Οι παλιές πόρτες στα χωριά έχουν ακόμα σύρτη. Τραβώντας τον οι ηλικιωμένοι, θαρρεί κανείς ότι νιώθουν μία παράταιρη ασφάλεια, αισθάνονται ότι τίποτα δεν μπορεί να παραβιάσει το βιος τους.
Σύρτη, verou για την ακρίβεια, έλεγαν οι Γάλλοι τον παλιό λίμπερο. Αυτόν που έπαιρνε παλιά βάθος, για να «σκουπίζει» τα πάντα, ήταν ο προπονητής μέσα στο γήπεδο.
Ο Φατίχ Τερίμ, ένας 71χρονος με καρδιά εφήβου, αποφάσισε να τραβήξει τον σύρτη από το 61ο λεπτό του ντέρμπι με την ΑΕΚ.
Εντελώς, απενοχοποιημένα γύρισε τον Αράο πίσω, έπαιξε με τριάδα στόπερ, έδωσε την μπάλα και μέτρα στην Ένωση και ταμπουρώθηκε συνειδητά, ένα σφιχτό, πυκνό, συμπαγές 5-2-2-1.
Δεν ήταν όμορφο, ήταν όμως αποτελεσματικό.
Αλήθεια, στα πλέι-οφ ποιος νοιάζεται για το στιλ; Η δουλειά να γίνεται.
Στο «Βικελίδης» ο σύρτης τραβήχτηκε ακόμα πιο νωρίς. Από το ημίχρονο.
Ο Αράο «γέμισε» και πάλι τον χώρο ανάμεσα στον Γέντβαϊ και τον Ακαϊντίν, μόνο που η λογική ήταν διαφορετική. Μέσα ο Σπόραρ, δεύτερος φορ δίπλα στον Ιωαννίδη.
Ούτε κι αυτή τη φορά ήταν όμορφο. Αποδείχθηκε -εκ νέου- αποτελεσματικό.
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε εκ νέου, χάρη σε παλιομοδίτικες τακτικές, που όμως επειδή χρησιμοποιούνται πια σπάνια, προκαλούν και αμηχανία στον αντίπαλο. Κάτι σαν τα αντι-SOS θέματα που κανείς δεν περιμένει να πέσουν στο διαγώνισμα.
Στον σύγχρονο ομαδικό αθλητισμό η κυρίαρχη προπονητική τάση είναι η ισορροπία. Η τάξη. Οι σταθερές. Οι ξεκάθαροι ρόλοι. Η ταυτότητα.
Ένας 71χρονος με καρδιά εφήβου καταρρίπτει το αξίωμα, πως όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει σε ηλικία έχει την ενστικτώδη αντίδραση να παγιώνει αντιλήψεις, να γίνεται σχεδόν στερεοτυπικός στα πιστεύω του, να παίρνει ελάχιστα ρίσκα.
Σε έναν ποδοσφαιρικό κόσμο που σχεδόν όλοι μοιάζουν, ο Παναθηναϊκός του Τερίμ είναι ο ορισμός της διαφορετικότητας. Ένα οργανωμένο χάος.
«Sometimes good. Sometimes shit», ο ορισμός της ιστορικής ατάκας που άφησε σαν κληρονομιά από το πέρασμα του στον ΟΦΗ, ο Τζενάρο Γκατούζο.
Στα 21 παιχνίδια που βρίσκεται στον πράσινο πάγκο, ο Τούρκος δοκίμασε τα πάντα, έπαιξε τα πάντα, θαρρεί κανείς πως δεν υπάρχει κάποιος σχηματισμός που να μην έφτιαξε στο χορτάρι.
Μία ομάδα που έπαιζε σταθερά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του 4-3-3 σχεδόν επί 2,5 χρόνια, βγήκε από την ζώνη ασφαλείας της και έπαιξε ότι υπήρχε: 4-2-3-1, 3-5-2, 4-4-2 σε ρόμβο, 5-3-2, 5-4-1.
Αν υπάρχει κάποιος που προσωποποιεί όλη αυτή την νέα τάξη πραγμάτων είναι ο Γιάννης Κότσιρας. Τον ξέραμε ως μπακ. Έπαιξε εξάρι. Έπαιξε οκτάρι. Έπαιξε δεκάρι. Έπαιξε εξτρέμ.
Επί Τερίμ πιθανώς να είδαμε την καλύτερη εκδοχή του Γιάννη Κότσιρα.
Αν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις παντού ομάδες με ξεκάθαρη ταυτότητα.
Η ΑΕΚ του Πελάδο είναι ένταση, ορμή, 4-1-3-2, επιθετικότητα, τέσσερις μαζεμένες αλλαγές στο 60, ντου από παντού.
Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου είναι ποιότητα, έλεγχος του ρυθμού, δηλητηριώδες τρανζίσιον, δεύτερες μπάλες, re-press.
Ο Ολυμπιακός του Μεντιλίμπαρ χτίζει κι αυτός συνήθειες, πάνω σε σκληρές τριάδες στα χαφ, πιο συμπαγή λογική και περισσότερη αθλητικότητα στο γήπεδο.
Ο Παναθηναϊκός είναι… σαν τρενάκι λούνα-παρκ. Ξέρεις ότι τα παιχνίδια του θα είναι ροκ, αλλά δεν ξέρεις αν θα προσαρμοστεί σε αντίπαλο, αν θα παίξει πίσω από την μπάλα, αν θα χτυπήσει στις πτέρυγες, αν θα έχει υψηλό ή χαμηλό τέμπο.
Κανείς δεν ξέρει αν αυτό είναι καλό ή κακό. Σίγουρα όμως είναι διαφορετικό. Και κάθε διαφορετικότητα αξίζει τον σεβασμό.
Στους υπόλοιπους του Big-4, οι ομάδες, τα συστήματα, οι δομές αναδεικνύουν τους πρωταγωνιστές.
Στον Παναθηναϊκό, οι πρωταγωνιστές, οι ισχυρές προσωπικότητες αναδεικνύουν το εκάστοτε σύστημα.
Το μόνο σίγουρο στο ποδόσφαιρο του Τερίμ είναι ότι… δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο!
Eκτός από αυτόν τον σύρτη, τον υπέροχο τακτικά Αράο, που μέχρι το τέλος των πλέι-οφ, νομοτελειακά, θα δούμε να τραβιέται όλο και πιο συχνά στα δύσκολα.
