«Ελλάς – Ευρώπη – Παναθηναϊκός». Κάτι παραπάνω από ένα σύνθημα, κάτι που δεν το φώναξε η πράσινη εξέδρα απλά για να πικάρει τους αλλόθρησκους αλλά επειδή πάνω απ’ όλα ήταν, είναι και απ’ ότι φαίνεται ΘΑ ΕΙΝΑΙ η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αλήθεια.
Αρκεί μια ματιά να ρίξει στον εθνικό καταποντισμό στο ranking, να δει ποιος δεν παίζει τόσα χρόνια και τι έκανε όσο έπαιζε ώστε να αποδειχτεί και του λόγου το αληθές. Με αριθμούς, όχι με παραμύθια σαν αυτά που σας σερβίρουν κάθε τρεις και λίγο οι γνωστοί άγνωστοι για δήθεν πορείες. Που αν εσύ έπαιζες τόσα χρόνια σερί και μάζευες όλο αυτό το πακέτο θα είχες ΜΙΝΙΜΟΥΜ σηκώσει ένα ευρωπαϊκό. Τελικούς και ημιτελικούς έχεις πάει παλιά. Όταν οι άλλοι ήταν στα δέντρα…
Το blog αυτό δεν γράφεται μονάχα για να αναδείξει το γεγονός ότι χωρίς Παναθηναϊκό δεν υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο στην Ευρώπη και πως η κατρακύλα της χώρας ξεκίνησε μαζί με την δική σου. Αυτό όποιος δεν έχει τσίμπλα στα μάτια, το ξέρει και το παραδέχεται. Γράφεται και για εμάς τους Παναθηναϊκούς. Γιατί αν ο PANATHINAIKOS λείπει μια φορά από την χώρα, για τους οπαδούς του λείπει… ΕΚΑΤΟ. Τι να λέμε τώρα; Τι να θυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε.
Και αυτό είναι κάτι που οι παρόντες σε αυτή την «έκδοση» του Παναθηναϊκού θα πρέπει να το θυμούνται και να το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Τώρα που το απαγορεύτηκα έληξε, τώρα που το βγαίνεις ή δεν βγαίνεις εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα είναι και το… λιγότερο που ΟΦΕΙΛΟΥΝ να κάνουν. Και από εκεί και μετά, αν δηλαδή ξαναβγείς με το καλό, να φτιαχτεί και η ομάδα όπως πρέπει. Να επανέλθεις ως πρωταγωνιστής και όχι ως κομπάρσος.
Οκ, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Αν δηλαδή δεν εμφανιστεί ένας ΤΡΕΛΟΣ και με ΟΡΑΜΑ, να αρχίζει να χώνει χρήμα δεξιά και αριστερά θα χρειαστεί χρόνο. Το είδαμε και στην Τρίπολη ότι το πράγμα απέχει ακόμη πολύ από αυτό που θέλουμε. Δεδομένα δεν θα είναι πχ σαν το δεύτερο ημίχρονο, αλλά κανονικότητα που λένε διάφοροι δεν είναι. Για να μην μπερδευόμαστε. Κανονικότητα για τον Παναθηναϊκό είναι ΜΟΝΟ όταν ξεκινάει το πρωτάθλημα και λες ότι μπορείς να το πάρεις ή έστω να το διεκδικήσεις. Ότι δεν τολμάμε να πούμε όλα αυτά τα χρόνια.
Λείπει πολύ λοιπόν η Ευρώπη από τον Παναθηναϊκό. Σε τέτοιο βαθμό που από νοσταλγία τα τελευταία δύσκολα χρόνια φτάναμε και στην υπερβολή γράφοντας το Panathinaikos σε προκρίσεις που υπό άλλες συνθήκες τις είχαμε για πρωινό. Eτσι είναι, δυστυχώς. Γιατί ο τελευταίος PANATHINAIKOS (και ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ) ήταν την περίοδο της πολυμετοχικότητας και ο προηγούμενος αυτός που μεγάλωσε η δική μου γενιά. Ήμασταν «νέοι» και… γεράσαμε. Ε αυτόν τον Παναθηναϊκό πρέπει κάποια στιγμή να δούμε και πάλι, μόνο έτσι θα βρούμε ξανά το χαμόγελό μας.
