Οταν ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε να διεκδικεί το να μπει σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ, η Ελλάδα έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης σε ποδόσφαιρο, μπάσκετμπολ, Eurovision, "λεφτά υπήρχαν". Σε...μια άλλη ζωή, δηλαδή. Πραγματικά όμως, σε μια άλλη ζωή. Η Κρασναντάρ τότε, δεν είχε ιδρυθεί καν! Μια ζωή λοιπόν (και επτά θερινές προσπάθειες) αργότερα, το Παιγνίδι εξακολουθεί να μη του το δίνει. Για κάποιους λόγους.
Αυτή τη φορά, το λιγότερο που του αντιστοιχούσε στη Ρωσία ήταν ισοπαλία κι έφερε ήττα. Το λιγότερο που του αντιστοιχούσε στη Θεσσαλονίκη ήταν νίκη μισό-μηδέν κι έφερε, πάλι, ήττα. Οι λεγόμενες "λεπτομέρειες". Ναι, μόνο που η λεπτομέρεια είναι θηλυκό. Την κυνηγάς σαν τρελός, και για όσο χρειαστεί, ώσπου να σου κάτσει. Δεν περιμένεις αραχτός, να σου έρθει όπως τη θέλεις.
Ο Δικέφαλος στην Τούμπα τους πίεσε, τους έβαλε σε τρόπο παιγνιδιού που για εκείνους ήταν άβολος και στενόχωρος, στον Ελ Καντουρί είχε εύκολα τον καλύτερο παίκτη, όχι του άξονα, του αγώνα ολόκληρου. Η ελληνική ομάδα δεν εύρισκε το παραμικρό οδόφραγμα αντίστασης, στη μεσαία γραμμή. Για όλη αυτή την πληθώρα των επιθέσεών της σε ανοιχτό γήπεδο ωστόσο, όποτε (πολύ συχνά, δηλαδή) πλησίαζε στην περιοχή τους, κάθε φορά γινόταν όλο και πιο φανερή η δυστοκία.
Η ανάλυση έρχεται εύκολη. Δεν είναι όλα τα παιγνίδια, ίδια. Αυτή τη φορά ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν στον αγωνιστικό χώρο κανονικό σέντερ-φορ, από το 1'. Αποδείχθηκε, εκ των υστέρων. Μπορούσε να το δει κανείς, εκ των προτέρων. Ανέφερα (κατοχύρωσα, τρόπον τινά) τη σκέψη ότι αυτό το ματς δεν βγαίνει δίχως αληθινό εννέα στην ενδεκάδα, ώρες πριν τη σέντρα στον Περικλή Στέλλα που με φιλοξένησε στο ράδιο στο οποίο εργάζεται. Ο Αμπέλ όφειλε να το προβλέψει.
Η μπάλα αντάμειψε, ενδεχομένως με υπερβολική γενναιοδωρία, αλλά με τον δικό της τρόπο πάντοτε, την πιο καίρια κίνηση της βραδυάς στο ματς. Την απόφαση του Ρώσου προπονητή, να φέρει στο γήπεδο το οδόφραγμα-Σμόλνικοφ ώστε κάπως να χαλιναγωγήσει το ασταμάτητο άλογο-Γιαννούλης Ο Σμόλνικοφ είναι αυτός που είπε στη συνέντευξη την παραμονή "αν συγκεντρωθούμε στο να μη φάμε γκολ, τότε σίγουρα θα φάμε γκολ".
Μπήκε, ο Σμόλνικοφ, κι αποφάσισε να κάνει κάτι γι' αυτό. Μια πάσα, να ταίσει τον Μπεργκ. Του 'κατσε, το freak αυτογκόλ! Ως τότε ο ΠΑΟΚ τηρούσε με συνέπεια, αυτό που ήταν ο κανόνας-κλειδί της παρτίδας. Μυαλό+άμυνα, πριν από καρδιά+επίθεση. Μετά το αυτογκόλ, το έργο αντιστράφηκε. Καρδιά+επίθεση ήλθαν μπροστά. Με την αναμενόμενη έκτοτε, κατάληξη.
Η Κρασναντάρ έβγαλε καλύτερα αποτελέσματα και στην παλαιότερη διπλή αναμέτρησή της με τον ΠΑΟΚ, στο Γιουρόπα Λιγκ. Εβγαλε ξανά, 2/2 νίκες τώρα. Συνολικά ως πρότζεκτ, είναι πιο μπροστά. Στην κλήρωση των ομίλων μπαίνει στο τρίτο pot δυναμικότητας, ενώ ο ΠΑΟΚ θα έμπαινε στο τέταρτο. Εν τέλει, συνέβη το μαθηματικά φυσιολογικό. Για τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ, ισχύουν τα τρία "δεν". Δεν τον εκτροχιάζει, δεν τον διευκολύνει στο να κόψει δρόμο, δεν πειράζει.
Ο ΠΑΟΚ διεκδικεί το Τσάμπιονς Λιγκ, επίμονα. Συν τω χρόνω, σχεδόν εμμονικά. Πάντοτε, το πιο δύσκολο βήμα είναι να πας από το μηδέν στο ένα. Τα επόμενα μετά, έρχονται. Το μάθημα-2020 είναι πως η επίμονη διεκδίκηση πρέπει να γίνει και συστηματική. Για να μη φταίει καμία γκίνια στις κληρώσεις, κανένας διαιτητής, ή ό,τι άλλο. Στα επτά καλοκαίρια που η επιμονή έγινε εμμονή, αυτή δείχνει να ήταν η πρώτη φορά που ο ΠΑΟΚ έβαλε μπρος στο να έχει σύστημα στη διεκδίκησή του.
Η επίμονη συστηματικότητα, το σχέδιο που ένα αποτέλεσμα δεν σε κάνει να παρεκκλίνεις από αυτό, είναι ο μόνος δρόμος. Η Κρασναντάρ έχει ένα μερακλή ιδιοκτήτη που δεν παρεκκλίνει από το τρίπτυχο ακαδημία/στάδιο/διασκέδαση. Να γουστάρουμε, και να μας γουστάρουν. Φυτώριο, γηπεδάρα, μπάλα. Αυτά κάποτε, θα φέρουν και το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα ήλθε.
Είδα αργά τη νύχτα (και γέλασα με) τη χαριτωμένη, αυτοσαρκαστική, ανάρτηση της Ζάλτσμπουργκ. Βγήκαμε νοκ-άουτ στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006, το 2007, το 2009, το 2010, το 2012, το 2013, το 2014, το 2015, το 2016, το 2017, το 2018. Επιτέλους, για μια φορά πέρασαν σε όμιλο με πρόκριση. Το μοντέλο όλ' αυτά τα χρόνια όμως, μοντέλο. Αν μιλάμε για επίμονη συστηματικότητα.
Με όλο τον σεβασμό στους συντελεστές του ανεπανάληπτου 2018-19, τότε όλα στον ΠΑΟΚ βασίστηκαν στο δημοφιλές μεν αντιμοντέλο δε, ξοδεύουμε ανεξαρτήτως κόστους και στο τέλος του μήνα στέλνουμε τον λογαριασμό στον ιδιοκτήτη. Ο,τι επιτεύχθηκε με απεριόριστο μπάτζετ, τώρα διεκδικείται με αιματηρό συμμάζεμα στο μπάτζετ. Κι εγώ θα ήθελα, και το "έκανα εικόνα" στο α' ημίχρονο, τον Λέο Μάτος αντί του Κρέσπο στο επιθετικό κομμάτι. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, απαγορεύεται να παρεκκλίνει κανείς.
Η εμπιστοσύνη στο πλάνο, αυτό είναι το νούμερο-ένα. Πολύ περισσότερο που από του χρόνου στενεύει δραματικά, όχι η πιθανότητα, ακόμη και η δυνατότητα στη διεκδίκηση. Μία ομάδα από τη Σούπερ Λιγκ, όχι δύο. Και, αντί τρεις, τέσσερις προκριματικοί γύροι. Για να επανέλθει ο ΠΑΟΚ στο βασανιστήριο της εμμονής, η κατ' αρχήν προϋπόθεση είναι να ξαναγίνει πρωταθλητής. Και για να ξαναγίνει πρωταθλητής, η κατ' αρχήν προϋπόθεση είναι το πλάνο.
Δεν πολλαπλασιάζουμε τα έξοδα για να έχουμε καλύτερους ποδοσφαιριστές, αυξάνουμε τα έσοδα για να μπορούμε να έχουμε καλύτερους ποδοσφαιριστές.
