Και με το καλημέρα ο Παναθηναϊκός βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο... Η ήττα στη Γαλλία από τη Βιλερμπάν έθεσε το γνωστό ρητορικό ερώτημα «πάλι τα ίδια;» και οι αναταράξεις έγιναν αισθητές στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ. Οι νέες ομάδες έχουν έναν διπλό στόχο στο ξεκίνημα μια σεζόν: Πρώτα να κερδίζουν τα παιχνίδια κι εν συνεχεία να κερδίζουν χρόνο, μέσα από τις νίκες. Μια νέα ομάδα έχει μεγαλύτερη ανάγκη το δεύτερο από το πρώτο, αλλά το δεύτερο δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρξει το πρώτο... Ο Παναθηναϊκός από την 2η κιόλας αγωνιστική απώλεσε την πίστωση χρόνου. Από την 2η κιόλας αγωνιστική αναγκάζεται να βάλει ένα μεγάλο «πρέπει» στα επόμενα παιχνίδια, με αποτέλεσμα να αυξάνεται κατακόρυφα η πίεση.
Διαφωνώ με τον Πεδουλάκη πως ο Παναθηναϊκός ήταν καλός επί 30 λεπτά στη Γαλλία. Κακός ήταν, όχι καλός. Δεν έχει σημασία ότι προηγήθηκε με +13, ούτε έχει σημασία ότι ήλεγχε το παιχνίδι για 35 λεπτά. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία στόχευση στην επίθεσή του, δεν αντιλαμβανόσουν τι ήθελε να παίξει, δεν καταλάβαινες με ποιον τρόπο προσπαθούσε να «κλειδώσει» το ματς.
Για να είμαστε ακριβείς, αυτός ο Παναθηναϊκός, με αυτό το ρόστερ, θα έπρεπε να έχει τελειώσει προ πολλού αυτό το παιχνίδι κι ακριβώς επειδή δεν ήταν καλός επί 30 λεπτά έδωσε το δικαίωμα στη Βιλερμπάν να κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Αποδέχομαι τη δικαιολογία πως πρόκειται για μια νέα ομάδα που χρειάζεται χρόνο, αλλά δεν αποδέχομαι τον χαρακτηρισμό «καλός», γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν θέλω να σκέφτομαι πως θα είναι το «κακός»...
Από 'κει και πέρα, ο Πεδουλάκης έχει σπαζοκεφαλιές να αντιμετωπίσει. Κι ας αφήσουμε το «5άρι» που είναι ένα μόνιμο πρόβλημα που το γνωρίζαμε εξ αρχής, δεδομένων των επιλογών που έγιναν στη θέση αυτή. Ενα πρόβλημα που παρουσιάζεται από το πουθενά αφορά στη θέση «3». Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός διαθέτει δύο τουλάχιστον αξιόπιστα φόργουορντ (Παπαπέτρου, Τζόνσον) κι έναν ακόμη που αποκτήθηκε για ποιοτικές «ανάσες».
Τιποτα από τα σχήματα που δοκιμάζει ο Πεδουλάκης δεν λειτουργεί αυτή τη στιγμή, αντιθέτως μάλιστα. Στη Γαλλία, η «μαύρη τρύπα» του Παναθηναϊκού ήταν η θέση «3». Σε πολλές περιπτώσεις στο φινάλε ήταν η προσωπική άμυνα του Τζόνσον στο «φτερό» που αποτελείωσε τους «πράσινους». Ηταν η αδυναμία του Παναθηναϊκού να απειλήσει με οποιονδήποτε άλλον παίκτη πλην του Φριντέτ και του Τόμας.
Η ήττα από τη Βιλερμπάν πάντως επιβεβαιώνει αυτό που βλέπουν οι περισσότεροι, αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν: Ο Παναθηναϊκός ξεκινά με στόχο την 8άδα και... ό,τι ήθελε προκύψει. Είναι παράλογο να μιλάμε για φάιναλ φορ, για ανταγωνιστικό σύνολο απέναντι σε ομάδες τύπου ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, Ρεάλ κλπ, όταν υποχρεώνεσαι σε ήττα από μια έδρα που φυσιολογικά θα περάσουν όλες οι ομάδες της πρώτης 6άδας.
Θα επαναλάβω ότι ο Παναθηναϊκός έχει δικαιολογίες, έχει δρόμο μπροστά του, αλλά αυτή η ήττα προσθέτει ένα στοιχείο που πάντα δημιουργεί πρόβλημα: Μεγαλύτερη πίεση και μικρότερη πίστωση χρόνου. Είναι άλλο πράγμα, λεστω και δύσκολα, να καθαρίζεις παιχνίδια που είναι στα μέτρα σου και διαφορετικό να μετράς ήττες από παιχνίδια που τα έχεις συμπεριλάβει στο... σακούλι των νικών.
