Κάθε χρόνια τέτοια μέρα η ίδια ιστορία. Το ίδιο συναίσθημα. Αλλοι στο χαβαλέ και τα μικρά ή μεγάλα ψεματάκια και εμείς μέσα σε ένα κάρο μελαγχολικές θύμησες. Να μας χαλάνε το μυαλό, μα να μας γεμίζουν και με υπερηφάνεια. Γι’ αυτή την τεράστια μορφή που ζούσε ανάμεσά μας, που έγινε κομμάτι της ζωής μας και της ιστορίας του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου…
Εντάξει, φέτος τα πράγματα είναι αλλιώς. Η μαυρίλα αφορά τους πάντες και τα πάντα, όμως για όλους όσους έχουν το τριφύλλι στην καρδιά είναι απλά μια Πρωταπριλιά όπως οι προηγούμενες δεκαέξι. Από το 2004 όπου «έφυγε» ο τεράστιος Γιάννης Κυράστας πάντοτε τέτοια μέρα θα υπάρχει ένας κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι. Ειδικότερα για τους άνω των τριάντα – σαράντα είναι σαν να χάθηκε ένα κομμάτι από τη ζωή τους.
«Εφυγε» γράφτηκε παραπάνω; Ε γράψτε λάθος. Γιατί οι άνθρωποι «φεύγουν» μόνο όταν τους ξεχνάμε και ο Γιάννης Κυράστας είναι από αυτούς που δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Γιατί είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Και μόνο ο ντόρος που γίνεται ΠΑΝΤΑ τέτοια μέρα εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες φτάνει και περισσεύει για να (από) δείξει το μεγαλείο του ανδρός. Η λάμψη του δεν σβήνει και δεν ξεθωριάζει ποτέ. Ή μήπως είναι τυχαίο το ακόμα και σήμερα ανατριχιαστικό «αυτή η κούπα να φτάσει στα άστρα για τον Γιά για τον Γιάννη τον Κυράστα»;
Βλέπετε ο Γιάννης ήταν κορυφαίος με ότι κι αν καταπιάστηκε. Σαν παίκτης, μιλάμε για υπόδειγμα στη θέση του λίμπερο. Σαν προπονητής έφτιαχνε ομάδες που χαιρόσουν να τις βλέπεις ενώ και σαν φίλος και άνθρωπος ήταν το κάτι άλλο. Πραγματική ευλογία για όσους είχαμε την τύχη και την τιμή να έρθουμε πιο κοντά του.
Να μας ανοιχτεί, να του ανοιχτούμε, να πούμε μια κουβέντα παραπάνω και να βουτήξουμε μέσα στον απίστευτο πλούτο της ψυχής και της καρδιάς του. Γι΄ αυτό και εκείνες οι μέρες στη ριμάδα την «Ευρωκλινική» ήταν πραγματικός Γολογοθάς. Να ξημεροβραδιάζεσαι εκεί και να προσεύχεσαι, ελπίζοντας πως θα διορθωθεί ένα ιατρικό λάθος. Γιατί ΝΑΙ μπορεί να μην είμαι γιατρός αλλά από ΛΑΘΟΣ χάθηκε ο Γιάννης κύριοι.
Τι αλήθεια μπορεί να πει κανείς και για τις ομαδάρες που έφτιαξε ο Γιάννης; Το 2000 χαιρόταν η Ελλάδα που έχει τέτοια ομάδα, αυτός ψηφίστηκε καλύτερος προπονητής, ο Παναθηναϊκός καλύτερη ομάδα αλλά το πρωτάθλημα πήγε στην… Παράγκα. Εφυγε, ξαναγύρισε, έφτιαξε την Εθνική του Γιούρο και τον μεγάλο Παναθηναϊκό του Τσάμπιονς Λιγκ. Φτάσαμε να έχουμε προκριθεί στην επόμενη φάση των ομίλων μια αγωνιστική πριν τη λήξη και να το ρίχνουμε στις βουτιές και την ντόλτσε βίτα στη Μαγιόρκα. Τι να λέμε τώρα…
Μέχρι που αποφάσισε να φορέσει το καπέλο του και να φύγει. Πριν τον… φύγουν. Ηταν μια ήττα από τον ΠΑΟΚ με χειρουργείο στη Λεωφόρο, ο Γιάννης παραιτήθηκε περισσότερο για να δοκιμάσει κι αν θέλετε να ξυπνήσει την τότε διοίκηση και όταν διαπίστωσε ότι δεν άνοιξε μύτη απομακρύνθηκε σαν κύριος από προσώπου γης. Και από τότε ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν τον ξαναείδαμε…
ΥΓ: Αντί επιλόγου δυο λόγια ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΑΝΔΡΟΣ. «Σε παρακαλώ άνοιξε το παράθυρο, θέλω να ακούω τη ΘΥΡΑ 13…». «Θα πεθάνουμε ρε γι’ αυτούς τους αλήτες; Όχι, δεν θα πεθάνουμε. Θα κάτσουμε και θα πολεμήσουμε».
