Η αρνητική εξέλιξη στην υπόθεση της παραμονής του Ρικ Πιτίνο σαφώς και δεν ήταν αναμενόμενη, ωστόσο, όλοι οφείλουμε να παίρνουμε τα πράγματα όπως έρχονται και όχι όπως θα φανταζόμασταν πως θα έρθουν. Ο Αμερικάνος αποτέλεσε ένα πολύ ειδικό κομμάτι της ιστορίας του Συλλόγου καθώς παρά τη μόλις εξάμηνη παρουσία του κατάφερε να αφήσει το στίγμα της προσωπικότητας και της μεθοδικότητας του (ο τρόπος που δούλεψαν ατομικά οι παίκτες οφείλει να γίνει οδηγός για τα επόμενα χρόνια). Παράλληλα, οι «πράσινοι» έχουν έναν ισχυρότατο σύνδεσμο πλέον στις ΗΠΑ που μπορεί να τους φανεί εξόχως χρήσιμος στο μέλλον.
Από εδώ και στο εξής όλη μας η συζήτηση θα πρέπει να αφορά την επόμενη ημέρα έχοντας πάντα στο μυαλό μας πως ο Ιούνιος φεύγει και ο Παναθηναϊκός θέλει να κάνει τα …κουμάντα του και να προχωρήσει τον σχεδιασμό του. Οι επιλογές (ποσοτικά) για τον διάδοχο του Πιτίνο είναι πολλές. Φτιάξτε μια λίστα και θα δείτε πως υπάρχουν αρκετά ονόματα προπονητών που είναι διαθέσιμα και αρκετοί από αυτούς έχουν προταθεί στον Παναθηναϊκό. Από τον Τρινκιέρι έως τον Σπάχια, τον Ρέπεσα και τον Πλάθα. Αναγνωρίζουμε νομίζω πως όλοι τους είναι καλοί προπονητές με θετικά και αρνητικά στοιχεία.
Από την άλλη, καταλαβαίνουμε πως ο Παναθηναϊκός είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κλαμπ που για κάποιους ανεξήγητους λόγους δεν κοιτάζει ποτέ όλη την αγορά. Τι θέλω να πω; Οι ζαριές Ιβάνοβιτς και Τζόρτζεβιτς απέτυχαν παταγωδώς, ειδικά στην περίπτωση του δευτέρου επρόκειτο για ένα από τα πιο hot ονόματα λόγω της Εθνικής Σερβίας. Ο Πασκουάλ αποτελούσε μακράν του δευτέρου τον καλύτερο προπονητή που υπήρχε στην αγορά το 2016. Ο Παναθηναϊκός τον έφερε στην Ελλάδα με τον Τσάβι να αποχωρεί τον Δεκέμβριο του 2018 και σε καμία περίπτωση να μην μπαίνει σε σύγκριση με τους δύο προκατόχους του μιας και παραμένει ένας εκ των καλύτερων προπονητών της Ευρώπης.
Πάμε τώρα στον Άρτζι. Ο Πεδουλάκης αν λεγότανε Πεδουλάκιτς θα ήταν ο διακαής πόθος δεκάδων ομάδων. Στους «πράσινους» κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Ζοτς στην ομολογουμένως πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας τους και πήρε άριστα την πρώτη σεζόν. Ίσως και η εκκωφαντική αντίδραση της ομάδας του 2012 να μην ήταν φυσιολογική – λογική και να δημιούργησε ξαφνικά τεράστιες προσδοκίες την ώρα που ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πάει βήμα, βήμα στην …ανοικοδόμηση του. Η δεύτερη παρουσία του Πεδουλάκη δεν είχε καμία σχέση με την πρώτη καθώς αποχώρησε μετά από έναν κακό χαμό που είχε γίνει στα ενδότερα της ομάδας με το σοβαρότατο περιστατικό της ακραίας αντίδρασης του Μάικ Τζέιμς που είχε οδηγήσει στον σοβαρό του τραυματισμό στο χέρι. Μπορεί τώρα οι «πράσινοι» ν’ αναγνωρίζουν πως έκαναν λάθος που δεν συνέχισαν με τον Πεδουλάκη, ωστόσο, τότε τα πράγματα ήταν πολύ ιδιαίτερα καθώς σημειώθηκε ένα περιστατικό σπάνιο και ακραίο.
Στο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού θεωρούν πως ο Άρτζι είναι ο πιο πετυχημένος προπονητής μετά τον Ζοτς αφού είναι και ο μόνος που άφησε στίγμα και έργο κατά την παρουσία του. Άρα, είναι ξεκάθαρο πως η ομάδα κοιτάζει προς τον Άρτζι από επιλογή και όχι από ανάγκη. Αν ήθελε θα μπορούσε να προσλάβει έναν από τους παραπάνω ελεύθερους ή και πολλούς ακόμη που υπάρχουν στο προσκήνιο. Για το μόνο που ίσως να άλλαζε ρότα είναι για ένα εγχείρημα ανάλογο του Ρικ Πιτίνο και τίποτε άλλο. Στο τέλος της ημέρας αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι απόλυτα είναι πως ο Παναθηναϊκός ΕΠΙΛΕΓΕΙ τον επόμενο προπονητή του και δεν προχωρά σε λύση ανάγκης. Αυτό θα μπορούσαμε να το πούμε αν είχε δημιουργηθεί αυτή η ανάγκη μεσούσης της περιόδου.
ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός έχει έναν ελληνικό κορμό έτοιμο και θέλει τη σωστή επιλογή των ξένων. Θεωρώ πως ο Πεδουλάκης είναι από τους καταλληλότερους να το κάνει.
ΥΓ2: Αν το 2016 παραδέχεσαι πως ο Πεδουλάκης έφυγε άδικα τότε δεν μιλάμε για ξαναζεσταμένο φαγητό αλλά για αποκατάσταση μιας μεγάλης αδικίας ίσως και μια ευκαιρία να χτίσει ξανά κάτι που θα μείνει (ειδικά στις επιλογές των ξένων). Άλλωστε, ήταν ο μοναδικός που έχτισε κάτι πέραν του Ζοτς.
ΥΓ3: Δεν μπορούμε να καθόμαστε να κάνουμε κουβέντες και συζητήσεις για τους προπονητές άλλων ομάδων (π.χ. Ζοτς, Σάρας, Ιτούδης, Κοκόσκοφ).
