Όποιος αφιερώσει λίγο χρόνο για να ανατρέξει στις δηλώσεις του Πέδρο Μαρτίνς και της πλειοψηφίας των παικτών του Ολυμπιακού μετά τους αγώνες του Νοεμβρίου, θα διαπιστώσει εύκολα το μοτίβο. Αυτό που βλέπουμε εγώ κι εσύ, το ότι η συγκεκριμένη ομάδα είχε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο κατά το οποίο έπρεπε να αναθεωρήσει κάποια πράγματα για τον ποδοσφαιρικό εαυτό της και να αναζητήσει λύσεις σε πολύ συγκεκριμένα αγωνιστικά ζητήματα, προφανώς και το είχαν εντοπίσει και οι ίδιοι.
«Τώρα είμαστε πολύ επιθετικοί και δυναμικοί στις κινήσεις μας. Στο να μπαίνουμε στις φάσεις και την τελική προσπάθεια. Το διαχειριζόμαστε διαφορετικά. Είναι σαν να πιάσαμε αυτό που κυνηγούσαμε τόσο καιρό. Είμαστε πολύ δυναμικοί και με πολύ κατοχή μπάλας». Αυτή ήταν η απάντηση του Πορτογάλου στην πρώτη ερώτηση που του έγινε στη συνέντευξη Τύπου μετά το 4-1 επί της ΑΕΛ για το τί αλλαξε και οι «ερυθρόλευκοι» φτάνουν πια σε εύκολες νίκες. Η συγκεκριμένη ομάδα δεν είχε φυσικά πρόβλημα στο να φτιάχνει φάσεις, είχε όμως ένα, σταθερά παρατηρημένο από πέρσι κιόλας, πρόβλημα στο να τις τελειώνει. Αυτό ήταν το τρίτο διαδοχικό ματς πρωταθλήματος κατά το οποίο ο Ολυμπιακός παρουσιάζει -επιτέλους- μια επιθετική αποτελεσματικότητα που εναρμονίζεται με την παραγωγικότητά του σε φάσεις. Αυτό που άλλαξε προφανώς και δεν ήταν η φιλοσοφία της ομάδας ή η τακτική -τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό- αλλά λεπτομέρειες που μόνο αυτοί που βρίσκονται καθημερινά μέσα σε ένα γήπεδο μπορούν να καταλάβουν.
Πλέον όμως, στα τρία τελευταία 90λεπτα πρωταθλήματος, ο Ολυμπιακός έχει πετύχει 12 γκολ, 3 στο Αγρίνιο, 5 στην Τρίπολη και 4 επί της ΑΕΛ. Με τον Ελ Αραμπί να επιστρέφει για τα καλά στον πίνακα του σκορ, με τον Μασούρα να βρίσκει σταθερά και αυτός πια τον δρόμο προς τα δίχτυα και τον δαιμονισμένο Σουντανί να παραμένει ο πιο σταθερός, ο πιο συνολικά αποτελεσματικός παίκτης της ομάδας από την αρχή της σεζόν. Με τους κεντρικούς χαφ του (Μπουχαλάκη – Καμαρά) να δημιουργούν περισσότερο, παίζοντας πιο κάθετα.
Η γενικότερη εικόνα της ομάδας σε αυτά τα ματς του Δεκέμβρη, σε Ελλάδα και Ευρώπη, είναι πρακτικά η απάντηση των ίδιων των «ερυθρόλευκων» στον εαυτό τους. Αυτά που δεν έκαναν σε καμία περίπτωση π.χ. σε ματς όπως με τον Πανιώνιο και την Ξάνθη ή και σε ματς που τελικά νίκησαν αλλά δυσκολεύθηκαν, όπως απέναντι στον ΟΦΗ, τα έκαναν όπως ακριβώς έπρεπε με Παναιτωλικό, Αστέρα Τρίπολης και Λάρισα.
Το σύνθημα «δουλειά και περισσότερη δουλειά» του workaholic Πέδρο Μαρτίνς ο οποίος αφιερώνει το 100% της ζωής και της καθημερινότητάς του στον Ολυμπιακό, είναι το σημαντικότερο εργαλείο της δουλειάς που γίνεται στου Ρέντη. Και η δουλειά αυτή δεν έχει σχέση μόνο με το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Ο Μαρτίνς και οι άμεσοι συνεργάτες του, ένα επιτελείο που διαθέτει κορυφαία τεχνογνωσία στο να δημιουργεί και να εκτελεί ένα ποδοσφαιρικό πλάνο, έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν και ένα στοιχείο που αποτελεί την βάση για κάθε σπουδαία, σύγχρονη ομάδα:
Να αναγνωρίζει τα λάθη της, τα προβλήματά της και να ακολουθεί την επιστημονική μεθοδολογία επίλυσής τους.
1) Αναγνώριση του προβλήματος
2) Συγκέντρωση των πιθανών λύσεων
3) Επιλογή της καταλληλότερης πιθανής λύσης
4) Εκτέλεση
5) Αξιολόγηση / επανέλεγχος
Σε αυτό το κομβικό Νο1 της λίστας βρίσκεται πρακτικά και ολόκληρη η ουσία. Αν δεν αναγνωρίσεις το πρόβλημα, προφανώς και δεν θα μπορέσεις ποτέ να το διορθώσεις. Ο Μαρτίνς και οι παίκτες του σίγουρα το είχαν εντοπίσει πολύ νωρίτερα από όλους τους υπόλοιπους, όμως σε αντίθεση με το τί μπορεί να πιστεύει ο μέσος θαμώνας καφενείου με δίπλωμα UEFA Pro, γνώριζαν σπάνια αλλάζει κάτι από τη μια μέρα στην άλλη.
Το τι τελικά άλλαξαν, ποιες ήταν αυτές οι δυσανάγνωστες στον μέσο παρατηρητή λεπτομέρειες που βελτιώθηκαν, που τροποποιήθηκαν, ώστε η ομάδα να φτάσει από την κατά συρροή σπατάλη ευκαιριών στο να ξεκινά δύο σερί ματς με ευστοχία Λούκα Ντόντσιτς σε step back τρίποντο, το γνωρίζουν καλά οι εσώκλειστοι στου Ρέντη.
Στο... περίπου, φυσικά και γίνεται να εντοπιστούν κάποια πράγματα. Από τα ζητήματα νοοτροπίας, διάθεσης και συγκέντρωσης από μια σημαντική μερίδα του ρόστερ ανάμεσα σε ματς με... σημασία -δηλαδή ντέρμπι ή ευρωπαϊκά- και τα πιο... ταπεινά εγχώρια ματς. Από καθαρά τεχνικά ζητήματα, δηλαδή στο πώς τελειώνουν τις φάσεις μπροστά στον αντίπαλο γκολκίπερ ή ακόμη πιο απλά, στο αν σηκώνουν το κεφάλι πριν την τελική πάσα για να εντοπίσουν την καλύτερη δυνατή επιλογή άρα και να έχουν και καλύτερο τελικό αποτέλεσμα. Μέχρι πιο τακτικά ζητήματα, δηλαδή στο πώς χρησιμοποιούνται οι κεντρικοί χαφ από τη μέση και μπροστά ή που βρίσκεται ο πιο κοντινός παίκτης στον σέντερ φορ, πίσω του ή δίπλα του. Δηλαδή την αλλαγή του 4-2-3-1 στο 4-4-2.
Όλα τα παραπάνω στο τέλος της ημέρας φυσικά και δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Δηλαδή το τι περιλαμβάνουν τα τρία ενδιάμεσα στάδια στη μεθοδολογία επίλυσης του προβλήματος. Το ζουμί για τον συγκεκριμένο Ολυμπιακό είναι ότι συνεχίζει να λειτουργεί σε υψηλά στάνταρ, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου και δεν σταματά να εξελίσσεται, να αναζητά το ταβάνι του. Η διαρκής αναζήτηση της αυτοβελτίωσης είναι η βάση της δημιουργικότητας και ως δημιουργική σκέψη στην ψυχολογία ορίζεται η λύση προβλημάτων στα οποία υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις. Όλο αυτό, στον συγκεκριμένο Ολυμπιακό είναι που κάνει κύκλους μέσα στο γήπεδο. Και αυτή η ποδοσφαιρική δημιουργικότητα της συγκεκριμένης ομάδας έχει φτάσει σε ένα σημείο που πλέον έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς και να πείθει και τον πλέον δύσπιστο.
