...έχει η πλάση κοκκινήσει. Αλλος ήλιος έχει βγει, σ’ άλλη θάλασσα, άλλη γη!
Το "Αρειανάρα φέρε μας το κύπελλο" ίσως θα μπορούσε να χωρέσει στον παραπάνω στίχο του Βάρναλη, ο οποίος περιγράφει απόλυτα την κατάσταση που βιώνει ο Άρης, στο μεταίχμιο της ιστορίας του. Σε μια προτροπή για κίνηση και επανάσταση. Μια επανάσταση απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, στα λάθη και τις αποτυχίες.
Ο παλιός Άρης, των χαμένων τελικών και της απαξίωσης ήρθε η ώρα να περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Οι παλιές, χιλιοδιαβασμένες σελίδες στο βιβλίο του συλλόγου ήρθε η ώρα να δώσουν την θέση τους σε καινούριες, ατσαλάκωτες - χρυσές!
Ένας τελικός κυπέλλου μπορεί να μην γεμίζει το μάτι στην φίλαθλη Ελλάδα, ειδικά μετά το φινάλε του πρωταθλήματος που μόλις ζήσαμε. Όμως για τον Άρη αυτός ο τελικός και αυτό το τρόπαιο είναι το άγιο δισκοπότηρο, που για χρόνια λαχταρά να πιάσει στα χέρια του. Απέναντι στον Παναθηναϊκό οι παίκτες του Άκη Μάντζιου θα έχουν την ευκαιρία να σπάσουν τα δεσμά της θλίψης, την οποία έχουν παντρευτεί για 54 χρόνια και να γευτούν την χαρά της νίκης.
Στον Βόλο, εκεί όπου οι κιτρινόμαυρες πίκρες απέκτησαν για πρώτη φορά υπόσταση, σε ένα (άδικο, καθώς ο Άρης δικαιούνταν τον τίτλο από πριν) μπαράζ, απέναντι στον Ολυμπιακό και έδωσαν την θέση τους σε πίκρες τελικών κυπέλλων ως και το μακρινό 2024. Εκεί λοιπόν ο Άρης πρέπει να ξιφουλκήσει και να επιβληθεί του μεγάλου και χορτασμένου από επιτυχίες Παναθηναϊκού. Απέναντι σε παίκτες πολλών εκατομυρίων και τεράστιας προβολής. Όχι και άδικα βέβαια, καθώς η ομάδα του ΠΑΟ κυνήγησε με σθένος και φιλότιμα τον τίτλο του πρωταθλητή ως και το φινάλε της σεζόν. Στο τέλος όμως, λίγο η κούραση και λίγο τα λάθη, στερούν από την ομάδα του Κόντη (για την ώρα) το ευρωπαϊκό εισιτήριο, καθώς οι πράσινοι τερμάτισαν 4οι.
Ο πέμπτος Άρης λοιπόν, που, επίσης, δεν έχει εξασφαλισμένο ευρωπαϊκό εισιτήριο, καλείται όχι μόνο να πάρει την κούπα, αλλά και το εισιτήριο του Europa League από το Τριφύλλι. The winner takes it all!
Απλό ε;
Τα 90 λεπτά στο άδειο Πανθεσσαλικό θα δείξουν.
Όχι, καθυστερήσεις και πέναλτι δεν θα αντέξω. Σταματήστε!
Ο Μάντζιος και οι παίκτες του προετοιμάζονται για αυτή την στιγμή εδώ και μήνες. Κυρίως μετά την πρόκριση επί της ΑΕΚ. Εδώ λοιπόν συναντούμε την πρώτη ειδοποιό διαφορά, σε σχέση με προηγούμενα "ταξίδια" αναζήτησης τίτλου.
Τότε ο Άρης είχε αυτοσκοπό το κύπελλο και "έτρωγε" τα μούτρα του, είτε νωρίς, από μικρότερους φαινομενικά αντιπάλους, είτε αργά, σε κάποιο ντέρμπι, βρίσκοντας το... ταβάνι του.
Τώρα, αυτό το ταβάνι έσπασε για πρώτη φορά, απέναντι στην ΑΕΚ, στην οποία όλοι, μετά την κλήρωση του ζευγαριού, έδιναν τις περισσότερες - αν όχι όλες - τις πιθανότητες πρόκρισης. Ο Χουλιάν Κουέστα είχε άλλη άποψη και κράτησε τον Άρη όρθιο, στέλνοντας τον σε ένα ανοιχτό μονοπάτι ως τον Βόλο.
Τότε, ο κόσμος του Άρη πίστευε πραγματικά πως δικαιούται έναν τίτλο, χωρίς να κάνει κάτι το σπουδαίο από πλευράς προσπάθειας. Χωρίς να βρίσκει τα σωστά πρόσωπα για αυτή την δουλειά. Απειρία, έλλειψη πάθους, άγχος, έπαιξαν όλα τον ρόλο τους.
Τώρα, οι Αρειανοί, ίσως για πρώτη φορά, έπαιξαν "χαμηλά την μπάλα" και άφησαν το σύνολο του Μάντζιου και του Θόδωρου Καρυπίδη να δουλέψει ταπεινά. Παίκτες με εμπειρία και επιτυχίες σε προηγούμενα κλαμπ έτοιμοι για ένα μεγάλο ραντεβού.
Για πρώτη φορά οι χτυπητές διαφορές έπαιξαν (ήδη) ρόλο και δείχνουν να έχουν αλλάξει το "μεντάλιτι" (ευχαριστώ Ράζβαν) της ομάδας. Για πρώτη φορά ο Άρης δείχνει πιο παθιασμένος, ψυχολογικά πιο ισορροπημένος και πιο έτοιμος από τον έτερο φιναλίστ.
Η πράξη θα δείξει. Ο Άρης θα παλέψει μακριά από τους φιλάθλους του για να φέρει το τρόπαιο στην Θεσσαλονίκη και να το στερεώσει ψηλά, στον Λευκό Πύργο. Λίγες ώρες πριν τον τελικό ο κόσμος της ομάδας περιμένει με αγωνία την στιγμή του γκολ. Την στιγμή που η Φραπάρ θα σφυρίξει την λήξη και οι παίκτες του Άρη θα πέσουν από την υπερπροσπάθεια στο έδαφος και με δάκρυα στα μάτια θα ξέρουν πως τα κατάφεραν. Δεν θα έχουν άλλη δύναμη να περπατήσουν και να τρέξουν από χαρά. Αυτη η ενδεχόμενη (επικείμενη, ας είμαστε αισιόδοξοι φίλ@ μου) κατάκτηση δεν θα έχει χαμόγελα και κονφετί. Θα έχει δάκρυα και αγκαλιές. Αυξημένους παλμούς και άγχος, ως την τελική λύτρωση.
Το συναίσθημα αυτής της λύτρωσης δεν περιγράφεται. Δεν σε αφήνει να κουνηθείς και να προβείς σε πανηγυρισμούς. Κρατάς ακόμη λίγη δύναμη, ίσα ίσα για να μπορέσεις να κρατήσεις το κύπελλο στα χέρια. Να μπορέσεις να σηκώσεις το βάρος αυτής της παρακαταθήκης για νέες, αγλαές στιγμές στο μέλλον.
Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο...
