Υπάρχουν ιστορίες στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή άλλωστε, που αξίζει να γραφτούν ή να ειπωθούν και αυτή που θα διαβάσετε είναι μάλλον μία από αυτές...
Είμαστε στο καλοκαίρι του 2009 και ένα 15χρονο αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά περνά μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής του. Ο λόγος; Λατρεύει το ποδόσφαιρο, ονειρεύεται να μεγαλώσει και να κάνει καριέρα παίζοντας ως επιθετικός, να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα σε παιχνίδια κρίσιμα και ο κόσμος όλος στις εξέδρες να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του και να τον αποθεώνει.
Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Ενώ ο ίδιος πιστεύει πολύ στον εαυτό του και θέλει να παίζει στην επίθεση, οι προπονητές του στην ακαδημία φαίνεται να έχουν διαφορετική άποψη και δεν του δίνουν την ευκαιρία.
Είναι τότε που αρχίζει να σκέφτεται ότι ίσως είναι καλύτερα να σταματήσει το ποδόσφαιρο, μέσα στο εφηβικό μυαλό του υπάρχει το «όλα ή τίποτα», ή θα παίζει δηλαδή εκεί που θέλει όπως θέλει ή ας μην ασχολείται καθόλου με την μπάλα.
Kι ενώ εκείνο το καλοκαίρι δεν σκέφτεται τίποτα άλλο από το τι θα κάνει με το ποδόσφαιρο παίρνει τελικά μια απόφαση που έμελλε να καθορίσει τη ζωή και την καριέρα του: πηγαίνει σε ένα θερινό καμπ αποκλειστικά για τερματοφύλακες στο Οντέρτσο, μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη Βενετία.
Τότε έγινε αυτό το «κλικ» που χρειαζόταν μέσα στο μυαλό του για να καταλάβει ότι το πιο σημαντικό τελικά ήταν να συνεχίσει το ποδόσφαιρο. Έχοντας έναν ρόλο διαφορετικό από αυτό που ονειρευόταν για τον εαυτό του, αλλά εξίσου σημαντικό για την ομάδα. Τερματοφύλακας; Ναι, τερματοφύλακας.
Θα μπορούσε. εξάλλου, να μοιάσει στον παίκτη που είχε παρακολουθήσει στην τηλεόραση στα έξι του, στο EURO του 2000, και τον είχε αφήσει άφωνο με τις αποκρούσεις του: αυτός ήταν ο Φραντσέσκο Τόλντο, με τον οποίο μάλιστα θα είχε την ευκαιρία να δουλέψει χρόνια αργότερα στην Κ20 της Ιταλίας. «Τον λάτρεψα σε εκείνο το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Θυμάμαι ακόμα τις αποκρούσεις του κόντρα στην Ολλανδία, θυμάμαι τα πέναλτι που είχε αποκρούσει. Δεν άφηνε να περάσει ούτε... μύγα. Αν μέσα μου υπήρχε η φλόγα για την θέση του τερματοφύλακα, αυτή γεννήθηκε χάρη στον Τόλντο».
Ή θα μπορούσε να κάνει περήφανους τους Ρώσους παππούδες του, τους γονείς της μητέρας του, που του έλεγαν ιστορίες για τον κορυφαίο τερματοφύλακα που είχαν δει, ίσως τον κορυφαίο στην ιστορία: αυτός ήταν ο Λεβ Γιασίν. «Ήταν γείτονές του. Ζούσαν στον ίδιο δρόμο στη Μόσχα. Γνωρίζονταν καλά, θυμάμαι την γιαγιά μου να λέει ότι ένας σπουδαίος παίκτης έμενε κοντά τους. πέρασαν χρόνια, βέβαια, για να καταλάβω το μεγαλείο του» θυμάται ο Προβεντέλ
Οι άνθρωποι που τον είδαν σε εκείνο το καμπ πίστεψαν από την πρώτη στιγμή και στην αξία του και στην ικανότητά του και ο 15χρονος Ιβάν δεν ήθελε κάτι περισσότερο για να πιστέψει και ο ίδιος στον εαυτό του.
Πήγε έναν χρόνο στους νέους της Ουντινέζε, μετά σε αυτούς της Κιέβο. Από την Κιέβο δανεικός σε Πίζα, Περούτζια, Μόντενα, Προ Βέρτσελι, μετά στην Έμπολι και στη Γιούβε Στάμπια, κατόπιν στην Σπέτσια και το 2022 στη Λάτσιο.
Στους «λατσιάλι» δεν προοριζόταν για βασικός. Είχε μπροστά του τον Πορτογάλο Λουίς Μαξιμιλιάνο, αλλά γρήγορα του... πήρε την θέση. Κατάφερε, μάλιστα, ο Προβεντέλ τον περασμένο Απρίλιο, μερικούς μήνες μετά τη μετακόμισή του στη Ρώμη, να κρατήσει ανέπαφη την εστία του για 17 παιχνίδια ξεπερνώντας ιστορικές επιδόσεις που κρατούσαν από τις δεκαετίες του 1970 και του 1980.
Τότε σίγουρα δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να γράψει ιστορία και με τον τρόπο που ονειρευόταν στα 15 του. Στέλνοντας, δηλαδή, αυτός την μπάλα στα δίχτυα. Είχε σκοράρει με κεφαλιά και το 2020 ως παίκτης της Γιούβε Στάμπια και είχε ισοφαρίσει σε 2-2 στο τελευταίο λεπτό του αγώνα με την Άσκολι για το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας, αλλά αυτό που έζησε το βράδυ της 19ης Σεπτεμβρίου 2023 στο «Ολίμπικο» δεν μπορεί να εξηγηθεί...
Πως αυτός ο παίκτης που γεννήθηκε το 1994, που έχει ύψος 1.94, που φοράει τη φανέλα με τον αριθμό «94» σκόραρε στο 94' και κάτι στην πρώτη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ! Δεν μπορεί να είναι τύχη, ίσως είναι η μοίρα...
«Δεν μπορούσα να ακούσω τον Μαουρίτσιο Σάρι. Υπήρχε πολλή ένταση, Απλά μου είπαν ότι απομένουν 30 δευτερόλεπτα, οπότε ανέβηκα. Ο Λουίς Αλμπέρτο επέλεξε το δεύτερο δοκάρι και εγώ απλά πήγα στον μοναδικό χώρο που ήταν κενός.
Ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Νομίζω θα το καταλάβω αργότερα. Για να κάνω λίγη πλάκα, μελέτησα τον Τσίρο Ιμόμπιλε. Ο Λουίς Αλμπέρτο από εκεί συνήθως στέλνει την μπάλα στο δεύτερο δοκάρι και ήμασταν απελπισμένοι».
Αυτά είπε μετά το παιχνίδι με την Ατλέτικο, προσπαθώντας και ο ίδιος να συνειδητοποιήσει το γκολ, την ώρα που το όνομά του γινόταν viral και η φάση του 94' και κάτι έκανε τον γύρο του ποδοσφαιρικού κόσμου.
Είναι μόλις ο δεύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ που πετυχαίνει γκολ που δεν προήλθε από το σημείο του πέναλτι και ο πρώτος τα τελευταία 14 χρόνια. Στις 9 Δεκεμβρίου 2009 ήταν ο τότε γκολκίπερ της Σταντάρ Λιέγης, Σινάν Μπολάτ που με κεφαλιά είχε ισοφαρίσει την Άλκμααρ σε 1-1, επίσης στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων.
Ένα παιδί που ονειρευόταν να σκοράρει το πέτυχε στην πρώτη εμφάνισή του στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Είναι μια ιστορία πίστης.
Και τι θα έλεγε ο Προβεντέλ στα παιδιά που τον είδαν το βράδυ της Τρίτης και κάνουν κι αυτά όνειρα για το μέλλον τους στο ποδόσφαιρο;
«Πρώτα απ' όλα θα έλεγα να διασκεδάζουν και να περνούν καλά παίζοντας με τα άλλα παιδιά. Να μην τους γίνει εμμονή το ποδόσφαιρο, να το ζουν με ηρεμία, χωρίς να παραμελούν τα μαθήματά τους, να έχουν και άλλα ενδιαφέροντα. Το πιο σημαντικό είναι να περνάς καλά».