Ήταν μια ωραία μέρα για ποδόσφαιρο. Σε μια ωραία ώρα για ποδόσφαιρο. Δύο παραδοσιακές ομάδες της Α’ Εθνικής, σε ένα συμβολικό γήπεδο για το πρωτάθλημα. Ακόμα κι αν ο Απόλλων με τον ΟΦΗ δε βρίσκονται εκεί που η ιστορία θα τους ήθελε, έστω κι αν αντέστρεψαν τους παραδοσιακούς τους ρόλους στα χρώματα, και έπαιξαν οι γηπεδούχοι με άσπρα και οι φιλοξενούμενοι με μπλε, το παιχνίδι είχε άρωμα από τα παλαιά τα χρόνια. Δεν είχε, φυσικά, το ίδιο θέαμα, δεν είχε τον ίδιο κόσμο, δεν είχε την ίδια ομορφιά.
Είχε ρυθμό, είχε παίκτες που έπαιζαν για τη νίκη, είχε φάσεις, αλλά άργησε να έρθει το γκολ. Κι αυτό, επειδή οι παίκτες του ΟΦΗ επέμεναν να σημαδεύουν τα δοκάρια. Στην πρώτη περίπτωση, λίγο πριν συμπληρωθούν 30 λεπτά, οι φιλοξενούμενοι είχαν διπλό δοκάρι, σημαδεύοντας πρώτα το αριστερό κι έπειτα το δεξί κάθετο, ενώ δευτερόλεπτα πριν λήξει το πρώτο ημίχρονο ήταν η σειρά του οριζόντιου δοκαριού να τρανταχτεί από το κοντινό γυριστό του Νέιρα. Το 0-0 ήταν το αποτέλεσμα του ημιχρόνου, όμως σε καμία περίπτωση αντιπροσωπευτικό της εικόνας του παιχνιδιού.
Με κάποιο μεταφυσικό τρόπο εκείνο που δεν ήταν αντιπροσωπευτικό του πρώτου ημιχρόνου, δηλαδή το αποτέλεσμα, έμεινε μέχρι το φινάλε. Ο ΟΦΗ είχε κι άλλο δοκάρι, ο ΟΦΗ είχε κλασικές ευκαιρίες, πρωτοβουλία και καλές εμπνεύσεις, αλλά του έλειψε η τελική προσπάθεια.. Κι όπου τη βρήκε, βρήκε απέναντί του τον Χουάντερσον. Οι Κρητικοί έπεσαν πάνω στον Βραζιλιάνο γκολκίπερ του Απόλλωνα που μόνος του έπαιζε όλο τον ΟΦΗ και δεν… έχασε! Το 0-0 μοιάζει καταδικαστικό για τους φιλοξενούμενους, που έχασαν την ευκαιρία να πάρουν βαθμούς και ψυχολογία ενόψει της συνέχειας. Χωρίς νίκη εκτός έδρας, όμως, στο πρωτάθλημα αξίζουν άραγε κάτι παραπάνω;
