Όσα χρόνια και αν περάσουν, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την ημερομηνία αυτή 4-10-99, όταν η οικογένεια του ΠΑΟΚ βυθίστηκε στο πένθος.
Το χρονικό μιας τραγωδίας
Ήταν 4 Οκτωβρίου 1999, όταν ο κόσμος του Δικεφάλου αλλά και όλη η φίλαθλη Ελλάδα βυθίστηκε στο πένθος, παρατηρώντας αμήχανα μια ακόμα ανείπωτη τραγωδία.
Ο ΠΑΟΚ είχε καταφέρει να πάρει την ισοπαλία κόντρα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, χάρη σε γκολ του Νάγκμπε, με τον κόσμο του Δικεφάλου να ξεκινάει το ταξίδι της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη.
Περίπου δυο χιλιόμετρα πριν από τα Τέμπη, δηλαδή μιάμιση ώρα πριν τον τελικό προορισμό, συνέβη μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, όπου ο χρόνος… πάγωσε δια παντός.
Στις 04:30 τα ξημερώματα, το λεωφορείο της εταιρίας «Relax Travel», που μετέφερε 77 οπαδούς του ΠΑΟΚ, επιχείρησε προσπέραση, με αποτέλεσμα να μπει στο αντίθετο ρεύμα και να συγκρουστεί με διερχόμενο φορτηγό, θανατώνοντας ακαριαία τους Χαράλαμπο Ζαπουνίδη( 20 ετών}, Δημήτρη Ανδρεαδάκη (25 ετών), Χριστίνα Τζιόβα (18 ετών), Αναστάσιο Θέμελη (22 ετών), Γεώργιο Γκανάτσιο (22 ετών), Κυριάκο Λαζαρίδη ( 17 ετών) αλλά και τον άτυχο 68χρονο οδηγό του φορτηγού, Αστέριο Αγκζιώτη. Οι έξι αδικοχαμένοι οπαδοί των «ασπρόμαυρων» ήταν μέλη του Συνδέσμου Φίλων ΠΑΟΚ Κορδελιού.
Παράλληλα τραυματίστηκαν 33 οπαδοί στο σύνολο, με τον πιο σοβαρά από αυτούς, τον Χαράλαμπο Τσολακίδη, ο οποίος έχασε το αριστερό του πόδι στην τραγωδία των Τεμπών.
Ο οδηγός του λεωφορείου που έδωσε το τιμόνι στον 19χρονο γιο του
Σε εκείνο το μοιραίο βράδυ για την οικογένεια του ΠΑΟΚ, είχε γίνει γνωστό μετά το δυστύχημα, πως ο οδηγός του λεωφορείου Κ.Μ., άλλαξε θέση για να οδηγήσει ο 19χρονος τότε γιος του Γ.Ν., (σ.σ. είχε γίνει στάση στο Βελεστίνο) ο οποίος ήταν φαντάρος.
«Ημέρα οδύνης για όλους μας»
Μετά το τραγικό συμβάν, ενημερώθηκε ο τότε πρόεδρος του ΠΑΟΚ Γιώργος Μπατατούδης κα ο αντιπρόεδρος Θανάσης Ακριβόπουλος, οι οποίοι με τη σειρά τους μεταφέρουν τα δυσάρεστα νέα σε όλη την οικογένεια του ΠΑΟΚ.
«Είμαι βαρύτατα συγκλονισμένος από την τραγωδία που έπληξε την οικογένειά μας. Τέτοιες ώρες η οδύνη είναι μεγάλη και κοινή για όλους μας, από τον πρόεδρο ως τον απλό φίλαθλο. Τέτοιες ώρες τα λόγια αποδεικνύονται ανίκανα να περιγράψουν τα συναισθήματα και είναι συνεπώς περιττά» είχε αναφέρει στην γραπτή του δήλωση, ο Γιώργος Μπατατούδης.
«Μια τραγική Δευτέρα μετά από ένα χαρούμενο Σαββατοκύριακο. Είναι ημέρα οδύνης για όλους μας. Ήταν παιδιά της οικογένειάς μας» σημείωνε την ίδια ώρα ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ Θανάσης Κατσαρής, μη μπορώντας να αρθρώσει τον λόγο του.
ΠΑΟΚΑΡΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΕ ΜΟΥ…
Tα γραφεία της ΠAE κατακλύζονται από τηλεφωνήματα και τηλεγραφήματα. Μεταξύ άλλων τηλεγράφημα στέλνει ο σύνδεσμος φιλάθλων του Άρη, Super 3, που εκφράζει τα συλλυπητήριά του και δηλώνει ότι σε ένδειξη πένθους δεν θα κάνει τη ραδιοφωνική του εκπομπή.
«Εξαιρετικά αφιερωμένο»
Πραγματικά ανατριχιαστικό το άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» δύο ημέρες μετά το τραγικό συμβάν:
“Αφιερωμένο στο Χαράλαμπο, τη Χριστίνα, τον Τάσο, το Γιώργο, τον Κυριάκο, το Δημήτρη και σε όσους έφυγαν από κοντά μας ταξιδεύοντας στους ουρανούς, με τον δικέφαλο της καρδιάς τους να τους συντροφεύει για πάντα “Όποιος δεν έχει ταξιδέψει με πούλμαν για να δει την αγαπημένη του ομάδα ν’ αγωνίζεται εκτός έδρας, πολύ δύσκολα θα καταλάβει αυτό το σημείωμα.
Ημέρα χθες που η Θεσσαλονίκη έθαψε έξι παιδιά της, άκουσα στις συνηθισμένες, κατά την διάρκεια των τηλεοπτικών ειδήσεων συζητήσεις, μεταξύ γνωστών και φίλων, πολλούς να αναρωτιούνται, κάπως απαξιωτικά:
“Τι το ‘θελαν, μωρέ να ΄ρθουν στην Αθήνα με τον ΠΑΟΚ;”. Και κατά καιρούς, όταν συμβαίνει να έχουμε συμπλοκές φιλάθλων σε διάφορες πόλεις, ακούω τους γνωστούς, τυποποιημένους ανθρώπους να καταλήγουν εύκολα στο “ηθικόν δίδαγμα”: “Να δούμε τι ανατροφή έχουν πάρει αυτά τα παιδιά”. Το ταξίδι, λοιπόν, για το παιδί της εξέδρας είναι ένα κομμάτι μονάχα, ίσως και το ωραιότερο όμως, αυτής της συγκλονιστικής του διαδρομής μέσα από τα πιο όμορφα του χρόνια. Ταξιδεύει, γιατί είναι έγκλημα σ’ αυτή την ηλικία να παραμένεις στάσιμος. Η ομάδα του είναι πολλές φορές απλώς ένα πρόσχημα.
Στις ποδοσφαιρικές αυτές εκδρομές αναπτύσσεται, όσο πουθενά αλλού, η έννοια της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς συμπαράστασης του ενός προς τον άλλον. Αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε “χαρά της παρέας”, μέσα στα πούλμαν των οπαδών είναι χειροπιαστή πραγματικότητα. Το σάντουιτς του ενός ανήκει και στον άλλον.
Το “κερνάω μια μπύρα ή ένα αναψυκτικό” είναι ενέργεια απολύτως φυσική, σαν να σκουπίζεις -ας πούμε- τον ιδρώτα από το κούτελο, δεν το σκέφτεσαι, το κάνεις. Πολλές φορές, όταν ο ένας πει “δεν μπορώ να έρθω αυτό το Σαββατοκύριακο, δεν έχω φράγκα”, είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα θα πέσει σύρμα στους υπολοίπους και θα βρεθούν λεφτά. Λεφτά, που κανείς δεν απαιτεί να επιστραφούν ποτέ. Στα ταξίδια τους αυτά -που εμείς οι βολεμένοι βλέπουμε πάντοτε με κακό μάτι- τα παιδιά είναι χαρούμενα.
Όπως δεν είναι, δηλαδή, στο σπίτι τους, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πόλη. Ερωτεύονται, συζητάνε, καβγαδίζουν, λένε σαχλαμάρες, τραγουδάνε, μερικές φορές υπερβαίνουν τα όρια. εντάξει Αλλά, γιατί είναι έγκλημα να υπερβαίνει τα όρια ένα παιδί 20 χρονών και δεν είναι όταν τα υπερβαίνει ένας πολιτικός 60 χρονών ή ένας δημοσιογράφος 40; Ειρωνεία! Τη στιγμή που ο μισός πληθυσμός αυτής της τερατούπολης, της Αθήνας, την εγκατέλειπε από τον φόβο των σεισμών, αυτά τα παιδιά, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, ήρθαν εδώ. Και σκοτώθηκαν φεύγοντας, όταν οι αλαφιασμένοι Αθηναίοι είχαν πια επιστρέψει.
Τη στιγμή της σύγκρουσης κοιμόντουσαν. Ήταν γλυκός ο ύπνος τους, όχι τόσο γιατί ο ΠΑΟΚ πήρε καλό αποτέλεσμα από τον Παναθηναϊκό, όσο γιατί απλώς είχαν περάσει ωραία. Είχαν ζήσει. Δεν είχαν μουχλιάσει, όπως όλοι εμείς.
Στο καλό ρε φιλαράκια! Και μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί και τα κασκόλ σας, να τον ομορφύνετε πιο πολύ τον ουρανό».
Αδέρφια μας εκεί ψηλά που ζείτε, παρέα μας φωνάξτε δυνατά, να ξέρετε εσείς μας οδηγείτε από το 99