Τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν προπονητές στον Παναθηναϊκό που έπρεπε να δουλέψουν με νέα παιδιά και ξένους αμφιβόλου αξίας. Κάποιοι δεν είχαν καν δικαίωμα να ζητήσουν την αγορά ξένων παικτών. Υπήρξαν προπονητές που άρχιζαν τη σεζόν και μάθαιναν στην πορεία πως πρέπει να πωληθούν παίκτες για να βγει η σεζόν και να μη… βαρέσει κανόνι η ομάδα.
Τεχνικοί που έπρεπε να αρκεστούν στο τέταρτο μπάτζετ της χώρας. Κάνοντας τις απαραίτητες επιλογές, χωρίς να μπορούν να έρθουν ποδοσφαιριστές αντάξιοι του επιπέδου των «πράσινων», παρά τη φιλότιμη προσπάθειά τους. Αυτοί οι προπονητές αντιμετωπίστηκαν-το λιγότερο-με συμπάθεια από τον κόσμο του Παναθηναϊκό.
Υπήρξε βέβαια και η ξεχωριστή περίοδός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς όπου είχε αλλάξει η μεταγραφική πολιτική των Πρασίνων, υπήρχε διάθεσή για πολύ ακριβότερες μεταγραφές κι έγιναν πράγματι ορισμένες κινήσεις, αλλά ήταν ο ίδιος ο Σέρβος τεχνικός που έβαζε... κόφτη, με αποτέλεσμα να έρχονται παίκτες με χαμηλότερο ποιοτικό δείκτη από αυτόν που είχε διάθεση να ξοδέψει η διοίκηση.
Ο Ντιέγκο Αλόνσο δεν ανήκει σε καμία απ’ αυτές τις κατηγορίες. Ο Ουρουγουανός τεχνικός ανέλαβε τον Παναθηναϊκό βρίσκοντας ένα ρόστερ με καλές λύσεις, έχοντας αποκτηθεί ο Μαξίμοβιτς και ο Μπάλντοκ. Του δόθηκε η ελευθερία να δουλέψει με τον τρόπο που ήθελε και κυρίως το μπάτζετ για να κάνει μεταγραφές επιπέδου τις οποίες είχε να δει μια 15ετία το «τριφύλλι».
Η ποιότητα που προστέθηκε στο ρόστερ, οι λύσεις που υπάρχουν δημιουργώντας πληρότητα, είναι ακριβώς αυτό θέλει ο κάθε προπονητής. Για να μπορεί να «χτίσει» κάτι ωραίο που θα μπορέσει να διεκδικήσει τους στόχους οι οποίοι έχουν τεθεί.
Ο Παναθηναϊκός τα προηγούμενα χρόνια, διεκδίκησε τίτλο μέχρι τελευταία αγωνιστική, μην έχοντας παίκτες για να αντικαταστήσει πιθανή απουσία σε συγκεκριμένες θέσεις. Άρα αυτόματα αντιλαμβανόμαστε ποιος πρέπει να είναι ο στόχος τώρα, όπου ο Παναθηναϊκός έχει το μεγαλύτερο μπάτζετ, τις κορυφαίες λύσεις και συνολικά η μόνη έγνοια για τον προπονητή είναι να μετατρέψει αυτά τα «υλικά» σε κάτι ποδοσφαιρικά ωραίο.
Από το «τριφύλλι» έχουν φύγει τεχνικοί που επέδειξαν έργο, όταν τα αποτελέσματα έπαψαν να είναι τα ενδεδειγμένα σύμφωνα με τα θέλω της διοίκησης. Όπως ο Αναστασίου, ο Γιοβάνοβιτς. Άλλοι αποχώρησαν για διάφορους λόγους, άλλοι δεν ήθελαν να κάτσουν, άλλοι αποδείχτηκαν… μαθητευόμενοι μάγοι. Κοινός παρονομαστής όλων, ήταν πως ποτέ δεν είχαν τα εχέγγυα και τα προνόμια που απολαμβάνει ο Αλόνσο. Σε επίπεδο παροχών για τον καταρτισμό του ρόστερ.
Είναι λογικό και θεμιτό, αυτό να μειώνει το διάστημα της υπομονής και της εύλογης αναμονής για να φανεί το έργο του κάθε τεχνικού. Η ποιότητα στο ρόστερ αποτελεί τεράστια παρακαταθήκη, για να παρουσιάζεται σε κάθε αγώνα κάτι θελκτικό ποδοσφαιρικά κι ας πάρει κάποιο καιρό για να φτάσει στο καλύτερο σημείο που θα ήθελε ο Αλόνσο.
Η πίεση και οι απαιτήσεις, δεν προέρχονται μόνο από τα 14 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Κάτι που σαφώς ισχύει. Τα στοιχεία αυτά έρχονται μέσα από το ίδιο το υλικό που έχει να διαχειριστεί ο Ουρουγουανός. Υλικό που πέρα απ’ την ποιότητα και την αξία του-ποδοσφαιρική και οικονομική-έχει επιλεγεί απ’ τον ίδιο τον προπονητή.
Δεν είναι τυχαίο πως στις συζητήσεις τους οι φίλοι του «τριφυλλιού» κάνουν υποθέσεις που έχουν ως πρωταγωνιστή τον προπονητή. Δηλαδή τι θα συνέβαινε αν το ίδιο υλικό είχε ο τάδε προπονητής, ή αν το ίδιο μπάτζετ μπορούσε να το διαχειριστεί ο άλλος τεχνικός. Αυτές οι καφενειακού επιπέδου υποθετικές συζητήσεις, δείχνουν μια έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον Αλόνσο, κυρίως λόγω της εικόνας που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στα ελληνικά του παιχνίδια. Συν τη μη εφαρμογή στο χορτάρι μέχρι τώρα, όσων έχει πει ο Ουρουγουανός.
Χρόνος για να ανατραπεί η κατάσταση, σαφώς και υπάρχει. Απλά είναι καιρός να αρχίσει να φαίνεται ποδοσφαιρικά η δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις. Ειδικά όταν το όποιο πλάνο και την όποια φιλοσοφία, έχουν να την εφαρμόσουν παίκτες αυτής της ποιότητας και της αξίας.