Αυτά τα χρόνια της οργής, λοιπόν, έχω παρατηρήσει πως πιο συχνά έλεγα στη γυναίκα μου «βάλε κάτι άλλο ή κλείσ΄τη τη γ@μημένη την τηλεόραση» παρά τη ρωτούσα «τι θα φάμε σήμερα;». Κι όχι γιατί πιο συχνά μαγειρεύει η πεθερά μου...
Ο λόγος ήταν ακριβώς αυτή η οργή. Η ένταση που προκαλούσε στα μέσα μου η προφανής-πρωτοφανής προπαγάνδα των καναλιών και η αλητεία-αλαζονεία των -«δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν πά΄ να αυτοκτονείτε μαζικά»- τομαριών που είχαν γαντζωθεί στην εξουσία για να ξεπουλήσουν ό,τι απέμεινε αδιαφορώντας για τις συνέπειες στον κάθε Έλληνα ξεχωριστά.
Κατακόκκινος γινόμουν, φούντωνα σαν τον Ομπράντοβιτς μετά από ελεύθερο τρίποντο, κατέβαζα κάμποσα προσφιλή ονόματα από το συναξάρι των αγίων και μετά έβγαινα στο μπαλκόνι να πάρω αέρα, μπας και ηρεμήσω. Κι αυτό τελευταία είχε γίνει κανόνας. Τηλεόραση - νεύρα - μπινελίκια - κοκκίνισμα - μπαλκόνι! «Θα πάθεις κανένα εγκεφαλικό», αλλά δεν έπαθα. Ακόμα...
Μέσα από αυτά που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες, με Γιούρογκρουπ, γαμωγερμανούς, παρατάσεις, πέναλτι, γέφυρες και (νέα) σενάρια τρομοκρατίας, σε δύο πράγματα κατέληξα:α) Το Μνημόνιο είναι εδώ, αλλά όχι τόσο ενωμένο ούτε τόσο δυνατό. β) Τα τομάρια παραμένουν εδώ, αλλά είναι αποδυναμωμένα σαν το Μνημόνιο.
Τα κέρδη από τη «συμφωνία» θα τα διαβάσετε αλλού, από πιο «ειδικούς» στα παραμύθια και στις κωλοτούμπες. Εδώ ας συγκρατήσουμε το «όχι νέα μέτρα για τέσσερις μήνες» (να και κάτι που γλιτώσαμε με ένα «όχι») και τις ...κωλοτούμπες. Πλέον, ο Έλληνας έχει αρχίσει να καταλαβαίνει. Κι όσο βλέπει τους γκεμπελίσκους να τα γυρίζουν, τόσο ο τρόμος που του είχαν «φυτέψει» γίνεται οργή! Και κοκκινίζει και ψάχνει για μπαλκόνι να πάρει αέρα, να ξεφυσήξει από μέσα του την μπόχα. «Ένα γ@μημένο "όχι" δεν μπορούσατε να πείτε τόσα χρόνια; Κάτι θα γλιτώναμε...».
Το μεγαλύτερο κέρδος αυτό είναι. Όχι ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα, αλλά ότι μέρα τη μέρα «ξυπνάμε» όλο και πιο πολύ. Και οργιζόμαστε και ξεσπάμε. Και νιώθουμε και μια ηθική ικανοποίηση. Και θυμόμαστε ότι βασικό συστατικό της φύσης μας, είναι η αξιοπρέπεια. Ακόμα και στα δύσκολα. Και στα πιο δύσκολα. Η αξιοπρέπεια!
Από αυτή που δεν έχουν οι «εθνοσωτήρες» της περίπτωσης βήτα (β), πιο πάνω. Οι τύποι που υπέγραφαν με χέρια και με πόδια ό,τι τους ζητούσαν πριν ακόμα τα συζητήσουν ή τους τα ζητήσουν, τώρα περιμένουν στη γωνία. Περίμεναν 25 μέρες με την ελπίδα να αποτύχει η διαπραγμάτευση και τώρα θα αναγκαστούν να κάνουν ακόμα μεγαλύτερη υπομονή, τουλάχιστον τέσσερις μήνες, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Γιατί γι΄ αυτούς τους τύπους, αυτό είναι το σημαντικό: να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσει η ελπίδα τους! Αυτό εύχονται, εμμέσως πλην σαφώς, στις δημόσιες τοποθετήσεις τους. Να αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, να απειληθεί η Ελλάδα με καταστροφή (πόσες φορές ακόμα, άραγε; ) και να τους φωνάξουμε να μας ξανασώσουν.
Δεν ξέρω τι θα κάνει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, τι θα γίνει μετά το 4μηνο, αν θα πετύχει ή αν θα αποτύχει. Επειδή δεν τους ξέρω κι από πριν, δεν τους έχω καμία εμπιστοσύνη και τους τεστάρω κάθε μέρα. Αν, παρά το μάλλον καλό πρώτο δείγμα γραφής, τελικά αποδειχθούν σαν τους άλλους, η πορτοκαλιά θα βγάλει κι άλλα πορτοκάλια. Αλλά στα σάπια που περιμένουν στη γωνία, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουμε. Αρκετά μας έσωσαν δείχνοντας στους Γερμανούς με το δάχτυλο, μέσα από τις μαύρες κουκούλες τους, όλους τους αυτοκτονημένους, εξευτελισμένους και κατεστραμμένους Έλληνες που αποφάσισαν να εξοντώσουν.
Α να χαθείτε ρε, προδότες «εθνοσωτήρες»!
