Δεν υπάρχουν συμπτώσεις φίλοι μου, ούτε συγκυρίες. Όλοι είναι αρκετά έμπειροι για να συνειδητοποιήσουν πως αν κάτι έχει συμβεί περισσότερες από 10 φορές σε μια σεζόν, τότε η κατάσταση είτε είναι ανεξέλεγκτη κι έχει χαθεί ο έλεγχος από τα κεντρικά είτε απλά βρίσκεται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο και η εντολή είναι κεντρική.
Το παιχνίδι της Παρασκευής στο ΣΕΦ μπορεί να ήταν το πιο αδιάφορο βαθμολογικά που θα δώσουν φέτος οι δύο ομάδες, αλλά αποτελεί ορόσημο για τη φετινή σεζόν όπως εξελίχθηκε.
Η στοχοποίηση του Ναν στο ξεκίνημα ώστε να τον βγάλουν εκτός αγώνα με δύο κατά φαντασίαν φάουλ και όσα συνέβησαν στο τελευταίο τρίλεπτο όταν οι διαιτητές πιάστηκαν εξ απίνης με το come back από το πουθενά του Παναθηναϊκού, ξαφνικά έβγαλαν στον αφρό όλο το ζουμί της φετινής διοργάνωσης.
Η ολομέτωπη επίθεση του Παναθηναϊκού ασφαλώς δεν ήταν τυχαία. Κανένας δεν ενοχλήθηκε από την ήττα διότι ξέρουν πως δεν υπάρχει κόστος. Ήταν όμως ένα ποτάμι που φούσκωνε καιρό βλέποντας όχι τόσο τα δικά του παιχνίδια αλλά τι συμβαίνει γύρω του, απέναντι του. Και πλέον, οι καλές προθέσεις πάνε στον παράδεισο. Όλη η ουσία είναι οι πράξεις και οι πράξεις δείχνουν κάτι που μοιάζει με κεντρική εντολή για τη φετινή διοργάνωση.
Υπήρχαν κι άλλες σεζόν απροκάλυπτες διαιτησίες. Φώναζαν πολλοί και τότε. Αυτό δεν αναιρεί όμως πως κάποια στιγμή φτάνει και ο κόμπος στο χτένι.
Κι αν η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα και η Φενέρ μπορεί να πετάνε 20-30 εκατ. χωρίς να ανοίγει μύτη, δεν σημαίνει πως θα το κάνουν όλοι.
Η ανακοίνωση του Παναθηναϊκού δεν είναι διαμαρτυρίας σε καμία περίπτωση. Κι η στήλη ξέρει να διαβάζει πίσω από τις λέξεις. Η ανακοίνωση αυτή έχει προειδοποιητικό χαρακτήρα. Διότι άπαντες αντιλήφθηκαν ότι αν έφτασαν κάποιοι να κάνουν επίδειξη ισχύος σε τέτοιο ματς, πιθανότατα εκεί που θα κριθούν όλα να κατέβουν και με χατζάρες.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πως αν κάποιος μπορεί να πάει μπροστά στην οθόνη και να βγάλει τρελούς εκατομμύρια κόσμο που βλέπει το ματς από την τηλεόραση, τότε δε μπορείς να σκεφτείς πως το λάθος ήταν σαν του Πασχάλη, στιγμιαίο. Κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο σκοτεινό κρύβεται από πίσω.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην τα επικοινώνησε επίσημα αλλά έκανε όσα έπρεπε να κάνει με την Ευρωλίγκα. Κι εδώ τελειώνει ο ρόλος του και αρχίζουν οι θεσμικές αποφάσεις.
Όπως συνέβη και πέρυσι λοιπόν, η προεργασία και ο τρόπος που χειρίστηκε ο Παναθηναϊκός την κατάσταση, έστρωσαν τον δρόμο προς το F4, έτσι και φέτος θα γίνει ξεκάθαρο αν η εντολή είναι κεντρική. Αν δηλαδή, τα φθηνά politics επιβάλουν να επέλθει ισορροπία. Αντιλαμβάνεστε ότι δεν είναι καλό για κανέναν εκλεγμένο από σώμα 13 ομάδων, να παίρνει κάθε χρόνο η ίδια ομάδα το τρόπαιο. Ακόμα κι αν το αξίζει. Μήπως είναι ακόμα καλύτερο - όποιο σημαντικό πόστο κι αν έχει κάποιος στην διοργανώτρια αρχή είτε είναι Ισπανός είτε Λιθουανός είτε οτιδήποτε - να το πάρει πάλι κάποιος που έχει χρόνια;
Ερωτήματα θέτουμε. Κάποια ρητορικά και κάποια που χρίζουν απαντήσεων.
Σε αυτά που επιδέχονται απαντήσεων λοιπόν, η «απάντηση» της Ευρωλίγκα στο πώς θα διαχειριστεί τον Νίκολιτς θα αποτελέσει το πιο ξεκάθαρο μήνυμα. Αν λειτούργησε αυτόνομα. Αν ό,τι συνέβη ήταν τυχαίο. Αν ήταν μια κακιά στιγμή. Και πόσο μακριά θα φτάσει η βαλίτσα.
Αν η Ευρωλίγκα έχει πάρει την απόφαση να αποτελέσει τη λογική συνέχεια του Μπερτομέου, επιβραβεύοντας τα κομάντο, τότε το παιχνίδι αλλάζει. Είπαμε, το ντέρμπι της Παρασκευής μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα εξελίξεων.
