Άγχος. Αγωνία. Εφίδρωση. Ταχυπαλμία. Συχνουρία. Ιδρωμένες παλάμες. Δύσπνοια. Υπέρταση. Αμηχανία. Υπερκινητικότητα. Γούρια. Κρατημένες ανάσες. Προσευχές.
Τίποτα, από αυτά δεν είναι ντροπή για έναν οπαδό. Για κάποιον που το θέλει πολύ. Για κάποιον που το περιμένει καιρό, χρόνια. Είναι συμπτώματα με τα οποία ζει κάθε Κυριακή, ενίοτε έχει μεσοβδόμαδη δόση.
Τα βιώνουν και πολλοί επαγγελματίες αθλητές. Κάποιοι παραλύουν από το άγχος. Κάποιοι αδυνατούν να διαχειριστούν την πίεση.
Και είναι και κάποιοι, που νιώθουν ότι παίζουν ακόμα στην αλάνα. Στην αυλή του σπιτιού τους. Στο προαύλιο του σχολείου τους.
Δεν έχουν άγχος. Δεν ανεβάζουν παλμούς. Δεν χάνουν το χαμόγελο τους. Το χαίρονται. Το απολαμβάνουν. Το νιώθουν. Το ζουν, σαν να είναι ακόμα μικρά παιδιά.
Χαχανίζουν. Πανηγυρίζουν γκολ τίτλου που άλλοι ονειρεύονται μια ζωή, κάνοντας χεράκια, σαν πιτσιρικάδες.
Την ώρα που οι περισσότεροι δεν είχαν αφήσει νύχια από αγωνία, ο Τάισον και ο Ντέλιας, δύο συνομήλικοι με διαφορά ηλικίας… καμιά εικοσαριά χρόνια έδειξαν για ποιο λόγο ο ΠΑΟΚ πήγε ευθεία. Μόνο ίσια.
Κάθε φορά που ένιωθες φέτος ότι θα πέσει χάμω και δεν θα ξανασηκωθεί ποτέ, εκείνος επέστρεφε για να δώσει απαντήσεις.
Μετά το στραπάτσο του πρώτου γύρου στην Νέα Φιλαδέλφεια, πήγε και έριξε μια ξεγυρισμένη τεσσάρα στο Καραϊσκάκης.
Μετά τον σοκαριστικό αποκλεισμό στο Κύπελλο, γύρισε το χαρτί και κατάφερε να τερματίσει πρώτος στην κανονική διάρκεια.
Μετά το στραπάτσο στο Ζάγκρεμπ και την οδυνηρή εντός έδρας ήττα από τον Άρη στην πρεμιέρα των πλέι-οφ, πήγε και έκανε μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ευρωπαϊκό του ιστορία απέναντι στους Κροάτες.
Μετά τον αποκλεισμό από την Μπριζ και την «αυτοχειρία» στην Λαμία, έκανε αυτό που έμοιαζε αδύνατο. Τρεις σερί νίκες στην Τούμπα. ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκό!
Μία ομάδα που όσο περισσότερο ήταν με την πλάτη στον τοίχο, τόσο καλύτερη εμφανιζόταν.
Εξωπραγματικό. Σπάνιο. Ασύλληπτο.
Την ίδια ώρα, ο βασικός του αντίπαλος στην μάχη του τίτλου, η ΑΕΚ, είχε τρία ματς-μπολ για το repeat, τα έχασε και τα τρία. «Λεωφόρος», «Τούμπα», «Καραϊσκάκης». Λέει κι αυτό πολλά για την πνευματική δύναμη των δύο γκρουπ.
Ο ΠΑΟΚ πήρε κεφάλι στην κούρσα, μα στην πραγματικότητα δεν έχει πετύχει ακόμα τίποτα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να διατηρήσει τους σφυγμούς του χαμηλούς και να πάει στο «Κλεάνθης Βικελίδης» για να παίξει, να το χαρεί, να το διασκεδάσει, όπως κάνει όλη την χρονιά.
Το άγχος θα το έχει ο… Άρης!
Ό,τι κι αν γίνει την Κυριακή, ένα σωρό εύκολα κλισέ πετάχτηκαν στα σκουπίδια:
Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου καταρρέει και σκέι κάθε χρόνο στα πλέι-οφ, γιατί… φταίει ο Ρουμάνος. Στα σκουπίδια.
Ο ΠΑΟΚ πληρώνει το γεγονός ότι δεν έχει σέντερ-φορ να τα παστελώνει. Στα σκουπίδια. Έχει την πιο παραγωγική επίθεση.
Ο Λουτσέσκου είναι εμμονικός, προβλέψιμος, βαρετός. Στα σκουπίδια.
Η θεωρία της αδειανής και σκοτεινής σουίτας. Στα σκουπίδια.
Αν αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Αντελίνο Βιεϊρίνια στο μέρος που λατρεύτηκε όσο λίγοι, ελάχιστοι δεν ξέρω άλλον καλύτερο οιωνό τίτλου, από αυτό το ονειρώδες φινάλε και την απόλυτη κορύφωση συναισθημάτων.
Αν ξανανοίξει τις πύλες του για φέτος ο ασπρόμαυρος ναός, για να υποδεχθεί κόσμο, θα είναι για μία τελετή που πιθανότατα δεν θα έχει προηγούμενο για να γιορταστεί το δυσκολότερο επίτευγμα στην ιστορία αυτού του συλλόγου…
