκρου, έναν πρώην ακροβάτη του τσίρκου που ήταν γνωστός στην περιοχή για τα κατορθώματά του και ιδιοκτήτης της παμπ "Ο Ναύαρχος Λόρδος Νέλσον".
Η ζωντανή αγρυπνία
Ο Σούγκρου ήξερε πώς να τραβάει την προσοχή, όπως με τη "ζωντανή αγρυπνία" που προηγήθηκε της ταφής και κατάφερε να κλείσει συμφωνία με τον Μικ Κιν, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης του φορτηγού που θα μετέφερε τον Μίνι, καθώς και του οικοπέδου που θα φιλοξενούσε το φέρετρο.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1968, ο Μίνι έφαγε ένα τελευταίο γεύμα πάνω από το έδαφος πριν αφοσιωθεί πλήρως στην προσπάθεια για την επίτευξη του κατορθώματος.
Φίλοι, τηλεοπτικά συνεργεία δεκάδες θεατές —μερικοί από τους οποίους είχαν λείψει από τη δουλειά τους— ακολούθησαν το φέρετρό του, μήκους 1,90 μ., πλάτους 76 εκ. και επενδυμένο με αφρό, σε πομπή στους δρόμους του Κίλμπερν, την καρδιά της ιρλανδικής μεταναστευτικής κοινότητας στο Λονδίνο και παρακολούθησαν τον Μίνι να κατεβαίνει στον λάκκο βάθους 2,5-3,5 μέτρων στην αυλή του οικοπέδου, καθώς ο Ιρλανδός τενόρος Τζακ Ντόιλ τραγουδούσε.
Το φέρετρο θάφτηκε με χώμα, εκτός από έναν σωλήνα για αέρα και μέσω του οποίου μπορούσαν να κατεβαίνουν τρόφιμα και υγρά.
Μία καταπακτή που άνοιγε σε μια κοιλότητα κάτω από το φέρετρο, το οποίο ήταν ελαφρώς μεγαλύτερο από ένα κανονικό φέρετρο, χρησίμευε ως τουαλέτα. Κοντά στην τρύπα υπήρχε ασβέστης που βοηθούσε στη μείωση των δυσάρεστων οσμών.
Παραδόξως, η ταφή του Μίνι δεν ήταν η μόνη εθελοντική ταφή που πραγματοποιήθηκε. Στο Τέξας, ο Μπιλ Ουάιτ το έπραξε ξανά με σκοπό να διατηρήσει το δικό του ρεκόρ. Αυτό που ο Μίνι είχε σκεφτεί ως ανταγωνισμό με τον εαυτό του, θα κατέληγε να είναι μια δοκιμασία αντοχής μεταξύ τους.
"Χθες το βράδυ κοιμήθηκα πολύ καλά", είπε ο Μίνι, μιλώντας από ένα τηλέφωνο που είχε τοποθετηθεί μέσα στο φέρετρό του, σε έναν παρουσιαστή τηλεοπτικών ειδήσεων τη δεύτερη μέρα.
Ο 33χρονος καθιέρωσε μία ρουτίνα. Κάθε πρωί, ο Μίνι ξυπνούσε και ακολουθούσε μια ρουτίνα συμβατές με τον περιορισμό του να είσαι στο φέρετρο. Έκανε μερικές ασκήσεις για να τονώσει τους μυς του. Το πρωινό και τα άλλα γεύματα του κατέβαιναν μέσω του σωλήνα. Η μόνη παραχώρηση που έκανε για την άνεσή του ήταν ένα φως, το οποίο χρησιμοποιούσε για να διαβάζει, ενώ μίλαγε και με ανθρώπους στο τηλέφωνο.
Η γραμμή ήταν συνδεδεμένη με ένα τηλέφωνο στην παμπ, όπου ο Σούγκρου χρέωνε τους πελάτες για κάθε κλήση. Διασημότητες όπως ο πυγμάχος Χένρι Κούπερ συνομίλησαν με τον θαμμένο άνδρα, αλλά το ενδιαφέρον εξασθένησε με το πέρασμα των εβδομάδων – ο πόλεμος στο Βιετνάμ και η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κυριάρχησαν στην προσοχή του κοινού.
"Διαβάζω τα πάντα", είπε σε έναν δημοσιογράφο ενώ βρισκόταν ακόμα κάτω από το έδαφος. "Δεν έχει σημασία τι είναι. Κάποιος μου έστειλε την Financial Times και την διάβασα", προσέθεσε.
Αντί για κοστούμι —το ρούχο που φορούν συνήθως οι νεκροί— επέλεξε μπλε πιτζάμες και έναν σταυρό. Την 31η μέρα, ο Μίνι γιόρτασε τον έναν μήνα με ένα ποτήρι σαμπάνια. Σε κάποιο σημείο, ένας δημοσιογράφος από το Associated Press κατέβασε μια κάμερα μέσα από τον σωλήνα, ώστε ο Μίνι να μπορέσει να τραβήξει μια selfie.
Η σύζυγος του Μίνι, Άλις, έμαθε τι έκανε ο άντρας της μόνο αφού το άκουσε στο ραδιόφωνο, ενώ περίμενε το δεύτερο παιδί τους.
Παρά τον κόσμο που προσέλκυε το εγχείρημα, ο χώρος δεν παρακολουθούνταν συνεχώς. Μια φορά, ένα φορτηγό οπισθοχώρησε πάνω από το φρεσκοσκαμμένο χώμα, συμπιέζοντάς το και απειλώντας να συνθλίψει τόσο το φέρετρο όσο και τον Μίνι. Ήταν η μόνη φορά, όπως είπε αργότερα, που σκέφτηκε να τα παρατήσει.
Οταν ο Μίνι ξαναβγήκε... στο φως
Ο Μίνι δεν κουραζόταν. Άντεξε 55 ημέρες και σε εκείνο το σημείο, δήλωσε ότι μπορούσε να αντέξει άλλες 45 ημέρες για να φτάσει τις 100. Αλλά ο Σούγκρου δεν το δέχτηκε. Επέμεινε να ανέβει ο Μίνι μετά από 61 ημέρες. Συγκέντρωσε χορευτές, μουσικούς και δημοσιογράφους για αυτό που ονομάστηκε "ανάσταση" του Μίνι, μετά από 61 ημέρες, στις 22 Απριλίου.
Όταν η είδηση έφτασε στο Κίλμπερν, θεατές και δημοσιογράφοι κατέκλυσαν τον κήπο του Κιν για να παρακολουθήσουν την επιστροφή του Μίνι στη γη των ζωντανών. Χρειάστηκαν περίπου 30 λεπτά για να αφαιρεθεί το χώμα που τον κάλυπτε. Το φέρετρο ξεθάφτηκε και μεταφέρθηκε πάνω σε ένα φορτηγό, περνώντας μπροστά από ενθουσιώδη πλήθη, πίσω στην παμπ. ο Μίνι χαιρέτησε με το χέρι του, καλυμμένο με χώμα, μέσα από μια τρύπα στο καπάκι.
Όταν αφαιρέθηκε το καπάκι αφού το φέρετρο έφτασε πίσω στην παμπ, ο Μίνι, με γυαλιά ηλίου για να προστατεύσει τα μάτια του από τα φώτα και με γένια, χαμογέλασε και ήπιε μια μπύρα.
Το μόνο παράπονό του ήταν η "απομόνωση", μια υποτιθέμενη αναφορά στην έλλειψη συνομιλίας ενώ ήταν θαμμένος στο χώμα. Διαφορετικά, "νιώθω υπέροχα. Ήθελα να κάνω 100 μέρες ακόμα", είπε στον Τύπο. "Είμαι ευτυχής που είμαι ο παγκόσμιος πρωταθλητής", προσέθεσε.
Δυστυχώς προς μεγάλη έκπληξη του Μίνι, κανείς από τα Ρεκόρ Γκίνες δεν είχε παρευρεθεί στο σόου, πράγμα που σήμαινε ότι ο οργανισμός δεν μπορούσε να του απονείμει καμία επίσημη αναγνώριση για το κατόρθωμά του — αν ήταν πράγματι ρεκόρ. Λίγες μέρες αργότερα, ο Μπιλ Ουάιτ βγήκε από τον δικό του "τάφο" μετά από 62 ημέρες και 22 ώρες, με το κατόρθωμα του Μίνι να ξεπερνιέται σχεδόν αμέσως.
Ούτε η φήμη του μπορούσε να μετατραπεί σε χρήμα: η εφημερίδα The News and Observer ανέφερε ότι ο Μίνι επρόκειτο να λάβει 24.000 δολάρια για προσωπικές εμφανίσεις στη Γαλλία, αλλά τον Ιούλιο του 1968 ο Μίνι δήλωσε ότι "δεν έχω πάρει ούτε ένα σεντ".
Παρά την απροθυμία των Ρεκόρ Γκίνες να αναγνωρίσει οποιαδήποτε από τις επικίνδυνες επιδείξεις, οι εθελοντικές ταφές συνεχίστηκαν.
Η ιστορία του Μικ Μίνι γίνεται ντοκιμαντέρ
Η απίστευτη ιστορία του Μικ Μίνι παρουσιάζεται σε ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί στον ιρλανδόφωνο τηλεοπτικό σταθμό TG4 στις 26 Νοεμβρίου. Με τίτλο Beo Faoin bhFód (Θαμμένος Ζωντανός), η ταινία έχει ήδη προβληθεί σε φεστιβάλ. Σε σκηνοθεσία του Ντάιρ Κόλνς, συνδυάζει συνεντεύξεις με την οικογένεια και τους φίλους του Μίνι με αρχειακό υλικό από ένα γεγονός που έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο.
"Ήθελα να κερδίσω τον παγκόσμιο τίτλο για τη γυναίκα και την οικογένειά μου, κυρίως επειδή πάντα ήθελα η κόρη μου, που είναι τώρα μόνο 3 ετών, να λέει πάντα ότι ο πατέρας της ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής", είχε πει ο Μικ Μίνι.
"Ο πατέρας μου ήταν ένας περήφανος άντρας από το Τιπεραρι", λέει η κόρη του, Μαίρη Μίνι, στο ντοκιμαντέρ. "Ήταν ένας ακόμα Ιρλανδός, αυτοί που σήμερα ονομάζονται οι ξεχασμένοι Ιρλανδοί, που δούλευαν εκεί με αξίνα και φτυάρι και έστελναν τα χρήματα στις οικογένειές τους. Οι καιροί ήταν δύσκολοι τότε", προσέθεσε.
"Σε όλους τους τομείς της ζωής υπάρχουν άνθρωποι που σε χρησιμοποιούν σαν βρικόλακες", λέει στο ντοκιμαντέρ η Μαίρη Μίνι, η οποία ήταν τριών ετών όταν ο πατέρας της επέστρεψε στην Ιρλανδία. "Επέστρεψε χωρίς να έχει στην τσέπη του ούτε τα λεφτά για ένα μπουκάλι γάλα", προσέθεσε.
Αν και δεν ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής, ο Μίνι έζησε από αυτήν την ιστορία για το υπόλοιπο της ζωής του, ως τοπικός ήρωας, βρήκε δουλειά στο συμβούλιο της κομητείας Κορκ και πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου 2003.
"Θα μπορούσε να ζήσει μια συνηθισμένη ζωή, ως μέλος της εργατικής τάξης, αλλά λαχταρούσε αυτή την εξαιρετική ζωή", είπε ακόμα η Μαίρη Μίνι. "Το να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ τον έκανε να νιώσει ότι είναι κάποιος", προσέθεσε.
Πηγή: ertnews.gr
