Όταν ο ΠΑΟΚ κληρωνόταν στα προημιτελικά του Conference League με τη Μαρσέιγ στο μυαλό των περισσοτέρων ουδέτερων παρατηρητών, αυτή ήταν μία κακή κλήρωση.
Το μονοπάτι είχε γίνει πραγματικά δύσβατο. Αντίπαλος με μεγαλύτερη ποιότητα και βάθος στο ρόστερ, ομάδα από το πάνω ράφι άλλης διοργάνωσης, η οποία συν τοις άλλοις κουβαλά την προίκα υψηλότερων ευρωπαϊκών παραστάσεων.
Παίζει κι αυτό τον ρόλο του στο τέλος. Λεπτομέρεια, αλλά σημαντική. Η φανέλα που λέμε…
Ο ΠΑΟΚ που δυσκολευόταν να τελειώσει την υπόθεση πρόκριση από τον όμιλο του Conference τον Δεκέμβρη, στη δίνη του καταστροφικού για την ψυχολογία και την αγωνιστική του εξέλιξη Νοεμβρίου, δεν έχει όμως καμία σχέση με την ομάδα που παρουσιάζει εκτός των συνόρων ο Λουτσέσκου από τον Φλεβάρη και μετά.
Κι αυτή η διαφορετική βάση από την οποία ο «Δικέφαλος» ξεκίνησε τη μάχη πρόκρισης κόντρα στους Γάλλους, αποδείχτηκε στην απάντηση που ήρθε από τους «ασπρόμαυρους» στο δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης στο «Βελοντρόμ».
Τα πρώτα 45 λεπτά ο ΠΑΟΚ μπήκε φοβικά. Πιο φοβικά από όσο τον έχει εκπαιδεύσει ο προπονητής του.
Δεν χαιρόταν για το γεγονός ότι ήδη αγωνιζόταν στους «8» μίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης και έτσι δεν ελευθερώθηκε από τη δίψα για μία ακόμα μεγαλύτερη αγωνιστική υπέρβαση χωρίς την πίεση της αποτυχίας, καθώς ήδη ήταν επιτυχημένος.
Εγκλωβίστηκε από την επιθετικότητα και την ποιότητα της Μαρσέιγ και αντί να… χαλάσει το μυαλό των Μασσαλών, που όταν πιεστούν δείχνουν ότι είναι ασύνδετοι και λιγότερο ομάδα, χάλασε το δικό του.
Το δίλημμα του Λουτσέσκου πριν τη σέντρα ήταν επιθετικότητα και αιφνιδιασμός με την είσοδο του Μπίσεσβαρ στην ενδεκάδα ή προτεραιότητα από νωρίς η ισορροπία με τον Ελ Καντουρί στο αρχικό σχήμα;
Τελικά ο Μαροκινός αποτέλεσε με διαφορετικό τρόπο τον άσο στο μανίκι του προπονητή του, ο οποίος βλέποντας ότι δεν έχει και πολλά παραπάνω να χάσει από το 2-0 του ημιχρόνου, τον έριξε στο παιχνίδι αντικαθιστώντας τον Τσιγγάρα, εκμεταλλευόμενος σε μεγάλο βαθμό τα στοιχεία του Αουγκούστο σε ρόλο οκταριού.
Ο μοιραίος Ελ Καντουρί στη «Λεωφόρο», αυτός που τον λύτρωσε και τον κράτησε όρθιο στη μάχη της Μασσαλίας. Πόσο ΠΑΟΚ...
Ο «Δικέφαλος» είχε συνέλθει αγωνιστικά, δείχνοντας ότι δεν πήγε για… τουρισμό στο «Βελοντρόμ» χορτασμένος από όσα έχει ήδη καταφέρει, αλλά με δίψα για ακόμα μεγαλύτερη διάκριση γιατί αυτή είναι η ευκαιρία του.
Αυτές τις ευκαιρίες, εξάλλου, τις αρπάζεις υπό τι πρίσμα του «ή τώρα ή ποτέ» γιατί δεν ξέρεις πότε θα σου δοθεί η επόμενη.
Το στοιχείο της αντίδρασης, της αυταπάρνησης από την άρνηση να παραδοθεί, ο ΠΑΟΚ το χτίζει μήνες τώρα και στο «Βελοντρόμ» φρόντισε να κάνει «όπλο» αυτή την προίκα, κοιτώντας κατά διαστήματα στα μάτια την καλύτερη, βάσει ποιότητας του ρόστερ, Μαρσέιγ.
Ο εκνευρισμός που μετέφερε ο Σαμπάολι στους παίκτες του ήταν το σημάδι ότι ο ΠΑΟΚ έκανε αυτό που έπρεπε, με τον Πασχαλάκη και τις πολλές ατομικές θυσίες παικτών του «Δικεφάλου» στην άμυνα να δίνουν την ευκαιρία στην ομάδα της Θεσσαλονίκης να παλεύει μέχρι το φινάλε για να κάνει πιο ρεαλιστικό τον στόχο στην Τούμπα.
Η πρώτη νίκη του ΠΑΟΚ είναι πως κανείς δεν θεωρεί τη Μαρσέιγ το απόλυτο φαβορί. Κι ας είναι…
Αυτό που μένει να κάνει ο «Δικέφαλος στο δεύτερο παιχνίδι στην Τούμπα είναι να εξαντλήσει από την πλευρά του τις πιθανότητες να συνεχίσει να ονειρεύεται, σε ένα δικαίωμα που ο ίδιος με κόπο κέρδισε για τον κόσμο και την ιστορία του.
Υ.Γ. Ο ποδοσφαιρικός χρόνος μέχρι την επόμενη Πέμπτη είναι πολύς, οπότε ίσως είναι νωρίς για περαιτέρω εκτιμήσεις και αναλύσεις αυτού του παιχνιδιού που έρχεται.
Το σίγουρο είναι πως θα πρέπει αυτή η μάχη να πραγματοποιηθεί χωρίς φιλοξενούμενους οπαδούς, καθώς αυτά που ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στη Μασσσαλία δεν έχουν προηγούμενο, σε μία πόλη παραδομένη στις ορέξεις των χούλιγκαν υπό τον φόβο αναταραχής μίας φτωχής και πιεσμένης οικονομικά τοπικής κοινωνίας.
Και όποιος θα βρεθεί στην Τούμπα θα πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι το όνειρο του ΠΑΟΚ να κάνει όσο πιο μακρινό το ευρωπαϊκό του ταξίδι είναι τόσο μεγάλο που δεν πρέπει να θυσιαστεί για τίποτα.
