Ο Πεπ Γκουαρδιόλα είναι αναμφίβολα ο καλύτερος προπονητής της εποχής μας και ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Η συνεισφορά του στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, με όσα παρουσίασε στην Μπαρτσελόνα κυρίως, υπήρξε καταλυτική. Οι ιδέες του εκτόξευσαν στο άθλημα στην πιο επιθετική και θεαματική εκδοχή του, αυτή που απολαμβάνουμε εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια. Όπου κι αν έχει δουλέψει έκτοτε, δημιουργεί ομάδες υπέροχες να τις βλέπεις που κατακτούν εγχώριους τίτλους, συνήθως με ευκολία (ακόμα και στην εξαιρετικά απαιτητική Πρέμιερ Λιγκ), ενώ εξακολουθεί να παρουσιάζει καινοτομίες, τις οποίες πολλοί στην συνέχεια κοπιάρουν. Αυτό που λέει ο Αλέξης Σπυρόπουλος, ότι κάθε ήττα του Πεπ είναι καλή για το ποδόσφαιρο, διότι τον ωθεί να συνεχίσει να βελτιώνεται, έχει μεγάλη δόση αλήθειας.
Εντάξει. Τα παραπάνω έχουν γραφτεί πολλές φορές. Και αξίζουν στον Πεπ πέρα ως πέρα. Ταυτόχρονα όμως του αξίζει και η κριτική που δέχεται. Αν είσαι ο κορυφαίος και ως τέτοιος πας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ως τέτοιος θα κριθείς και όταν κάνεις λάθη. Και ο Γκουαρδιόλα έκανε λάθη. Ακόμα κι αν με κάποιο τρόπο η Σίτι γυρνούσε το παιχνίδι το βράδυ του Σαββάτου και νικούσε την Τσέλσι, πάλι η αρχική σκέψη του Καταλανού θα παρέμενε λανθασμένη. Η απουσία εξαριού – του πολύ καλού όλη την σεζόν Ρόδρι ή του Φερναντίνιο ή και των δυο μαζί – ακύρωσε τον Γκιουντογκάν και μαζί την εξαιρετική δουλειά που είχε κάνει ο Πεπ φέτος, με αυτό το σχήμα. Ούτε ο Στέρλινγκ του βγήκε φυσικά, όπως το βασικότερο πρόβλημα ήταν το κέντρο όπου ο Καντέ κυριάρχησε, χωρίς να ιδρώσει (όχι ότι ιδρώνει και ποτέ αυτό το παιδί…).
Δεν έχει τόση σημασία να μπούμε σε λεπτομέρειες. Σημασία έχει το επαναλαμβανόμενο μοτίβο: ο Πεπ φτιάχνει εξαιρετικά ποδοσφαιρικά σύνολα κατά την διάρκεια της σεζόν, αναδιατάσσει τα «όργανα» μέχρι να βρει την απαιτούμενη αρμονία και στη συνέχεια μαγεύει κοινό και αντιπάλους. Μέχρι να έρθει η στιγμή της πιο μεγάλης «συναυλίας». Εκεί κάτι παθαίνει: με μικρές ή μεγάλες, πάντως διόλου αναγκαίες αλλαγές, καταφέρνει να μπλοκάρει ο ίδιος και όχι ο αντίπαλος, το δημιούργημά του.
Έχει συμβεί ξανά και ξανά στο Τσάμπιονς Λιγκ: ο Γκουρδιόλα αλλάζει ξαφνικά την ομάδα του, όχι μόνο όσον αφορά στα πρόσωπα, κυρίως όσον αφορά στην αγωνιστική προσέγγιση, πριν από κρίσιμα ματς και χωρίς προφανή λόγο. Επιχειρεί καινοτομίες που δεν μοιάζουν αναγκαίες. Συνήθως το πληρώνει.
Οι αναλύσεις σχετικά με τους λόγους που συμβαίνει αυτό στέκονται κυρίως στην πίεση: ο Πεπ θέλει πολύ να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο του λείπει μετά την Μπαρτσελόνα. Και για αυτό ενίοτε θολώνει.
Πιθανόν να είναι έτσι. Προσωπικά σε όλο ετούτο διακρίνω και έντονες τάσεις ναρκισσισμού.
Ο Γκουαρδιόλα γνωρίζει άριστα το στάτους του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Όχι μόνος ως κορυφαίου προπονητή αλλά ως ένα είδος φιλοσόφου – γκουρού – διανοητή. Νομίζω ότι το απολαμβάνει. Απολαμβάνει τους ύμνους των συναδέλφων του, τα εγκωμιαστικά κείμενα των δημοσιογράφων, όλο τον μύθο που έχει στηθεί γύρω από το παράξενο και μονίμως ανήσυχο ποδοσφαιρικό μυαλό του. Και σταδιακά έχει αρχίσει να εγκλωβίζεται μέσα σε αυτόν. Κάτι που τον οδηγεί, σε κάποιες περιστάσεις να μην λειτουργεί με μοναδικό γνώμονα το καλό της ομάδας του αλλά με προτεραιότητα την συντήρηση και την γιγάντωση του μύθου.
Το να το σηκώσει η Σίτι, παίζοντας αυτό που σχεδόν τελειοποίησε όλη την χρονιά, δεν του αρκούσε. Πολύ συμβατικό για έναν διανοητή του μεγέθους του. Το να το σηκώσει χωρίς εννιάρι αλλά και χωρίς εξάρι, με όλο τον κόσμο να λέει «τι σκέφτηκε πάλι η τρελή ιδιοφυία». Να ο στόχος του Πεπ. Όχι απλώς να το πάρει με μια ομάδα που δεν το έχει πάρει ποτέ αλλά και με τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει και θα τον μελετούν στο μέλλον οι ιστορικοί του ποδοσφαίρου.
Ασφαλώς ο ίδιος και σε πρώτο επίπεδο θα απαντήσει πώς ό,τι κάνει, το κάνει για να απαντήσει στις ερωτήσεις που του θέτει κάθε ματς. Στον τελικό όμως απάντησε λάθος. Σε ερωτήσεις που δεν τέθηκαν ποτέ.
Θα μου πείτε, αν δεν είχε την συγκεκριμένη δόση ναρκισσισμού, ενδεχομένως να μην ήταν ο Πεπ. Σωστά. Το να μην είναι ο Πεπ όμως, έστω για ένα παιχνίδι, αλλά κάποιος κανονικός προπονητής που δουλεύει και αποφασίζει μόνο για το καλό της ομάδας του, δεν θα τον αποκαθήλωνε σε τίποτα. Ενδεχομένως να βοηθούσε τον μύθο του ακόμα πιο πολύ .
