ΑΕΚ, σεζόν 2004-2005. Ό,τι κι αν σου πουν, είναι δύσκολο να το πιστέψεις. Όχι, αν δεν ήσουν εκεί να το ζήσεις. Όσο κι αν προσπαθήσουν να στο μεταδώσουν, δε θα το καταλάβεις. Δε θα το νιώσεις. Όχι, αν δεν ήσουν εκεί να το ζήσεις. Να το ακούσεις. Να το αφουγκραστείς, να δακρύσεις, να συγκινηθείς, να ανατριχιάσεις. Και όσο κι αν προσπαθήσουν να το αποκολλήσουν, δε θα συμβεί ποτέ. Γιατί θα έρχονται πάντα τέτοιες ιστορίες να το θυμίζουν. ΑΕΚ, σεζόν 2004-05. Εκείνη η ΑΕΚ ήταν η πιο αγαπησιάρικη ομάδα των τελευταίων είκοσι ετών στην Ελλάδα. Όσο κι αν επιλέγουν να σου θυμίζουν τα pin, τα party is over, τα ΟΔΔΥ, τα επεισόδια, τους ύμνους, θα χρειάζεται πάντα ένα βίντεο και μερικές κουβέντες για να αποτυπώσουν την πραγματικότητα όπως ήταν τότε, και όχι όπως παρουσιάζεται σήμερα…
«Τους στίχους δεν τους θυμάμαι. Τους είχαμε εκεί μπροστά μας για να τραγουδάμε. Ήταν μία πολύ όμορφη στιγμή και αστεία στιγμή. Είναι απίστευτο. Είναι μοναδικό. Αυτό το συναίσθημα με όλους αυτούς τους παίκτες, όλη την ομάδα. Βλέποντας το video μου έρχονται ξανά τόσα πολλά συναισθήματα».
Ο Μπρούνο Άλβες ήταν μέλος εκείνης της ομάδας. Εκείνης της παρέας που απογείωσε τον όρο overachievers και κατάφερε με τον Φερνάντο Σάντος να ηγείται της τρελής της πορείας, να κάνει ακριβώς ό,τι υποσχέθηκε: Να μην πάει για πρωτάθλημα! Ο Πορτογάλος ήρθε άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Μαζί του και ο Πάουλο Ασουνσάο. Πέρασε τόσο καλά, που αργότερα έστειλε και τον αδερφό του. Πέρασε τόσο καλά, ώστε κάθε φορά που επέστρεφε, αντάλλασσε όρκους αιώνιας αγάπης με τον κόσμο της ΑΕΚ. Άλλωστε, τότε, εκείνη τη σεζόν είχε πολλάκις γίνει ένας εξ αυτών. Και χωρίς να το κρύβει…
23 ετών μόλις. Χωρίς καν να έχει παίξει ακόμα στην πρώτη ομάδα της Πόρτο. Εκείνος που σήμερα έχει τέσσερα πρωταθλήματα Πορτογαλίας, δύο κύπελλα Πορτογαλίας, δύο σούπερ καπ Πορτογαλίας, δύο πρωταθλήματα Ρωσίας, ένα σούπερ καπ Ρωσίας, ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο Τουρκίας και ένα Euro (!!), τότε ήταν ένας νεαρός, φέρελπις ποδοσφαιριστές από τους δεκάδες που δανείζει δεξιά κι αριστερά η Πόρτο. Με μηδέν συμμετοχές στην πρώτη ομάδα των «δράκων» και άρτι αφιχθείς από Βιτόρια Γκιμαράες.
«Στην Ελλάδα για εμένα υπάρχει μόνο η ΑΕΚ. Από την στιγμή που ήρθα στην Ελλάδα προσπάθησα να έρθω σε επαφή με τους ανθρώπους, να τους γνωρίσω κι αυτό με βοήθησε να προσαρμοστώ πιο γρήγορα. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και θέλω να βάζω τα δυνατά μου ώστε να είμαι πάντα καλός. Αυτό ο κόσμος το αναγνώρισε και μου το ανταπέδωσε με την αγάπη του. Κι εγώ όμως αγάπησα πολύ αυτούς τους υπέροχους φιλάθλους. Δημιουργήθηκε σπουδαία χημεία ανάμεσά μας. Αγαπώ πλέον την Ελλάδα και μου αρέσουν οι άνθρωποί της. Πέρασα υπέροχα αυτή τη χρονιά», έλεγε τότε, το καλοκαίρι του 2005 φεύγοντας και προχωρώντας για να γίνει ένας από τους καλύτερους κεντρικούς αμυντικούς της Ευρώπης.
Και σήμερα, 17 χρόνια αργότερα, οι αναμνήσεις και το συναίσθημα θα παρέμενε ίδιο. Με την ΑΕΚ, άλλωστε, συναντήθηκαν ξανά. Εξωφρενικό ότι βρέθηκε να σκοράρει εις βάρος της. Το έκανε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2010 ως παίκτης της Ζενίτ. Ο Μπρούνο Άλβες με τα 34 γκολ σε 623 ματς, βρήκε τον αντίπαλο να το πετύχει. Ε, και; Τι κι αν έκανε το 2-0 στο 13’, τι κι αν η ΑΕΚ θα έχανε με 4-2 στην Αγία Πετρούπολη; Στις 16 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου όταν θα επέστρεφε ως αντίπαλος και παρότι είχαν περάσει πέντε χρόνια από την αποχώρησή του, τίποτα δεν ήταν διαφορετικό. Το χέρι στην καρδιά, αποθέωση, αναγνώριση, υπόκλιση… Σα να ήταν ξανά στο Ηράκλειο και να περίμενε το γκολ του Νίκου Λυμπερόπουλου στο 92’ για να σηκωθεί και να πανηγυρίσει σαν τρελός.
«Η φιλία και το δέσιμο με την ομάδα ήταν τόσο χαρακτηριστικό. Η ψυχή, ο τρόπος που ήμασταν ομάδα, που δουλεύαμε. Τόσο πάθος από όλους τους παίκτες, με τους οποίους είμαστε ακόμα φίλοι. Με πολλούς από αυτούς κάποιες φορές μιλάω ακόμα. Και ήταν μόνο για έναν χρόνο, αλλά δημιουργήσαμε έναν ισχυρό δεσμό και γερές σχέσεις μεταξύ μας».
Τα χρόνια πέρασαν και η ομάδα του 2004 ξεχάστηκε… Ο κόσμος δεν ξέχασε. Ο ίδιος δεν ξέχασε. «Όταν εγώ έφτασα στην ΑΕΚ η ομάδα δεν ήταν στην καλύτερη φάση. Χρειαζόμασταν περισσότερους παίκτες. Ο Φερνάντο Σάντος είχε πολύ καλή σχέση με την Πόρτο, καθώς είχε υπάρξει προπονητής της ομάδας, και με ρώτησε αν θα ήθελα να έρθω εδώ για να βοηθήσω την ΑΕΚ να γίνει πιο δυνατή. Μετά από εκείνη τη χρονιά όμως, άλλαξαν πολλά στην καριέρα και τη ζωή μου. Πραγματικά, έδωσα το 100% του εαυτού μου. Πάλεψα για την ΑΕΚ με ό,τι είχα, αλλά κάποια πράγματα δεν έχουν εξήγηση, απλά συμβαίνουν, επειδή ήταν γραφτό να συμβούν. Είδα δύο φορές παιχνίδια με τον κόσμο της ΑΕΚ, έχω πανηγυρίσει με τους οπαδούς στις εξέδρες μετά από νίκη της ΑΕΚ. Ήμουν μόνος στις εξέδρες και πανηγύριζα με τον κόσμο. Κι αυτό ήταν κάτι που συνέβη φυσικά, εξαιτίας της σχέσης μου μαζί τους. Είναι κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις, αλλά είναι ξεχωριστό».
Έντεκα χρόνια μετά τον Δεκέμβριο του 2010, ο Μπρούνο Άλβες επέστρεψε ξανά ως αντίπαλος. Βρήκε την ΑΕΚ ξανά ως αντίπαλος. Είχε αλλάξει το χρώμα των μαλλιών του, είχε αλλάξει το σώμα του, οι δυνάμεις του ίσως, η αξία του, όμως δεν είχε αλλάξει το συναίσθημα. Εκείνο που τον φέρνει πίσω.
«Η ΑΕΚ θα βρίσκεται πάντα στην καρδιά μου και στις σκέψεις μου και ποτέ δεν ξέρεις... Έχω πάρα πολύ γνώση και εμπειρία να μεταλαμπαδεύσω. Αν κάποιος με χρειαστεί ή με θέλει, ειδικά η ΑΕΚ, θα είμαι εκεί για να την στηρίξω».
