Δηλαδή, σαν να έβαζες αντιμέτωπους (άγριους) λύκους με (ήρεμα) πρόβατα! Οι Βαυαροί, πιστοί στις αρχές τους, όπως του ξέρουμε τόσα χρόνια (και όπως του αντιπαθούν κάποιοι) έκαναν αυτό που ξέρουν πολύ καλά: δέκα νίκες σε δέκα παιχνίδια και κατέκτησαν για έκτη φορά το Τσάμπιονς Λιγκ. Τρεμπλ ξανά, όπως και το 2013 υπό τον Γιουπ Χάινκες, αυτή τη φορά με τον Χάνσι Φλικ στον πάγκο, ο οποίος κατάφερε να ανατρέψει πλήρως την κάκιστη εικόνα που έδειχνε η ομάδα ως τον περασμένο Νοέμβριο μέχρι την απόλυση του Νίκο Κόβατς.
Ακόμα και έχοντας απέναντι τρεις σπουδαίους ποδοσφαιριστές, που φέτος είχαν διαλύσει τα αντίπαλα δίχτυα, οι Βαυαροί αντιστάθηκαν. Ο ακριβοπληρωμένος Νεϊμάρ, ο Κιλιάν Μπαπέ και ο Άνχελ Ντι Μαρία έδειξαν αδυναμία στο πιο σπουδαίο παιχνίδι της καριέρας τους. Ήταν σίγουρα αυτή η καλύτερη Παρί Σεν Ζερμέν των τελευταίων ετών. αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Είναι άλλη μια απόδειξη του κλισέ για τα χρήματα που δεν φέρνουν την ευτυχία. H Mπάγερν δεν περιμένει από καμία φίρμα να την οδηγήσει σε κάποιον τίτλο. Είναι απλά μια... μηχανή.
Ο Φλικ πέτυχε απόλυτα επιλέγοντας τον Κίνγκσλεϊ Κομάν στο αρχικό σχήμα αντί του Ιβάν Πέρισιτς. Και όχι μόνο επειδή ο 24χρονος άσος (μοναδική αλλαγή σε σχέση με την ενδεκάδα του ημιτελικού) ήταν αυτός που πέτυχε το μοναδικό γκολ του τελικού, κόντρα στην ομάδα από την οποία ξεκίνησε την καριέρα του, αλλά... απορρίφθηκε επειδή προτιμήθηκε να πεταχτούν χρήματα για άλλους. Οι Βαυαροί ήθελαν φρεσκάδα και την είχαν. Ο Νόιερ έδειξε όταν έπρεπε την εμπειρία και την κλάση του και έσωσε, φυσικά, τις δύο σπουδαίες ευκαιρίες του Μπαπέ και του Νεϊμάρ στο πρώτο ημίχρονο και συνέχισε την εξαιρετική εμφάνισή του και στο δεύτερο. Και να σκεφτεί κάποιος ότι μόλις πριν από μερικούς μήνες ο Γερμανός τερματοφύλακας είχε κάνει άνω κάτω την ομάδα καθώς απαιτούσε να ανανεώσει μόνο με τους όρους που ήθελε αυτός (στη διάρκεια του συμβολαίου και στις απολαβές) και συζητούσε με την Τσέλσι για να φύγει.
Ο Τόμας Μίλερ και ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι έκαναν φανταστική σεζόν και πήγαν την ομάδα ως τον τελικό, ο Φλικ είχε επίσης βάθος στον πάγκο: την πολυτέλεια να κρατά αναπληρωματικό τον Πέρισιτς, να παίζει χωρίς τον Παβάρ, να αντικαθιστά τον Μπόατενγκ όταν αποχώρησε νωρίς τραυματίας. Αλφόνσο Ντέιβις, Σερζ Γκνάμπρι, Λέον Γκορέτσκα ήταν το νέο... αίμα που προστέθηκε τα τελευταία χρόνια.
H Mπάγερν είχε την κατοχή της μπάλας και μπήκε στο γήπεδο για να παίξει όπως αυτή ήθελε: να πρεσάρει, να μην αφήσει χώρους στους παίκτες της μεσαίας γραμμής της Παρί, να προσπαθήσει να απομονώσει Νεϊμάρ και Μπαπέ, οι οποίοι θα έβγαιναν μπροστά σε αντεπιθέσεις.
Η Παρί Σεν Ζερμέν απέτυχε να δείξει προσωπικότητα σε αυτό τον τελικό. Την ώρα που ο Τόμας Τούχελ αναζητούσε ηγέτες για να πάρουν την ομάδα πάνω τους, δεν τους βρήκε. Οι Γάλλοι θα πρέπει να περιμένουν. Κι αν ισχύει ότι για να νικήσεις τους τελικούς, πρέπει πρώτα να τους χάσεις και να πάρεις το μάθημά σου τότε αυτή ήταν η αρχή.
«Βλέπω πολλούς που έχουν λεφτά και θεωρούν πως μπορούν να φτιάξουν μια υπερομάδα. Δεν έχω δει ποτέ ένα τσουβάλι με λεφτά να πετυχαίνει γκολ...» όπως έλεγε ο σπουδαίος Γιόχαν Κρόιφ.
Η Μπάγερν θα είναι πάντα η Μπάγερν. Κι αυτό που έχουν οι Βαυαροί και ενοχλεί πολλούς αποκτάται με την ιστορία, δεν αγοράζεται. Και είναι και η ιστορία και η βαριά φανέλα που παίζουν μπάλα. Ακόμα κι αν στην περίπτωση των Βαυαρών δεν έχεις να θυμηθείς αυτός που λέμε «μια μεγάλη Μπάγερν». Ήταν πάντα ένα σύνολο με χαρακτήρα, δεμένο και πειθαρχημένο πέρα από μονάδες.
Από τις οκτώ ομάδες που ταξίδεψαν στη Λισαβόνα για να ολοκληρωθεί φέτος το Τσάμπιονς Λιγκ, μόνο οι δύο ήξεραν τι σημαίνει να σηκώνεις αυτό το τρόπαιο. Η μία διέλυσε την άλλη στον προημιτελικό και τελικά κατέκτησε ξανά, για έκτη φορά στην ιστορία της, τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης.
Photo Credits: Getty images
