Είναι η μεγαλύτερη ομάδα, όχι της Ευρώπης, αλλά του κόσμου ολόκληρου. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει κάνει ακόμα και τους... αριθμούς να τρελαίνονται και να υποκλίνονται. Ούτε μία, ούτε δύο.
Εντεκα ολόκληρες και μοναδικές κούπες με τα μεγάλα «αυτιά» για να... ακούνε όλοι εκείνοι που την αμφισβητούν και μιλάνε για διοργάνωση «εμείς κι εμείς» τη δεκαετία του '50, όταν πήρε τα πέντε σερί εκείνη η βασίλισσα των ανεπανάληπτων παικταράδων.
Η Ρεάλ το άξιζε στο Μιλάνο. Όχι περισσότερο από την Ατλέτικο, αλλά το άξιζε. Διότι έκανε περισσότερες ευκαιρίες, διότι παρά τη λάθος τακτική του Ζιντάν μετά το 1-0, να δώσει μέτρα στους εξτρεμιστές του Σιμεόνε, στάθηκε όρθια ακόμα κι όταν αιφνιδιάστηκε στο δεύτερο ημίχρονο που οι ροχιμπλάνκος μπήκαν Ταλιμπάν στο χόρτο.
Το άξιζε επειδή το πήρε με... 10, απόντος Κριστιάνο Ρονάλντο. Αν ο Πορτογάλος δεν έσπαγε φέτος όλα τα ρεκόρ κι όλα τα μηχανάκια, θα 'ταν ασυγχώρητος. Ναι, οι μερένχες πήραν τα σφυρίγματα του ισχυρού, γιατί ο Πέπε δεν θα έπρεπε να τελειώσει το ματς, ίσως και ο Ράμος που κλάδευε ό,τι του έφευγε. Αλλά αυτός είναι ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου. Και οτιδήποτε άγραφο έχει την αποδεκτή παρανομία που το καθιερώνει.
H Aτλέτικο είναι η μεγάλη αδικημένη. Μα ακόμα περισσότερο αυτός ο μαχητής των γηπέδων που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί, o Ντιέγκο (Τσόλο) Σιμεόνε. Στο πρώτο έφαγε το γκολ-οφσάιντ και οι δικοί του χάθηκαν, λες κι ήταν από τη Σεκούντα και όχι από την Πριμέρα. Ετσι έδειχναν μπροστά στην ομάδα του Ζιντάν που είχε αρχίσει τα υπεροπτικά τακουνάκια.
Ο Τσόλο όμως δε μάσησε. Στα αποδυτήρια πρέπει να είπε απίστευτα πράγματα και με πραγματικά τεράστιο ενδιαφέρον θα περιμένω να βγουν τα ρεπορτάζ από τους ρεπόρτερ της ομάδας. Τι τους δασκάλεψε άραγε αυτός ο σατανάς των πάγκων που συνεχώς τον αποφεύγει η Θεά Τύχη;
Στην Ατλκέτικο αξίζουν τουλάχιστον συγχαρητήρια που κοίταξε τη Βασίλισσα στα μάτια, που σήκωσε κεφάλι και που για να υποταχθεί έκανε το θρόνο να τρίζει.
Ας γυρίσουμε όμως στους θριαμβευτές. Όσο περνούν τα λεπτά της ώρας, εκείνοι μένουν στον αφρό (έτσι είναι η ρημάδα η ζωή) με την κούπα κι όχι με τη γλυκιά ανάμνηση. Η Ρεάλ είναι η ομάδα που προχωράει ακόμα κι όταν τα πράγματα ζορίσουν. Γι' αυτό και έκανε μάγκα τον προπονητή Ζιντάν. Αυτή την ποδοσφαιρική ιδιοφυία, που λες και επιβραβεύτηκε από τη μοίρα κατ' αυτό τον τρόπο, για εκείνη τη μελανή σελίδα με την κουτουλιά στον Ματεράτσι.
Ο Ζιζού όμως ήταν ούτως ή άλλως στο πάνθεον της θεϊκών διαστάσεων Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτός και πολλοί άλλοι.
Κι επειδή οι μύθοι που φόρεσαν την κατάλευκη φανέλα είναι... δημόσια όνειρα, όπως έλεγε ένας Αμερικανός καθηγητής, κάθε κούπα κρύβει και το θρύλο της.
Η χρυσή πενταετία της δεκαετίας του '50s φιλοξένησε στη Μαδρίτη τους πρώτους galacticos. To 1955-56 o Xέντο έφερε για πρώτη φορά το κύπελλο στη Μαδρίτη. Την επόμενη χρονιά αυτός πάλι μαζί με τον Κοπά και στα καπάκια ο ογκόλιθος πίσω, Σάνταμαρια.
Πώς να τους ξεχωρίσεις; Ενας κι ένας. Το '59; Η ξανθιά σαϊτα, ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο, μια από τις μεγαλύτερες κλοπές στην ισπανική ιστορία είχε σειρά να το πάρει σπίτι και την επομένη το grand finale: ο... χοντρούλης, ο καλπάζων συνταγματάρχης Φέρεντς Πούσκας έκλεισε τον πιο τέλειο και αρμονικό ποδοσφαιρικό κύκλο.
Η επόμενη κούπα ήρθε έξι χρόνια μετά, το 1966 με πρωτοστάτη τον Αμάρο και μετά... ξηρασία. Πέρασαν 32 ολόκληρα χρόνια για να έρθει η σεζόν 1997-1998. Απέναντι στη Γούβε σούπερ ομάδα με Ρεδόνδο, Καρεμπέ και σία. Το υπέγραψε ο Μιγιάτοβιτς. Αυτό ήταν.
Το 2000 η σημαία. Ο μέγας Ραούλ στον ισπανικό εμφύλιο της εποχής με τη Βαλένθια και δυο χρόνια μετά ο τωρινός κόουτς. Ο Ζιζού, το 2002, γράφει μια από τις ωραιότερες γκολάρες στην ιστορία του Champions League με εκείνο το βολ πλανέ.
Φτάνουμε στο σήμερα. Το 2014 η Ατλέτικο κάνει την Ευρώπη να παραμιλάει, αλλά ο Ράμος είναι ο άνθρωπος που θα πάρει την 10η κούπα. Εχθρός όμως του καλού είναι το καλύτερο. Το 11ο. Πάλι ο Ράμος. Αναδείχθηκε MVP, αλλά για να αποφύγουμε την επανάληψη, θα το «δώσουμε» στον Ρονάλντο που τη φετινή χρονιά δεν άφησε τίποτα όρθιο, με φωτεινή εξαίρεση το ματς που ανήκει στους ιστορικούς εδώ και κάμποση ώρα.
Η Ρεάλ είναι ζηλευτή. Πεντακάθαρη δεν είναι. Αλλά, ποιος είναι; Όσοι την κατηγορούν; Ίσως επειδή δεν έγιναν μύθοι, δεν έγιναν... δημόσιο όνειρο που είπαμε παραπάνω, αλλά παραμένουν με το όνειρο να της μοιάσουν. Και κάθε όνειρο είναι ιδιωτικός μύθος.
