MENU

Αν επιχειρήσει κανείς να κρίνει αποσπασματικά την παραίτηση Μπουτσικάρη από την προεδρία της Λίγκας, θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια σε λανθασμένο συμπέρασμα.

Το πρόβλημα με τον συνεταιρισμό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, είναι δομικό. Παρότι οι δύο τελευταίοι πρόεδροι απέτυχαν να αντιμετωπίσουν στοιχειώδη ζητήματα, είναι δύσκολο να τους μεταβιβάσεις την κυρίαρχη ευθύνη.

Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί θα έπρεπε ο πρόεδρος της Super League να είναι πρόεδρος ή αντιπρόεδρος ΠΑΕ. Η θεσμική του ιδιότητα τον αναγκάζει να μπει σ’ ένα παιχνίδι συσχετισμών και συμβιβασμών, το οποίο περισσότερο διχάζει, παρά ενώνει.

Η σταθερή άποψη της στήλης εδώ και δεκαπέντε χρόνια είναι ότι ο πρόεδρος της Λίγκας πρέπει να είναι άνθρωπος της αγοράς. Ενας μάνατζερ που θα αναλάβει να διοικήσει το συνεταιρισμό τουλάχιστον για τρία χρόνια και θα επιλεγεί με βάση αξιολογικά κριτήρια. 

Ο άνθρωπος αυτός πρέπει να είναι αποκομμένος από το σημερινό τοξικό περιβάλλον και να συνεισφέρει τις γνώσεις του ώστε το προϊόν να αποκτήσει υπεραξία και μίνιμουμ αξιοπιστίας.

Θα αναρωτηθείτε: Θα τον αφήσουν ήσυχο οι ιδιοκτήτες των ομάδων που έχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα; Κι όμως: Κάποιοι απ’ αυτούς είναι ιδιοκτήτες και άλλων επιχειρήσεων, στις οποίες μπόρεσαν να βρουν κοινή συνισταμένη ώστε να διοικηθεί ένα συλλογικό όργανο.

Οσο οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες δεν αντιμετωπίζουν τις ομάδες ως επιχειρήσεις, τόσο θα υποβαθμίζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν λέμε να πετάξουν στα σκουπίδια το συναίσθημα, αλλά είναι αδύνατον σε ένα χώρο που διακρίνεται για τον άκρατο επαγγελματισμό να μην ισχύουν βασικοί κανόνες επιχειρηματικότητας.

Για να φτάσουμε στην επιλογή ενός προσώπου που θα έχει σχέση αποκλειστικά με την αγορά, πρέπει να αλλάξει το καταστατικό της Super League. Αυτό είναι το εύκολο. Αρκεί να συμφωνήσουν οι Big 4. Το τελευταίο, δυστυχώς είναι το πιο δύσκολο.

Πάντως, μόνο ο ρεαλισμός θα διώξει την εσωστρέφεια. 

Η λύση για την προεδρία της Super League