Έχει κατακτήσει δύο φορές το Τσάμπιονς Λιγκ (το 2004 με την... ταπεινή Πόρτο και το 2010 με την Ίντερ). Επίσης, κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (2003), έχει πάρει Πρωτάθλημα και Κύπελλο σε τέσσερις διαφορετικές χώρες (Πορτογαλία, Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία) και έχει κατακτήσει και ένα Γιουρόπα Λιγκ (2017).
Καθόλου άσχημα για έναν πρώην διερμηνέα, έτσι δεν είναι;
Από το Σετούμπαλ, όπου γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1963, ως το Λονδίνο, όπου βρίσκεται σήμερα, κατάφερε με τρόπο ίσως μοναδικό στα χρονικά του αθλήματος που αγάπησε από παιδί, αλλά απέτυχε να υπηρετήσει ως ποδοσφαιριστής, να βρίσκεται στο επίκεντρο. Και το έκανε ίσως όχι τόσο με τις καινοτόμες ιδέες που (δεν) είχε για να αλλάξει το ποδόσφαιρο, αλλά ίσως κάποτε με τη γοητεία του, άλλοτε με τις ατάκες του, με τις κόντρες του, με τη συμπεριφορά του.
Άνθρωπος ευφυής και ιδιαίτερος. Κλεισμένος στην ανάγκη του να επιδεικνύεται μέσω μιας αυτοαναφορικότητας. Ματαιόδοξος και εμμονικός. Πιστός στα δόγματά του, με μια συνεχή ανάγκη να αποδείξει ότι αυτός έχει δίκιο και οι άλλη άδικο. Αποφασισμένος να ζήσει με τις δικές του ιδέες, να μην αλλάξει, να μην προσαρμοστεί. Και ας το πλήρωνε. Αλλά αυτός είναι ο Μουρίνιο, που άλλοι θαύμασαν και αποθέωσαν, άλλοι μίσησαν και επέκριναν.
«Εγώ ζω σε έναν δικό μου, διαφορετικό κόσμο. Δεν είμαι με την εξουσία. Είμαι ένας μοναχικός τύπος στον κόσμο του μοντέρνου ποδοσφαίρου. Δεν έχω πολλούς φίλους σε αυτόν τον χώρο. Κάνω τη δουλειά μου. Δεν είμαι πολιτικός, δεν ασχολούμαι με τις δημόσιες σχέσεις και δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος για εμένα. Είναι αυτός που είμαι. Όταν όλα πηγαίνουν καλά, ουδείς ασχολείται μαζί μου. Όταν δεν είμαι στα καλά μου, το πληρώνω». Έχει απόλυτη επίγνωση του ποιος είναι και ποια άποψη έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν.
«Για να επικρίνεις κάποιον με τη δική μου ιστορία, πρέπει να είσαι γενναίος διότι θα μπορούσα να του απαντήσω να σκάσει διότι δεν έχει κάνει τίποτα στη ζωή του. Δεν το κάνω, όμως, αυτό. Εγώ απλά δουλεύω και ελπίζω ότι θα έρθουν τα αποτελέσματα» είναι η απάντησή του σε αυτούς που τον στήνουν στον τοίχο.
«Είμαι μέτριος; Σέβομαι τις απόψεις όλων, ακόμα και του Ζέμαν. Συγγνώμη, αλλά που παίζει αυτός ο Ζέμαν; Θα τον ψάξω στο google» είναι άλλη μια από τις… φαρμακερές ατάκες του.
Mετά από δυο δεκαετίες που δουλεύει ως προπονητής μπορεί να πει ο ίδιος ποιο είναι το μεγαλύτερο προσόν του… «Yπάρχουν τύποι που βουτούν στην πισίνα, μένουν μέσα σε αυτήν για ώρα και όταν βγαίνουν, δεν είναι βρεγμένοι. Δεν είμαι από αυτούς. Εγώ βρέχομαι πριν βουτήξω».
Και τούτος εδώ δεν είχε πρόβλημα να βουτήξει, έστω κι αν ήξερε πως κάποιες φορές ίσως να μην έβγαινε αλώβητος…
Βούτηξε στην Πόρτο: «Η Πόρτο δεν ήταν ομάδα κινηματογραφικών αστέρων. Συγκροτήθηκε κυρίως από παίκτες που 'χαν μεγαλώσει στην πόλη και άλλους που είχαν την τρελή επιθυμία να νικήσουν. Εκεί είχα δυο υποψήφιους για την αρχηγεία που έδινε ο ένας το περιβραχιόνιο στον άλλον, γιατί θεωρούσαν πως ο 'ανταγωνιστής' θα ήταν καλύτερος για αυτή τη δουλειά.
Στο Βορρά της Πορτογαλίας μένουν σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι. Για να συνδεθούν με έναν σύλλογο πρέπει να εκπροσωπεί τις ίδιες αρχές. Για αρχή, να είναι πάντα ιδρωμένη η φανέλα. Να δίνουν οι παίκτες τα πάντα. Για δυο χρόνια δεν χάσαμε στην έδρα μας, σε όλες τις διοργανώσεις».
Βούτηξε στην Τσέλσι: «Στην Τσέλσι ανέλαβα την πιο 'καυτή' θέση της Ευρώπης. Στους '16', εναντίον της Μπαρτσελόνα τιμωρήθηκα από την UEFA με δυο αγωνιστικές (σ.σ. είχε μιλήσει εναντίον του Φρανκ Ράικαρντ). Παίζαμε την Μπάγερν στα προημιτελικά. Είπα στους παίκτες μου ‘δεν θέλω να σας πιέσω, λέγοντας πρέπει να νικήσουμε. Αλλά δεν μπορούμε να χάσουμε’.
Δεν είχα το δικαίωμα να είμαι έστω στα αποδυτήρια στον αγώνα με την Μπάγερν. Κατόπιν ώριμης σκέψης, αποφάσισα να ρισκάρω την καριέρα μου και πριν το παιχνίδι πήγα εκεί για να πω στους παίκτες μου 'θα είμαι εδώ στο ημίχρονο. Θέλω να το ξέρετε, σε περίπτωση που νιώσετε πως με χρειάζεστε'. Η UEFA κατάλαβε πού ήμουν, όταν δεν με είδαν στις εξέδρες ή στα boxes. Μέσα στα αποδυτήρια υπήρχε ένα μεταλλικό κουτί για τα άπλυτα. Κρύφτηκα εκεί, πριν μπουν οι άνθρωποι της Ένωσης στο χώρο και μετά ο φροντιστής με πήγε στα πλυντήρια. Έμεινα μέσα στο κουτί τρεις ώρες. Δεν ήταν ευχάριστο. Αλλά νικήσαμε. Δεν είμαι υπερήφανος που 'έσπασα' τους κανόνες. Είμαι υπερήφανος ως ηγέτης, ως φίλος των παικτών. Ομολογώ πως μετά τη συγκεκριμένη εμπειρία, έγινα λίγο κλειστοφοβικός. Για την οικογένεια σου, όμως κάνεις τα πάντα».
Βούτηξε στην Ίντερ: «Ήμουν στην καλύτερη φάση της προπονητικής μου καριέρας και αισθανόμουν σαν στο σπίτι μου. Ήμουν στην Ίντερ με το 200% της καρδιάς μου. Γι' αυτό κι εκείνη την 22α Μαΐου αισθανόμουν τη χαρά όλων, από τον πρόεδρο, μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο στο κλαμπ. Πάντοτε σκεφτόμουν πρώτα τον εαυτό μου και μετά τους άλλους, όμως στην Ίντερ άλλαξε αυτό. Όταν σε μια οικογένεια γίνεσαι πατέρας, τότε αρχίζεις να βάζεις τους άλλους πάνω από εσένα γιατί είναι πιο σημαντικοί. Πριν από λίγες μέρες μίλησα ξανά με τον οδηγό του πούλμαν που είχαμε, τον Αλέσιο. Ποιος προπονητής μιλάει με τον οδηγό του πούλμαν της ομάδας, δέκα χρόνια αφότου έχει φύγει;
Ξέρω ότι στην αρχή ήμουν σκληρός με τους παίκτες μου και είχα ξεσπάσει μετά από μια ήττα στο Μπέργκαμο και τους είχα πει ότι είχαν πάρει το πρωτάθλημα με κακές εμφανίσεις. Αλλά είμαι αληθινός, γι΄ αυτό ήμουν σκληρός».
Βούτηξε στη Ρεάλ: «Η Ρεάλ μου έδινε την πρόκληση να νικήσω την τότε καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, τη Μπαρτσελόνα. Επίσης, από παιδί είχα ένα όνειρο: να πάρω πρωτάθλημα στα τρία κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Στις μεγάλες αποφάσεις συνηθίζω να κρατώ για εμένα τα συναισθήματα μου. Να μην τα αφήνω να ορίζουν την εξέλιξη.
Ακούω συνέχεια πως η Ρεάλ ήταν γεμάτη σούπερ σταρ. Αν δεν μπορείς να κοουτσάρεις μεγάλους παίκτες, δεν μπορείς να κοουτσάρεις κανέναν. Δεν τους μαθαίνεις πώς να παίξουν. Τους μαθαίνεις πώς να παίξουν, στη συγκεκριμένη ομάδα. Δεν κοουτσάρω τον παίκτη, αλλά την ομάδα».
Βούτηξε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: «Δεν είχα ποτέ πρόβλημα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι οπαδοί ξέρουν ότι έδωσα ό,τι μπορούσα. Κέρδισα ό,τι ήταν δυνατόν να κερδίσω, δεν κέρδισα κάτι το οποίο δεν ήταν δυνατό. Έδωσα τα πάντα, έδωσα την ζωή μου στην ομάδα, όπως και την επαγγελματικότητά μου, όπως κάνω πάντα. . Θεωρώ μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου τη δεύτερη θέση με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Premier League. Έκανα αρκετούς φίλους, γνώρισα πολλούς καταπληκτικούς ανθρώπους στην ομάδα. Έχω μόνο καλά συναισθήματα».
Boύτηξε στην Τότεναμ: «Είμαι ενθουσιασμένος που εντάσσομαι σε έναν σύλλογο με τόσο μεγάλη κληρονομιά και παθιασμένους οπαδούς. Η ποιότητα στο ρόστερ και την ακαδημία με ενθουσιάζει. Το να δουλέψω με αυτούς τους παίκτες είναι αυτό που με ελκύει».
Στα 58 του δηλώνει ότι ακόμα δεν έχει χορτάσει. Και δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδεχθεί πως πια δεν είναι… special.
«Δεν είμαι πια ο Special One, είμαι ο Experienced One. Είμαι πολύ έμπειρος πλέον. Βασικά, ό,τι μου συμβαίνει στο ποδόσφαιρο τώρα, είναι ένα deja vu, είναι κάτι που μου έχει ξανασυμβεί. Υπάρχουν δουλειές που πρέπει να είσαι σε μια ιδιαίτερη φυσική κατάσταση, όπως η δουλειά του ποδοσφαιριστή. Στην προπονητική χρειάζεσαι απλά το μυαλό σου. Ένα μείγμα εμπειριών και γνώσεων μπορεί μόνο να σε κάνει καλύτερο».
Χρόνια πολλά στον έμπειρο, λοιπόν!
