Κάτι τέτοια απρόσμενα «δώρα» οι προπονητές τα αποζητούν, όπως ο διψασμένος το νερό στην Σαχάρα. Δεν τα αφήνουν έτσι. Τα αλιεύουν, τα αποθηκεύουν στην φαρέτρα και τα βγάζουν για χρήση, όταν πρέπει.
Ο Θεόδωρος Καρυπίδης λογίζεται πια ως έμπειρος ποδοσφαιρικός παράγοντας, δεν δικαιολογείται να παρασύρεται από την ανάγκη του για αυτοπροβολή, για επίδειξη, για φιγούρα.
Η λέξη «πελάτης» που χρησιμοποίησε για τον ΠΑΟΚ σε πρόσφατη του συνέντευξη ήταν βαριά, πολύ βαριά. Ήταν το έξτρα καύσιμο που βοήθησε την μηχανή του Δικέφαλου να ανεβάσει ακόμα περισσότερες στροφές.
Αυτή η συγκεκριμένη λέξη κόλλησε εδώ και μέρες σαν τσίχλα στο μυαλό των παικτών του Λουτσέσκου, μέχρι και οι ξένοι της ομάδας, οι ρούκι, οι άμαθοι σε τέτοια ντέρμπι «χαλάστηκαν». Η μάλλον… φτιάχτηκαν.
Η σούμα στις μονομαχίες 50-50 ήταν απόρροια μιας μικρής λεξούλας με επτά γράμματα, μίας λεκτικής αστοχίας, μιας αποκοτιάς της στιγμής.
Ο ΠΑΟΚ εμφάνισε στο γήπεδο μία αγέλη από πεινασμένα τσακάλια, με μάτι που γυάλιζε. Ακριβώς αυτό που του έλειπε από τα προηγούμενα ντέρμπι απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, τα οποία προσπάθησε να κερδίσει με φινέτσα, ποιότητα, χωρίς να θέλει να τσαλακωθεί.
Αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Ο ΠΑΟΚ ίδρωσε, μόχθησε, τσαλακώθηκε, τέντωσε, υπέφερε. Έπαιξε με την ένταση στο φουλ, ήταν εντός θέματος για ένα τέτοιο ντέρμπι, που εκτός από κλάση απαιτεί και μόχθο.
Σημειολογικά το νικητήριο γκολ αποτελεί μία αποθέωση της εργατικότητας, της θέλησης. Ο Κουλιεράκης ο οποίος λίγες φάσεις πιο πριν είχε «καταπιεί» ξανά τον προσωπικό του αντίπαλο σε ανάλογη στατική φάση, πήδηξε πάνω από τον Πίρσμαν, ο οποίος επέλεξε να βυθιστεί.
Ο φιλότιμος Ίνγκασον, ο οποίος λίγες φάσεις πιο πριν είχε κάνει ένα ανάλογα φιλόδοξο, πλην όμως τσαπατσούλικο «ψαλιδάκι», δεν φοβήθηκε μήπως ρεζιλευτεί. Γύρισε το κορμί του, όπως μπορούσε, έκανε ένα σχεδόν τζούφιο γυριστό, όμως η μπάλα σχεδόν σαδιστικά μπήκε μέσα.
Ακόμα και το καταιγιστικό πρώτο μέρος του ΠΑΟΚ βασίστηκε περισσότερο στην φιλοτιμία, την φούρια, την ποδοσφαιρική μαγκιά και όχι στην δαντέλα.
Η τριάδα πίσω από τον Νέλσον Ολιβέιρα είναι πια το μεγάλο του όπλο, όχι όμως για τους λόγους που θα περίμενε κανείς.
Ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς φέρεται στο γήπεδο λες και μπήκε στο πετσί του μόνιμα ο ρόλος του μπακ-χαφ που παίζει στην Εθνική. Παράγει πια περισσότερο ως μπακ, παρά ως εξτρέμ.
Ο Κάλεντ Νάρεϊ κάνει την ανάγκη φιλότιμο και έχει πάει αριστερά. Δεν είναι η καλή του θέση, δεν τον βολεύει στο τελείωμα, ώρες-ώρες μοιάζει σαν να φοράει ανάποδα τα παπούτσια του.
Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας δεν έχει ακόμα τα νούμερα του second striker, δεν έχει σκοράρει ακόμα στην επαγγελματική του καριέρα, μπορεί να τα έχει όλα, μα όχι αυτό το τόσο σημαντικό «πραγματάκι» για την θέση του.
Κι όμως, αυτοί οι τρεις που όλο και κάτι τους λείπει όταν ο ΠΑΟΚ έχει την μπάλα στα πόδια του, είναι το κρυφό του όπλο, όταν αυτός δεν την έχει! Διότι είναι αυτοί που με την ενέργεια, την σπίντα, την σπίθα τους τον βοηθούν να την ξαναπαίρνει γρήγορα, άμεσα και σε ζώνες που ζεματάνε.
Η αμυντική τους προσήλωση, η διάθεση τους να πρεσάρουν λυσσαλέα, να κλέψουν μπάλες, να ενοχλούν το build-up του αντιπάλου είναι αυτό που βοηθά τον ΠΑΟΚ δεν μην δέχεται πίεση στο δικό του μισό και να απειλεί περισσότερο.
Ο Άρης «πνίγηκε» από αυτό το πρέσινγκ, η μοναδική του φάση στο πρώτο μέρος προήλθε από βολέ 60 μέτρων του Κουέστα. Δεύτερη πάσα πριν εκτελέσει ο Μαντσίνι, δεν άλλαξε. Είναι κι αυτό μία μικρή τακτική νίκη.
Ακόμα και στο δεύτερο μέρος όπου ο ΠΑΟΚ -όπως σχεδόν σε κάθε παιχνίδι- άδειασε, έδειξε ένα πως εξελίσσεται τακτικά και πνευματικά. Στον πρώτο γύρο είδε πολλά τέτοια ματς να του στραβώνουν από το πουθενά. Αυτή τη φορά, δεν επέτρεψε στον αντίπαλο να του κάνει ούτε τελική προς την εστία.
Το δεύτερο μέρος, σχεδόν αποκλειστικά σε θέση πίσω από την μπάλα, είναι κι αυτό ένα χρήσιμο μάθημα εξέλιξης του γκρουπ. Δεν ήταν όμορφο, αλλά διδακτικό.
Αν ο ΠΑΟΚ ήξερε να «τελειώνει» αβρόχοις ποσί τα παιχνίδια του, ενδεχομένως να μην κυνηγούσε σήμερα…
