Μεγάλη Παρασκευή και η ΚΑΕ Παναθηναϊκός αποφάσισε να μας ταξιδέψει στην ιστορία. Να μας κάνει να μην κουνιόμαστε από τις οθόνες ώστε να μπούμε στη μηχανή του χρόνου και να βουρκώσουμε παρακολουθώντας όλη αυτή την έκρηξη και την πανευρωπαϊκή εξέλιξη του μπασκετικού Παναθηναϊκού στα χέρια του Παύλου Γιαννακόπουλου. Σαν σήμερα το «τριφύλλι» έραβε το δεύτερο αστέρι του στη Θεσσαλονίκη απέναντι, σε ένα επίσης ιερό τέρας του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, στη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο ήρθε το δεύτερο, για να ακολουθήσουν το τρίτο, το τέταρτο, το πέμπτο, το έκτο και μια απίστευτη επέλαση αυτής της μπασκετικής δυναστείας. Τα 19 Πρωταθλήματα του 1984 έγιναν 38 και τα τέσσερα Κύπελλα έγιναν 19! Λες και ένα μαγικό ραβδί άγγιξε έναν ταλαιπωρημένο γίγαντα και τον μετέτρεψε σε θεριό ανήμερο.
Μήπως τελικά ήταν έτσι; Το άγγιγμα του Παύλου «γέννησε» εκατοντάδες χιλιάδες φίλους για τον Σύλλογο και το τμήμα μπάσκετ ξεπέρασε τα όρια του πιο τρελού και φιλόδοξου οπαδού του. Άλλωστε, το 1987 που αποφάσισε να ηγηθεί ο Παύλος, το «τριφύλλι» έμοιαζε μαραμένο και προσπαθούσε να ανθίσει στα «ιερά» τσιμέντα της Λεωφόρου, ωστόσο, παρέμενε βυθισμένο στα τεράστια προβλήματα του.
Ο Δημήτρης Καρύδας εξιστορώντας τα γεγονότα της εποχής αποκάλυψε όλη την αλήθεια μέσα από μια φράση του Παύλου Γιαννακόπουλου η οποία αποτέλεσε τον προάγγελο και τη δέσμευση αυτού που θα ακολουθούσε. «Αν αναλάβω το μπάσκετ του Παναθηναϊκού θα το κάνω μια πανευρωπαϊκή δύναμη», είχε πει ο πατριάρχης της Παναθηναϊκής οικογένειας και τότε λίγοι μπορεί να τον πίστεψαν. Χρόνο με το χρόνο, όμως, ο γίγαντας σηκωνόταν, πατούσε στα πόδια του γερά και έσπαγε κάθε κορυφή. «Δεν είχαμε όρια», είπε ο Μάνος Παπαδόπουλος περιγράφοντας τις στιγμές ενώ το «ήθελα να πάρουμε τον Ντομινίκ», του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ακούγεται απλό αλλά αν αναλογιστεί κανείς ποιος παίκτης πάτησε στην Ελλάδα το 1995 θα καταλάβει για τι μέγεθος μεταγραφής μιλάμε και πως πραγματικά δεν υπήρχε όριο. Κάτι σαν το κλάμα στο γραφείο για την απώλεια του Ντράζεν Πέτροβιτς.
Το Παρίσι φωταγωγήθηκε, η Θεσσαλονίκη, η Μπολόνια, η Αθήνα, το Βερολίνο και η Βαρκελώνη έγιναν τα σημεία που κάθε παιδί μετρούσε τα άστρα. Οι «πράσινοι» αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν του ελληνικού μπάσκετ και παράλληλα το μέγεθος του πήγαζε μέσα από μικρές αλλά εξόχως σημαντικές λεπτομέρειες. Σαν αυτή που αποκάλυψε ο Λάμπης Ταγματάρχης για τα λόγια του Παύλου Γιαννακόπουλου στη διαπραγμάτευση για τα τηλεοπτικά δικαιώματα : «Κοίταξε παιδί μου εμένα δεν με ενδιαφέρει τόσο το ύψος του ποσού. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μην πάρει κανείς άλλος έστω ένα ευρώ παραπάνω από τον Παναθηναϊκό. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και τιμής της Παναθηναϊκής οικογένειας και ιδέας. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως εγώ συμφωνώ μαζί σου 10 και δίνεις κάπου 11. Αν μάθω πως ο Παναθηναϊκός πήρε 10 και κάποιος άλλος 11 δεν υπάρχει σύμβαση».
Κλείνεις τα μάτια και αντί επιλόγου γράφεις τις στιγμές όπως τις θυμάσαι. Το 2000 στην Πυλαία στις 20 του Απρίλη ο Ρέμπρατσα κυριαρχούσε κάτω από τα καλάθια και ο Όντετ Κάτας έδινε «αδερφική» μαχαιριά στη μεγάλη του αγάπη. Λίγη ώρα μετά η κούπα σηκωνόταν στο... Θεό, στη σκιά του Λευκού Πύργου και ο Παναθηναϊκός «εξηγούσε» σε όλους πως θα αποτελούσε τη κορυφαία ομάδα του αιώνα.
ΥΓ: «Γυρίζοντας από το αεροδρόμιο με σταμάτησε ένα παιδάκι με ένα μοτοποδήλατο και συγκινημένο μου λέει “πρόεδρε για τη χαρά που μας έδωσες θέλω να σου κάνω ένα δώρο. Θέλω να σου δώσω το πορτοφόλι μου με 1500 δραχμές. Θα σου έδινα και το μοτοποδήλατο αλλά το χρειάζομαι για να πάω στη δουλειά μου”, αυτές οι κουβέντες δεν πληρώνονται με τίποτα ούτε και μπορούν να ξεχαστούν ποτέ». Αυτή ήταν η ιστορία που έμεινε στον Παύλο Γιαννακόπουλο μετά την κατάκτηση της πρώτης Ευρωπαϊκής κούπας στο Παρίσι.
