Η απόφαση που περίμεναν όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού, έγινε πράξη. Ο Αναστασίου μένει. Υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσαν να βγουν να την πανηγυρίσουν, σε κεντρικές πλατείες και λιμάνια, αλλά έτσι ή αλλιώς, το πρωτάθλημα δεν εξαρτάται από την παρουσία του Αναστασίου ή του... Μπιέλσα. Για την ακρίβεια, μόνο στον Παναθηναϊκό θα βρεις ανθρώπους που πιστεύουν ρεαλιστικά πως μπορούν να κατακτήσουν τον τίτλο. Το έλεγαν καιρό, όχι τώρα.
Μια ματιά να έριχνες στα εκρηκτικά με τα οποία είχε... ζωστεί ο καμικάζι Παππάς στη Νέα Σμύρνη θα είχες δει το φινάλε του έργου. Ο Παππάς δεν χρειάστηκε να επηρεάσει το αποτέλεσμα. Ένα μήνυμα έστειλε με όσα σφύριζε. Κι όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν. Αλλά μερικοί άνθρωποι αρέσκονται να ελπίζουν. Να ελπίζουν ότι υπάρχουν πολιτικοί που θα αλλάξουν την Ελλάδα και θα σκίσουν τα μνημόνια, ότι θα καθαρίσει το ποδόσφαιρο από τις εγκληματικές και οι Παναθηναϊκοί ότι θα πάρουν το πρωτάθλημα. Δώσε όραμα κι ελπίδα στο λαό και πάρτου το μυαλό. Την ψήφο, το εισιτήριο και ούτω καθ' εξής.
Ο Αλαφούζος αποφάσισε να μην παίξει παιχνίδι με τις ελπίδες του κόσμου. Το πήρε πάνω του και θα πορευτεί με την απόφασή του. Στο τέλος της σεζόν, αν ως τότε έχει μείνει ο Αναστασίου, θα είναι ο άνθρωπος που θα πιστώνεται την επιτυχία ή την αποτυχία. Πλέον, προσωπική μου εκτίμηση είναι πως, ο Αναστασίου βγήκε από το κάδρο των ευθυνών. Για ό,τι έφταιξε, έφταιξε.
Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού πήρε μια απόφαση που δείχνει γενναιότητα αλλά και ξεροκεφαλιά. Διαβάζεται και ανάποδα. Ξεροκεφαλιά και γενναιότητα. Αγνόησε όλο τον κόσμο, όλους τους συνεργάτες του, και συμπεριφέρθηκε με τρόπο επιχειρηματικό. Χωρίς θυμικό και συναισθήματα, πήρε μια απόφαση με τα δικά του κριτήρια. Θεωρεί πως θα είχε μόνο παροδικά αποτελέσματα μια απόφαση αλλαγής προπονητή και μακροπρόθεσμα θα διατάραζε το πλάνο πάνω στο οποίο έχτισαν τον Παναθηναϊκό.
Μόνο που οι ομάδες βασίζονται και στο συναίσθημα. Ο κόσμος άγεται και φέρεται πολλές φορές με βάση αυτό. Μπορεί να στηρίξει χωρίς όρια, όπως έκανε προ τριετίας στο ξεκίνημα του πλάνου εξυγίανσης χειροκροτώντας ακόμα και σε ήττες από ομάδες τύπου Πανιωνίου, μπορεί να είναι και έτοιμος να μπουκάρει όπως με την Καμπάλα. Οι ομάδες είναι πια εταιρίες και οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με βασικό κριτήριο πώς θα ικανοποιήσουν το κοινό αίσθημα.
Αλλά πλέον έχουμε μπροστά μας μια ομάδα που κάθε φορά που θα δέχεται γκολ θα είναι καζάνι που βράζει. Κανείς δεν θα έχει δικαίωμα στο λάθος. Η ατμόσφαιρα δύσκολα θα αποσυμφορηθεί. Ακόμα κι αν έρθουν διαδοχικές νίκες με Λεβαδειακό, Πλατανιά την επόμενη εβδομάδα στη Λεωφόρο.
Όλα αυτά δεν αναιρούν την προσφορά του Αναστασίου. Είναι αναμφισβήτητη. Πήρε μια ομάδα διαλυμένη διαδήλωση και έφτιαξε μια ομάδα που έπαιζε κατά γενική ομολογία το καλύτερο ποδόσφαιρο. Ανέδειξε παίκτες, έδειξε έναν διαφορετικό δρόμο.
Όλα αυτά επί δέκα ισχύουν για τον Αλαφούζο και η προσφορά του δε μπαίνει στο ζύγι ακόμα κι αν κάνει λάθος με τον Αναστασίου. Έσωσε τον Παναθηναϊκό από οριστική χρεοκοπία, η ΠΑΕ μπήκε σε ευθεία εξυγίανσης, πήρε ένα Κύπελλο και πρωτοστάτησε στο ξεγύμνωμα της εγκληματικής οργάνωσης.
Αν οι ίδιοι κοιτάζουν μόνο πίσω, θα κινδυνεύσουν να τρακάρουν με τον βράχο που έχουν μπροστά τους. Είναι άδικο αυτή τη στιγμή να κρίνεται ο Αναστασίου παιχνίδι με παιχνίδι. Ακόμα πιο άδικο, με βάση όλα τα προηγούμενα, να τρώει γιούχες και σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι να νιώθει ηλεκτρικό τον πάγκο. Το τελευταίο πράγμα που φταίει αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό είναι η τακτική ή η χρησιμοποίηση ποδοσφαιριστών.
Το ουσιαστικό είναι ότι ο Αναστασίου δείχνει να μη μπορεί να τους εμπνεύσει. Δεν έγινε ξαφνικά κακός προπονητής. Απλά το γυαλί ράγισε. Κι αν με τους παίκτες υπάρχει η επαγγελματική σχέση που θα βάλει οποιοδήποτε σκουπιδάκι κάτω από το χαλί, με τους οπαδούς που η σχέση είναι αυστηρά συναισθηματική, αυτή μοιάζει να μην αποκαθίσταται.
Ως εκ τούτου, στο εξής κρίνεται ο Αλαφούζος. Ενήργησε σαν να είναι πρόεδρος στη... Λίβερπουλ (που τα έχει δώσει όλα στον Ρότζερς κι εκείνος τρώει κατραπακιές χωρίς να απολύεται) κι όχι σε ελληνική ομάδα.
Μόλις την άνοιξη υπέγραψε την επέκταση στον Αναστασίου και μια απόλυσή του την 3η αγωνιστική θα συνεπαγόταν παραδοχή λάθους. Είναι προτιμότερο να λειτουργήσεις εγωιστικά ή να παραδεχθείς το λάθος σου; Η απάντηση δε μπορεί να δοθεί σήμερα. Εκείνο που μπορεί να απαντηθεί είναι ότι το όποιο αποτέλεσμα της σεζόν θα έχει την υπογραφή του Αλαφούζου.
Το καλύτερο σενάριο είναι να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός μέχρι τέλους και να το χάσει στο... τσακ. Το χειρότερο, για το δικό του project, θα είναι να καταλάβει το λάθος όταν το πουλάκι θα έχει πετάξει...
