Ο ΠΑΟΚ, δεύτερη φορά σε αυτή την τριετία της ύπαρξης του θεσμού, έχει βρει τον στίβο μάχης για να γράφει τα δικά του χρονικά. Η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός εκκρεμεί να πάρουν σε δύο εβδομάδες (από) ένα πόντο ώστε τον Φεβρουάριο να διεκδικήσουν, τι; Το να φτάσουν εκεί που ήδη θα είναι ο ΠΑΟΚ...τον Μάρτιο. Για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό ο ένας πόντος που εκκρεμεί, είναι η ελάχιστη υποχρέωση. Για την ΑΕΚ, είναι μια ρεαλιστική δυνατότητα. Μία mission, στο Αμστερνταμ, πέρα για πέρα possible. Οπωσδήποτε, εντός βεληνεκούς. Ο ΠΑΟΚ στο μεταξύ, συνεχίζει να αθροίζει αήττητο σερί και προκρίσεις. Εντεκα ματς εφέτος, δίχως ήττα. Πέντε διαδοχικές προκρίσεις, τρεις το καλοκαίρι, δύο μαζεμένες τώρα. Δεν είναι αμελητέο. Με το Γιβραλτάρ και την Ανδόρα να παίξει κανείς έντεκα ματς στη σειρά, ένα μπορεί να στραβώσει.
Η συμμετοχή στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό είναι πολύ ωραίο πράγμα...εάν εκ προοιμίου αποδέχεσαι τι σημαίνει. Σημαίνει, όσα υποσχέθηκε στους Βρετανούς ο Τσόρτσιλ όταν τον έκαναν πρωθυπουργό. Αίμα, μόχθος, δάκρυα, ιδρώτας. Και το τήρησε, μέχρι κεραίας! Μαζί του πράγματι ο βρετανικός λαός μάτωσε, μόχθησε, δάκρυσε, ίδρωσε. Κι όμως, τον δόξασε. Το κλειδί ήταν, ότι το είχαν αποδεχθεί εκ προοιμίου.
Αυτός είναι ο κανόνας, στην Ευρώπη. Αίμα, μόχθος, δάκρυα, ιδρώτας. Χαρά και γιορτή, είναι η εξαίρεση. Η ΑΕΚ μετά τη νίκη στο Μπράιτον, άλλη νίκη στον όμιλο δεν κατάφερε. Ο Παναθηναϊκός μετά τη νίκη με τη Βιγιαρεάλ, άλλη νίκη στον όμιλο δεν κατάφερε. Ο Ολυμπιακός στους δικούς του πέντε αγώνες στον όμιλο, επίσης κατάφερε τη μία νίκη με την Ουέστ Χαμ. Τον Αύγουστο συνειδητοποιήσαμε πως δεν είμαστε για Τσάμπιονς Λιγκ. Τον Νοέμβριο συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε για Γιουρόπα Λιγκ.
Πέρυσι στο Γιουρόπα Λιγκ, στην Ευρώπη γενικώς, έπαιξε μόνο μία ομάδα Σούπερ Λιγκ. Ο Ολυμπιακός. Ενέγραψε δύο πόντους και 2-22 γκολ. Φυσικά, βγήκε τελευταίος στον όμιλο. Εφέτος στο Γιουρόπα Λιγκ όχι μία, τρεις ομάδες Σούπερ Λιγκ ακόμη μπορούν να μη βγουν τελευταίες. Αν είμαστε για Κόνφερενς Λιγκ, ας το κάνουμε. Ας πάμε στο Κόνφερενς Λιγκ. Το τελευταίο που θα έχει σημασία τη νύχτα της 14ης του μηνός, είναι το πώς. Πρώτο και τελευταίο είναι, να γίνει. Επειτα, ο Φεβρουάριος θα είναι μακρυά.
Ευθύς εξαρχής, πριν την εκκίνηση των ομίλων τον Σεπτέμβριο, εδώ καθορίσαμε αυτό που ήταν ο μίνιμουμ, ο εντός λογικής, στόχος ενόψει των έξι αγωνιστικών. Τέσσερις ομάδες στην Ευρώπη, τον Φεβρουάριο. Με τα πάνω και με τα κάτω της καθεμιάς από τις πέντε Πέμπτες, εκτροχιασμός δεν επήλθε. Στην πραγματικότητα, αντί τέσσερις τον Φεβρουάριο, χάρη στον ΠΑΟΚ εξασφαλίστηκε...και ο τουλάχιστον ένας τον Μάρτιο.
Βλέπουμε, τίποτα στην Ευρώπη δεν είναι απλό. Η ΑΕΚ με τη Μπράιτον στη Νέα Φιλαδέλφεια, μετά το 10' και έως τη στιγμή του γκολ, έδωσε το by far υψηλότερο δείγμα διεθνώς ανταγωνιστικού ποδοσφαίρου μες στη σεζόν. Είχε στο παιγνίδι της, τα πάντα. Αγγιξε, το 100% του εφικτού. Εκανε την αγγλική ομάδα, μες στο γήπεδο να χάσει τον αληθινό εαυτό της. Δεν έφτασε, ούτε για μία ισοπαλία. Αυτοί οι αντίπαλοι...δεν χάνουν από τη Δεκελείας. Από καμία Δεκελείας, Τσόχα, Κλεάνθους, Ποσειδώνος.
Πήγε λοιπόν, όλη η προσπάθεια της ΑΕΚ στα χαμένα; Δεν θα καθήσουμε εδώ πέρα, να υποστούμε τη διάθλαση της εικόνας υπό το πρίσμα του αποτελέσματος. Η προσπάθεια δεν πήγε στον βρόντο, αν θέλετε άξιζε όλος ο κόπος, διότι επιβεβαίωσε κάτι δυνατό, κάτι για το οποίο ομολογώ πως αμφέβαλα. Αν "υπάρχει ζωή στον πλανήτη ΑΕΚ" δίχως το ντουέτο Γκαρσία/Αραούχο. Πλέον, με Τσούμπερ/Μάνταλο ως εναλλακτική εκδοχή, ήταν η πρώτη φορά που (είδα, ακούμπησα τα δάχτυλα "επί τον τύπον των ήλων" και) ενδόμυχα πείστηκα πως γίνεται και έτσι. Προσεχώς θα το βρει μπροστά της η ΑΕΚ, για καλό.
Είναι, Η Δύναμη Της Ηττας. Ενας σπουδαίος άνθρωπος του αθλητισμού, ο Μπάνε, πρόσεξα με χαρά ότι διάλεξε αυτόν τον τίτλο για την (αυτο)βιογραφία του. Εβαλε στο εξώφυλλο, όχι μία δοξαστική φωτογραφία, να τον περιφέρουν στεφανωμένο οπαδοί στους ώμους. Εβαλε μία δική του φωτογραφία...στα πατώματα κυριολεκτικά. Μία iconic στιγμή απόγνωσης. Για να μας εκπαιδεύσει, πώς η ήττα οδηγεί στην επόμενη νίκη.
Τίποτα στην Ευρώπη δεν είναι απλό, και καλά να παίξεις σε διαστήματα του αγώνα. Προαπαιτείται ψυχοπνευματική ετοιμότητα, ότι θα έλθουν και τα διαστήματα στα οποία οι άλλοι θα παίξουν καλύτερα. Ο ΠΑΟΚ στη Φρανκφούρτη, σε κάτι τέτοια διαστήματα...στέναξε. Η συναισθηματική απόλαυση στο φινάλε ήταν, ότι το άντεξε. Αντεξε, διότι ακούμπησε σε πυλώνες. Ενδεικτικά, ο απίθανος Βιεϊρίνια ήταν πάντοτε η λύση, ποτέ το πρόβλημα, στην εκάστοτε κρίσιμη στιγμή. Ο Σαμάτα ήταν ένας φουλ υποστηρικτικός σέντερ-φορ, μιας ομάδας που πιέζεται. Ο Κοτάρσκι στήριξε την ομάδα στα διαστήματα που στέναζε, άσε με τα χέρια ή με το σώμα, πρωτίστως με το αδιανόητα αψεγάδιαστο παιγνίδι του, λάθος μηδέν, στα πόδια.
Στα...άλλα διαστήματα μέτρησαν, μίλησαν αν θέλετε, τα όπλα του ΠΑΟΚ. Τα μέτρα που ανέβασε, τις γραμμές και την πίεσή του. Η ισχύς του, ακόμη και δίχως τα χτυπήματα του Ντεσπόντοφ, στις επιθετικές στατικές φάσεις. Η ικανότητα να κρατά και να κυκλοφορεί τη μπάλα, όπως θέλει. Η επιλογή που έχει ο προπονητής, καθ' οδόν να φέρει από τον πάγκο τις ενισχύσεις ουσίας. Δεν πίστευα πως θα το έγραφα ποτέ, αυτό. Είναι όμως, αυτό που συνέβη. Ο ρόλος που έπαιξαν φρέσκα πόδια, στο καθοριστικό γκολ. Σημείο υπεροχής του ΠΑΟΚ έναντι της Αϊντραχτ για τη διεκδίκηση της νίκης, ήταν το βάθος λύσεων. Δεν πίστευα πως θα το έγραφα αυτό, για ομάδα Σούπερ Λιγκ απέναντι σε ομάδα Μπούντεσλιγκα.
Και βέβαια νούμερο-ένα όπλο σε όλες τις στιγμές, και στις ωραίες και στις ζόρικες, ο μάνατζερ ανθρώπων Ραζβάν. Ευτυχώς δεν έσκισε σε κομμάτια το UEFA Pro, ούτε πήγε να μονάσει στα Καρπάθια, όταν η...μισή (και λίγη βάζω) Ελλάδα ούρλιαζε, σε μία ήττα από την ΑΕΚ στην Αθήνα, πως του πήραν όλα τα διπλώματα.
