Αρχικα να συστήθω διότι δεν είσαστε υποχρεωμένοι να με γνωρίζετε. Ονομάζομαι Βάσω Πρεβεζιάνου, του Βασιλείου και της Λαμπρινής, σπούδασα επικοινωνία και ΜΜΕ και ασχολούμαι με το αθλητικό ρεπορτάζ.
Και είπα να γράψω αυτό εδώ το κείμενο με αφορμή την σημερινή ημέρα (Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας δηλαδή) και μιας και φέτος συμπληρώνω αισίως είκοσι χρόνια σε τούτη τη δουλειά, εργαζόμενη ως αθλητική συντάκτρια.
Με τα πάνω και τα κάτω, με εύκολες και δύσκολες στιγμές, με περιοδους πολλής δουλειάς και με άλλες (ευτυχώς ελάχιστες) ανεργίας. Κοινώς δεν είμαι χθεσινή στη δουλειά και στον χώρο.
Έγραψα για τον εναλλακτικό τίτλο που θα μπορούσε να έχει αυτό το κείμενο για το κυρα Βάσω πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο ή να φτιάξεις κανένα φαγητό στον άντρα σου παίρνοντας ένα σχόλιο που πριν από καιρό είδα κάτω από ένα άρθρο μου.
Κάποια ανάλυση προσπάθησα να κάνω σχετικά με κάποιο ζήτημα διεθνούς ποδοσφαίρου, αλλά υπήρξαν μερικοί (όχι μόνο αυτός ο ένας που έγραψε το συγκεκριμένο σχόλιο) που δεν το εκτίμησε και με παρότρυνε να γυρίσω στον κατά τη γνώμη του φυσικό χώρο της γυναίκας, την κουζίνα.
Άλλος σχολιάζει σε άλλο κείμενο μου ότι πάτησε το κλικ, είδε ότι έχει γράψει για ποδόσφαιρο μια γυναίκα και επομένως δεν έκανε τον κόπο να χάσει τον χρόνο του για να το διαβάσει.
Διότι Μπάμπη μου από τα Πετραλωνα, νομίζεις εσύ ότι επειδή είσαι άνδρας αυτόματα είσαι και ειδήμων επί του ποδοσφαίρου. Λες και φίλε Μπαμπη είναι καμιά τρομερή επιστήμη να κρίνεις αν σε μια φάση έχει γίνει πέναλτι ή αν ο τάδε προπονητής παρέταξε πολύ αμυντικά την ομάδα του και πάει λέγοντας...
Αν είσαι γυναίκα, είσαι ανίκανη να μιλήσεις για ποδόσφαιρο. Για τους άνδρες δεν τίθεται θέμα… Οι γυναίκες, βέβαια, μπορούν να γράφουν για ρυθμική γυμναστική, για συγχρονισμένη κολύμβηση, για ιππασία. Για αυτά «επιτρέπεται», δεν υπάρχουν σχόλια.
Είκοσι χρόνια σε αυτή τη δουλειά και εξακολουθώ δυστυχώς να βλέπω ανισότητες με πρώτη αυτή τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει στον αριθμό αγοριών και κοριτσιών που θέλουν να γίνουν αθλητικοί συντάκτες. Και επίσης στις λιγότερες ευκαιρίες που εξακολουθούν να δίνονται στις γυναίκες με γνώμονα ακριβώς το ίδιο που έχουν και κάποιοι οπαδοί: ότι δεν κατέχουν το αντικείμενο.
Ανισότητες στους μισθούς, στις ευκαιρίες. Υπάρχουν και σε αυτό το χώρο και φυσικά σε άλλους. Δεν υπάρχει ισότητα σε κανέναν εργασιακό χώρο. Δεν είναι φεμινιστική κρίση, είναι η αλήθεια. Και αμφισβήτηση ακόμα. Αν ξέρεις, αν μπορείς να ανταποκριθείς.
Κάποτε με έπιανε το παράπονο με τα πικρόχολα σχόλια, τώρα πια γελάω με αυτούς που κρίνουν βάσει στερεοτύπων χωρίς να ξέρουν. Είσαι γυναίκα εσύ δεν ξέρεις από μπάλα. Χα! νομίζεις, απαντώ.
Αν ο Μπάμπης δεν θέλει να με διαβάσει, ας μην το κάνει. Αδιαφορώ. Δεν γράφω για στενόμυαλους, έτσι και αλλιώς. Διότι σε αυτούς ανήκουν τα άδικα, τα υποτιμητικά, τα ντροπιαστικά σχόλια.
Απλά, θέλω να πω ότι ακόμα και το 2021 μιλάμε για ανισότητες ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Σε ευκαιρίες, αλλά και στο «φαίνεσθαι». Στο πως κρίνονται οι μεν και οι δε για τη δουλειά τους. Στην αθλητική δημοσιογραφία, που είναι παραδοσιακά ανδροκρατούμενος χώρος, σε κάθε χώρο. Στο πως αντιμετωπίζονται οι γυναίκες εργαζόμενες από τους εργοδότες, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι άνδρες.
Σε εμένα δόθηκαν πέντε ευκαιρίες, σε άλλες δέκα, σε μερικές καμία. Κι ας την άξιζαν. Απλά δεν κρίθηκαν για την αξία τους και την ικανότητά τους, αλλά ως γυναίκες. Και βρέθηκαν υποδεέστερες…
Δεν θα μιλήσω εδώ για λεκτική κακοποίηση ή για σεξουαλική παρενόχληση. Αυτά είναι ζητήματα τώρα πιο επίκαιρα από ποτέ. Και δείχνουν έναν ακόμα λόγο για τον οποίο η μάχη δεν έχει κερδηθεί ακόμα…
Και αφού δεν έχει κερδηθεί συνεχίζεται για όλες: για την αθλητική συντάκτρια, για την γιατρό, για τη νοσηλεύτρια, για την καθαρίστρια, για τη δασκάλα, για την γυναίκα που κατεβαίνει στον δρόμο για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, που φωνάζει δυνατά για να ακουστεί η φωνή της, για όλες…
