Ο Λορέν, για την ώρα, έχει παίξει (φυσικά έχει παίξει, αφού δεν διατίθεται άλλος σέντερ-φορ στο ρόστερ...) και στα δώδεκα ματς του Αρη. Τα λεπτά της συμμετοχής του σε αυτές τις δώδεκα αγωνιστικές του πρωταθλήματος είναι 96, 99, 96, 99, 96, 96, 100, 94, 100, 101, 94, 63. Το "63" είναι, η μία και μοναδική περίπτωση, πριν δύο μήνες με τον Παναιτωλικό στη Θεσσαλονίκη. Εβαλε δύο γκολ, βγήκε στο δύο-μηδέν. Εννοείται πως σε ολόκληρη τη Σούπερ Λιγκ, ακόμη και στις ομάδες με τα πιο πενιχρά οικονομικά, πουθενά δεν υπάρχει άλλος επιθετικός ποδοσφαιριστής που απαγορεύεται έστω να κρυολογήσει. Να τραυματιστεί, ούτε λόγος. Να αποφορτιστεί, είναι εκτός συζητήσεως.
Πουθενά δεν υπάρχει στη Σούπερ Λιγκ, επιθετικός ποδοσφαιριστής να τον διαχειρίζονται έτσι. Ασταμάτητα κι ανελέητα! Υπάρχουν ενδεχομένως, σέντερ-μπακ που δεν βγαίνουν ποτέ. Πλάγιοι μπακ. Γκολκίπερ, βέβαια. Ισως, κάποιος χαφ. Νούμερο-εννέα, σίγουρα κανείς. Αν ο προπονητής του Αρη θελήσει να δώσει στον Λορέν μισή ανάσα, οι λύσεις είναι οι εξής τρεις. Να βάλει εξτρέμ. Να βάλει κεντρικό μέσο. Οπως εκείνη την ημέρα, με τον Παναιτωλικό. Μπήκε, στη θέση του Λορέν, ο Ρουμπέν Πάρδο. Να βάλει από την U-19 τον Μπεκιαρίδη (2005) που, ντε φάκτο, είναι ο δεύτερος φορ του γκρουπ.
Αν δεν μεσολαβούσε ανάμεσα στον οξυδερκή Λορέν και στην κορυφή των εννιαριών το φαινόμενο-Ιωαννίδης, άνετα θα μιλούσαμε για τον top σέντερ-φορ στη χώρα εφέτος. Οπωσδήποτε μιλάμε, για τον top σέντερ-φορ του Αρη στα (πολλά) τελευταία χρόνια. Οσο η ομάδα είναι εις θέσιν να κάνει λίγα πράγματα γι' αυτόν, την ίδια στιγμή αυτός κάνει τα πάντα για την ομάδα. Του ακουμπάς τη μπάλα, με τη βεβαιότητα πως δεν πρόκειται (το νούμερο-ένα, για τον σέντερ-φορ) να τη χάσει. Οχι μόνο δεν τη χάνει αλλά, παρ' όλη την καταπόνηση, στο κάθε δευτερόλεπτο της δράσης έχει ένα τρόπο να διατηρεί τον νου σε πλήρη διαύγεια και συγκρότηση. Επτά γκολ, δύο ασίστ!
Μυρίστηκε σε ένα τέτοιο δευτερόλεπτο ο Λορέν, τη δυσανεξία του Μπρινιόλι. Τζόγαρε, και του σκάρωσε το καζίκι. Ενα-μηδέν. Σε ένα άλλο τέτοιο δευτερόλεπτο, μυρίστηκε την αμφίβολη πάσα του Γέντβαϊ στον Τζούριτσιτς. Πήγε από πίσω (στον ανυποψίαστο Σέρβο) με πονηριά, και έκλεψε τη μπάλα. Δύο-μηδέν. Το ένα-μηδέν, έσπρωξε τον Παναθηναϊκό να πάει στα δύο δεκάρια. Το δύο-μηδέν, έσπρωξε τον Παναθηναϊκό να πάει στα δύο εννιάρια. Ερχόταν βήμα-βήμα ο Παναθηναϊκός, με το να χάνει τη δομή του και το μυαλό του, ακριβώς εκεί που ο Αρης θα το ήθελε να έρθει. Εκτέθηκε ο Παναθηναϊκός εν τέλει, με πειραγμένη δομή και χαλασμένο μυαλό, σε ρεαλιστικό κίνδυνο ανεπανόρθωτου τρίμπαλου.
Ο Αρης έπαιξε με τον Παναθηναϊκό, τον πρώτο λαμπερό αγώνα της χρονιάς εντός έδρας. Τι αποκόμισε; Το, με διαφορά, ωραιότερο δευτεριάτικο ξύπνημα στο 2023-24. Ως εκεί. Διότι το ζήτημα δεν είναι ο Λορέν, το ζήτημα είναι ο ανισόρροπος σχεδιασμός. Ο Λορέν, και κανείς άλλος! Παραπέρα λοιπόν, εάν ο σχεδιασμός δεν επιδιορθωθεί άμεσα (και πόσο εφικτό είναι, άραγε, να επιδιορθωθεί τον Ιανουάριο;) το μάξιμουμ στη σεζόν του Αρη θα είναι μερικά, σποραδικά, ευχάριστα δευτεριάτικα ξυπνήματα. Ο Αρης έτσι, είναι η μόνη στις δεκατέσσερις ομάδες της κατηγορίας που ξέρει κιόλας, από τώρα, τι θα βγει τον Μάιο. Θα βγει, αν δεν το ισορροπήσει στο χειμερινό παράθυρο, πέμπτος.
Με τον Παναθηναϊκό επίσης, είδαμε επί 60'+ τον Παναγίδη (2004). Τον Παναγίδη, από την αρχή της αναμέτρησης. Στην αληθινή θέση του, έξω αριστερά. Ενας ξεψάρωτος, φουλ συγκεντρωμένος "τεσσάρης" που ήξερε πώς να σταθεί, καταπού να πάει και τι να κάνει, και στις δύο φάσεις του παιγνιδιού. Με τη μπάλα, δίχως τη μπάλα. Επίθεση, άμυνα. Μπράβο αλλά και εδώ, πάλι, αναδεικνύεται ο στρεβλός σχεδιασμός. Ο Αρης του ενός σέντερ-φορ, προσέλαβε το καλοκαίρι τέσσερις εξτρέμ (Κάρλσον, Σαβέριο, Σαμόρα, Μενέντες) και φτάνουμε, τέλη Νοεμβρίου, αυτοί οι τέσσερις να υπάρχουν...για να ξεκουράζουν τον Παναγίδη! Και τον Σουλεϊμάνοφ, που προσλήφθηκε αρκετά αργότερα.
Σε τούτη τη συνολική συνθήκη, ο Αρης κέρδισε τη λαμπερή παρτίδα επειδή είχε την καλύτερη εικόνα που θα μπορούσε να έχει...μικρομεσαία ομάδα εναντίον σπουδαίου αντίπαλου. Σε ντέρμπι είναι μάλλον αφύσικο, ευθύς εξαρχής ο γηπεδούχος να "παραδίδει" όλο το γήπεδο δίχως ιδιαίτερη αντίρρηση. Οι παίκτες του Αρη έβγαιναν θαυμάσια στα μαρκαρίσματα και στις αλληλοκαλύψεις, είχαν διαβάσει το μάθημα και οργανώθηκαν στις τοποθετήσεις με επιμέλεια, κατά συρροήν και κατ' εξακολούθησιν έδιναν γύρω-γύρω στατικές φάσεις που δεν κόστισαν, όποτε έπαιρναν τη μπάλα έψαχναν μεταβάσεις στην πλάτη του πιο ανεβασμένου (από τους δύο) μπακ, δηλαδή του Μλαντένοβιτς, τελεία. Η Λαμία στο γήπεδό της, όταν υποδέχθηκε τον Παναθηναϊκό, έπαιξε πιο "στα ίσα".
Εγκατεστημένος στο "μισό γήπεδο" του Αρη, ο Παναθηναϊκός ξεκινούσε να πιέζει από την πάσα του τερματοφύλακα. Μάζευε με τον Ουίλιαν Αράο, σχεδόν όλες τις δεύτερες μπάλες. Ανακτούσε κατοχές, γρήγορα. Η ανησυχία του ήταν, για τόσο ψηλά που είχε τις γραμμές, η ελάχιστη. Ολα έμοιαζαν, πότε. Οχι εάν. Δεν έγινε, ποτέ. Μετά έγινε, αυτό που έγινε μεταξύ Μπρινιόλι και Λορέν. Συμβαίνει. Το περιστατικό έβαλε τον Παναθηναϊκό πρώτη φορά, σε εκτός έδρας ματς Σούπερ Λιγκ, να κυνηγάει. Απ' όταν άρχισε η περίοδος του κυνηγητού, ξεκάθαρα η μέση ομαδική απόδοση κυμάνθηκε below par. Συν τω χρόνω, όλο και διολίσθαινε. Μου έκανε, ομολογώ, μια κάποια εντύπωση. Τόσο πολύ, δεν τους έπληξε (ως προς το πώς έπαιξαν εν συνεχεία) ούτε εκείνο το κοροϊδίστικο γκολ στην έδρα της Ρεν.
Υπάρχουν και αυτές οι ημέρες, στη δουλειά. Το κακό με κάτι τέτοιες ημέρες, είναι ότι ξημερώνουν οι αμέσως επόμενες. Στις οποίες, μέσα σε ένα απέραντο κουβεντολόι, καταναλώνεις ενέργεια για να απαντάς σε δυσάρεστες ερωτήσεις. Ευτυχώς τώρα, δεν περισσεύει πολύς χρόνος γι' αυτές. Μερικές ώρες, το πολύ! Στις εβδομάδες μπροστά, οι απαιτητικοί αγώνες σε Ευρώπη και Ελλάδα έρχονται ο ένας πίσω από τον άλλον. Στην Ευρώπη δε, εκτός από απαιτητικοί, είναι και οι καθοριστικοί.
